Η παρουσίαση του βιβλίου της Βέρρας Γαλάτεια “Υπερβατική αρχή”

Στην κατάμεστη αίθουσα της Κοργιαλένειου Βιβλιοθήκης η ποιήτρια και συγγραφέας Βέρρα Γαλάτεια παρουσίασε τη νέα ποιητική συλλογή της με τίτλο ” Υπερβατική αφή”..

Για τη συλλογή και την συγγραφέα,  μίλησαν μεταξύ άλλων και o φιλόλογος Βασίλης Μανίκας,  την παρέμβαση του οποίου σας παραθέτουμε:

Καλησπέρα σας.
Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στην ευχάριστη και δύσκολη θέση να προσπαθήσω να επικοινωνήσω σε σας λίγα από τα πολλά που αναταράσσει μέσα μου η ποιητική γραφή της Γαλάτειας Βέρρα, η οποία με τίμησε με την εμπιστοσύνη της να σταθώ απόψε ενδιάμεσος σε εσάς και το έργο της, όπως και οι αγαπημένοι συμπαρουσιαστές που μοιραστήκαμε απόψε την ευθύνη και χαρά της παρουσίασης.
Δύσκολο να αποδώσεις με λόγια το συναίσθημα που προκαλεί η ποίηση και μεγάλη η ευθύνη να μην προδώσεις ή αλλοιώσεις το πνεύμα του ποιητή. Πολύ πιο δύσκολο, όμως, να μιλήσεις για το στάλαγμα και το χείμαρρο, το δάκρυ και την κραυγή ενός προσώπου που η ίδια η κίνησή του στη ζωή μας είναι ένα ποιητικό θρόισμα με μια καθαρότητα που ούτε καν υποψιάζεται πόσο αδυσώπητα μας ελέγχει για εκείνα τα μικρά, που αφήσαμε στη ζωή μας να γίνουν τόσο μεγάλα…
Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να μιλήσω απλά, αντλώντας από τη γνωριμία μου με την ίδια, τις συζητήσεις μας για το έργο της και στοχεύοντας μόνο να σας προσκαλέσω στην ίδια ποιητική συγκίνηση.
Το πρώτο κομμάτι της συλλογής, μια ενότητα 15 ποιημάτων, όπου βέβαια ο χωρισμός είναι δικός μου και όχι της ίδιας, το διάβασα ως μια εφημερίδα της παλιάς, γεμάτης ευγένεια σχολής, με μια ιδιαίτερη όμως θεματική. Ως τίτλος της ρουμπρίκας αυτής της άλλης ματιάς μου ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος της συλλογής «υπερβατική αφή». Άλλωστε, όπως η ίδια μου εξήγησε, ο τίτλος σημαίνει αφή χωρίς απτικότητα, αφή χωρίς υλικό άγγιγμα, αφή της ψυχής.
Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για την εφημερίδα της άλλης θέασης του κόσμου τούτου, με τα πρωτοσέλιδα των ξεχασμένων ή παραγνωρισμένων θριάμβων, όπου
Κέρδισε ουρανό.
Η γριούλα που ευλαβικά
σκουπίζει τη μικρή αυλή.
Ο οδοκαθαριστής που σιωπηλά
επιτελεί το ιερό του έργο.
Ο μικρούλης που ανάβει το κερί
στην αγκαλιά της μητέρας.
Ο άνομος που δάκρυα
μετανοίας αφήνει.
Η Γαλάτεια γράφει τη ποίησή της ως ρεπορτάζ της ζωής και δεν αφήνει αμφιβολία ποια πλευρά εκπροσωπεί. Δηλώνει:
ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
Στο σκηνικό του κόσμου.
Στις διαδοχικές νύχτες
ενός υποταγμένου αιώνα.
Στο ψέμα που μειδιά αθώα.
Στο αιρετικό άγγιγμα
μιας βαθιάς αποξένωσης.
