Παίρνω αφορμή για το σημερινό μου κείμενο από όσα διαβάζω στον τοπικό τύπο σχετικά με τις Επιμελητηριακές εκλογές και όσα συζητιούνται από τους επαγγελματίες σχετικά με αυτές.
Προφανώς και εκφράζω, όπως πάντα ελεύθερα, τις προσωπικές μου απόψεις.
Φαίνεται λοιπόν πως τίποτα από όσα συμβαίνουν στη χώρα από το 2010 και μετά δεν έχουν διδαχθεί όσοι αρέσκονται στη λασπολογία και την προσπάθεια για πόλωση σε μια εκλογική διαδικασία των Ελεύθερων Επαγγελματιών!
Επαναλαμβάνω, των ελεύθερων επαγγελματιών, μιας και οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν την ελευθερία στη ζωή τους από τις δεσμεύσεις παντός τύπου, βγήκαν μπροστά μόνοι τους δημιουργώντας συνεργάτες, εν γνώσει τους επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο για την επιβίωση, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν ένα Κράτος που τους θεωρεί «την κότα με το χρυσό αβγό» και τους απομυζά συστηματικά ενώ ταυτόχρονα τους κατηγορεί για όλα τα δεινά στις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες…. και παρ’ όλα τούτα επιβιώνουν δημιουργώντας θέσεις εργασίας, πλούτο για τη Χώρα και συνθήκες για την πολυπόθητη ανάπτυξη. Η συντριπτική τους πλειοψηφία δε, αποτελείται από μικρομεσαίους επιχειρηματίες, ανθρώπους της διπλανής πόρτας και οικογενειάρχες οι οποίοι είναι εκφραστές του αθάνατου Ελληνικού επιχειρηματικού δαιμονίου, 2.500 χρόνια τώρα!!
Εξ’ ορισμού λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί διαθέτουν ευφυΐα πάνω από τον μέσο όρο και γνωρίζουν τα τεκταινόμενα της «πιάτσας», μιας και αλλιώς δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό!
Είναι αυτοί που πάνω απ’ όλα, μέσω και των οργάνων που τους εκπροσωπούν, καταλαβαίνουν ότι, η διάσπαση σε δικούς μας και δικούς τους – σε κομματικούς φίλους και αντιπάλους και η πόλωση, ευνοούν τη συγκέντρωση εξουσίας σε λίγα πρόσωπα τα οποία θα ελέγχουν όλα τα θεσμικά όργανα με τελικό αποτέλεσμα η προάσπιση των συμφερόντων του επαγγελματικού χώρου να εξαρτάται από το αν εξυπηρετούνται ταυτόχρονα τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας. Όποια και αν είναι αυτή.
Ιστορικά παρατηρούμε ότι η προσπάθεια για υπερσυγκέντρωση της εξουσίας συμβαίνει στην Ευρώπη καμιά χιλιετία τώρα, με μεθόδους που ανέλυσε εύστοχα ο Νικολό Μακιαβέλι και που αναλύθηκαν ή υποδείχθηκαν, πολύ νωρίτερα, από τους σοφιστές, τους οποίους σοφιστές σε καθόλου υπόληψη είχαν όλοι οι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι. Σήμερα ο όρος δημαγωγός απεικονίζει καλύτερα τον ορισμό του σοφιστή.
Η ρητορική των σοφιστών ή δημαγωγών, επικεντρώνονταν σε μία αντιπαράθεση για ήσσονος σημασίας ζητήματα, χρησιμοποιούσε το ψεύδος και τα αληθοφανή επιχειρήματα με τελικό σκοπό όχι να αναδείξει την αλήθεια αλλά μόνο να πείσει για τα δικά της επιχειρήματα. Είναι η μέθοδος άσκησης εξουσίας κατά την οποία ο πολιτικός παραπλανά και αποπροσανατολίζει το λαό. Δημαγωγός είναι αυτός που ασκεί την εξουσία ενδιαφερόμενος όχι για το κοινό καλό, αλλά για το στενό, ατομικό του συμφέρον.
Η τεσσάρων αιώνων τουρκοκρατία ενέτεινε το πρόβλημα του ηγεμονισμού, θέτοντας τους θεσμούς του πασάς-εφέντης και των κοτζαμπάσηδων, και όλα τα δεινά που υπέστη ο Ελληνισμός ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας άσκησης ελέγχου και επιβολής της κεντρικής εξουσίας στον λαό. Διαίρει και βασίλευε το δόγμα τους, διασπορά ψευδών ειδήσεων και πρόκληση φόβου οι πρακτικές τους.
Επ’ ουδενί η ισχύς εν τη ενώσει των μικρών και η ελευθερία έκφρασης.
Φτάσαμε λοιπόν στο 2017 και η Ελληνική δημοκρατία, πού από το 1827 έως σήμερα έχει πέντε πτωχεύσεις (η σημερινή είναι ανεπίσημη), δεν κοίταξε ποτέ να επιλύσει τα δομικά της προβλήματα από τη ρίζα τους, δεν διδάχθηκε από την ιστορία και δεν φρόντισε πρωτίστως να εκπαιδεύσει τους Έλληνες στις αρχές της συνεργασίας και του κοινού οφέλους. Ίσως γιατί κανείς εξουσιαστής δεν ήθελε να διακινδυνεύσει την εξουσία του. Φρόντισαν λοιπόν να συντηρήσουν τη δοκιμασμένη συνταγή αιώνων με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε σήμερα. Μια παιδεία χωρίς εμβάθυνση στην κριτική σκέψη ήταν και παραμένει το όπλο τους.
Τι οφείλουμε εμείς ως Πολίτες να κάνουμε σήμερα, ώστε να αντιστραφεί μια νέα προς τον γκρεμό πορεία;
Τι άλλο, ίσως, εκτός από την αναδιαμόρφωση της νοοτροπίας μας ώστε αυτή να διέπεται από: πίστη στον εαυτό μας, καλλιέργεια πνεύματος συνεργασίας – εθελοντισμού και αγάπης αλλήλων, από ενεργή συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, από πάθος για ελευθερία στη σκέψη, στην έκφραση, στην επιλογή!
Ελευθερία για την οποία οι πρόγονοι μας έχυσαν το αίμα τους και έδωσαν την Ψυχή τους, ελευθερία για την οποία οι Γάλλοι διανοητές και ο γαλλικός λαός προέταξαν τα στήθη τους και έδωσαν το έναυσμα ώστε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός και η Ευρώπη, να είναι σήμερα η γη που θέλουν όλοι να ζήσουν.
Ένα ακόμα.
Επιλογή της Αριστοκρατίας, αριστοκρατίας κατά τον ορισμό του Αριστοτέλη. Αυτής που ηθελημένα και για τους γνωστούς λόγους το πολιτικό σύστημα όσα χρόνια θυμάμαι δεν εφαρμόζει, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Διότι πως αλλιώς θα μπορούσε να αποκομίσει οφέλη από τις σχέσεις δούναι και λαβείν από τις σχέσεις υποτέλειας που αναπτύσσει με τους οσφυοκάμπτες;;
Όσο για το ποιος θεωρείται άριστος, είναι ένας ορισμός που περιλαμβάνει πληθώρα ικανοτήτων, πρωτίστως όμως την αρετή της Δικαιοσύνης!. Οι άλλες έπονται.
Κωνσταντίνος Πρέντζας