Βρίσκεται στην καρδιά των γεγονότων ζωής. Μεταδίδει ότι
Εκεί που εκπνέει
το τελευταίο όνειρο
ακολουθεί η ήττα.
Εκεί που άγγελοι
θυμιατίζουν
στεγάζεται το θαύμα.
Μαχητική και ασυμβίβαστη, στη στήλη της γνώμης, αποκαλύπτει και προειδοποιεί:
Ξυπνήστε αθώοι και έντιμοι
πολίτες.
Το κακό εργάζεται πυρετωδώς.
Πιείτε καφέ πικρό.
Πενθήστε τη φθορά του κόσμου.
Δε σας λογαριάζουν πια
για πρόσωπα.
Κομπάρσους αναζητούν
σε θέατρα παραλόγου.
Στο χρονογράφημά της, απευθυνόμενη στον άνθρωπο, στοχάζεται
Πολύ μεγάλο πράγμα είπες
η ελευθερία.
Μα πόσα δεσμά πρέπει να
γίνουν ιστία;
Πόσα κρεματόρια
ανθόκηποι;
Πόσες γκιλοτίνες
άνοιξης ανάσες;
Και το ολιγόστιχο ποίημα γίνεται αναστοχασμός στο δράμα της πάσχουσας ανθρωπότητας.
Σε ένα εκλεκτό ειδησεογραφικό πόνημα της άλλης όψης, σαν αυτό θα υπάρχει το ρητό της ημέρας
Σαν ρωτηθείς «Πώς έζησες;»
το πιο τραγικό είναι να απαντήσεις:
«Μια ζωή αδιάφορη».
όπως και το ευθυμογράφημα
Φορούσε κοστούμι ριγέ.
Ο ταλαίπωρος…
Προσπαθούσε να ευθυγραμμίσει
ανεπιτυχώς τον βίο.
Τελευταίο σε αυτή την τακτική επιθεώρηση της καρδιάς θα βρει τη θέση του, όπως το αναμέναμε, το δελτίο των καιρών…
Βρέχει
στις ανάσες του παρόντος
στο βλέμμα των ανήσυχων νέων
στον κατατρεγμό των αθώων
στα σεντόνια αμφίβολης γονιμότητας
στο κατώφλι της αγάπης των τρελών.
Κι ύστερα το σκηνικό αλλάζει….
Μεταφερόμαστε αλλού.
Στα επόμενα βήματά μας στη συλλογή αυτή, που αποτελεί την πέμπτη συνέχεια του χρονικού της συνομιλίας της ποιήτριας με τον κόσμο, ξεπροβάλλουν ενότητες όπου κυριαρχούν ερωτικά ποιήματα, με τρυφερό λυρισμό αλλά και κρυφό σπαραγμό, βουβό κλάμα για την αδυναμία του έρωτα να συγχρονιστεί με τη δίψα των ανθρώπων για ένωση, για επιστροφή στην πληρότητα.
Στην άμμο ετάφη το σώμα
του κόσμου.
Νεκρή η εικόνα
της οικουμένης.
Ο έρωτας θα δώσει
το φιλί της ζωής.
Αμφίβολο αν η πνοή
επανέλθει.
Ποιός όμως είναι ο έρωτας στην ποίηση της Γαλάτειας;
Πιστεύω πως όχι ο χοϊκός που οιστρηλατείται από τον πόθο.
Δεν έπρεπε τα βλέμματα αυτά
να διασταυρωθούν.
Να επιμείνουν.
Ο δρόμος που επέλεξαν
δεν είχε γυρισμό.
Πόση τραγικότητα με το
πειστικό προσωπείο της
ηδονής!
Κι αν η επιθυμία στη σαρκική της επένδυση οδηγούσε αρχικά τα πρόσωπα, η συνάντηση που άργησε την κατέστησε ανεκπλήρωτη.
ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ
Ο έρωτάς τους σφοδρός.
Η νεότητα συνηγορούσε
στο ακαταμάχητο της έλξης.
Η συνάντηση ήρθε
μετά από χρόνια.
Το γήρας πρόβαλε
πιο βέβαιο από ποτέ.
Ο πόθος ζήτησε άσυλο
στο παρελθόν.
Η επιθυμία κοιμόταν
αποφασιστικά στα ηλικιωμένα
σώματα.
Και ύστερα;
Ένα διστακτικό αντίο
έκλεισε την αυλαία.
Όταν ως αναγνώστης αφήσεις τη Γαλάτεια να σε οδηγήσει, σου φοράει άλλα γυαλιά για να βλέπεις τον κόσμο. Με τη δική της οπτική, ο κόσμος μας είναι ένα διαρκές αίτημα των ανθρώπων για βαθιά και ουσιαστική αγάπη, απόλυτη ένωση των ψυχών, συνάρθρωση και πάλι στο ένα, που ήταν. Έτσι, νιώθεις να καταφθάνουν ως υπερβατικές αφές τα κύματα της αγάπης που διαποτίζει την ύπαρξη της ίδιας, που έχει το χάρισμα να βλέπει φως εκεί που εμείς βλέπουμε ημίφως ή και σκοτάδι.
Εκεί θα σου πει να στραφείς
Σ’ΕΝΑΝ ΗΧΟ
Σ’έναν ήχο έκρυψα το πάθος μου
για σένα.
Τα βράδια τον κλειδώνω
στο στέρνο μου για να μην
τον ψιθυρίσουν ξένα χείλη.
Εκεί θα νιώσεις την κραυγή της να μη χωριστεί απ’ό,τι αγαπάει, γιατί
Κάθε φορά που απομακρύνεσαι
υποφέρω.
Κάθε φορά που κρύβεσαι
δύω σαν δειλινό.
Θα ζητιανεύω πάντοτε
στα νοητά σου σκαλοπάτια
κάτι από τον ακριβό σου
χρόνο.
με ένα στεναγμό εφάμιλλο της Πολυδούρη.
Στη συλλογή αυτή κλείστηκε το δράμα του κόσμου που θέλει να αγαπήσει και δεν μπορεί, η καταγγελία για τις κλειστές πόρτες που βρίσκει το αίτημα της αγάπης στον «αιρετικό» όπως λέει η ίδια κόσμο μας που διάλεξε την αποξένωση από την ένωση. Στο καταστάλαγμα της συλλογής, ένα χαμόγελο που καταφάσκει και μια καρδιά που δεν μπορεί να πάψει ν’αγαπά.
Μια ψυχή που προσφέρεται να σηκώσει τον πόνο του ανεκπλήρωτου για όλους και με την ποίησή της μας φωνάζει ότι η λύτρωση για εμάς και ό,τι μας περιβάλλει είναι η ένωσή μας με αγαπητικά δεσμά, το μήνυμα – κάλεσμά της είναι να επιστρέψουμε μαζί στο όλον του κόσμου, αυτή η αφή – άγγιγμα και άναμμα – του ιερού χώρου της καρδιάς μας πρέπει να είναι η υπέρβασή μας.
Από εμάς δε ζητά άλλο από το να συνοδοιπορήσουμε στην ποίησή της, στην ποίηση της ζωής της και της ζωής μας.
Ας την ακούσουμε και ας συνομιλήσουμε μαζί της.
Το μόνο σίγουρο, θα γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας!
Το μόνο βέβαιο, θα νιώσουμε λιγότερο μόνοι στην ερημιά της εποχής μας!
Η μόνη αλήθεια, θα έχουμε απαντήσει, καθένας με τον τρόπο του, στο κάλεσμα της αγάπης. Ας συνοδοιπορήσουμε, έστω και στον υπερβατικό κόσμο της ποίησης . Θα είναι μια αρχή!

Οι φωτογραφίες είναι του Σπύρου Σακαλή