Ο Άγιος Δημήτριος συχνά απεικονίζεται μπροστά στο Μαξιμιανό, στη φυλακή, ευλογώντας το Νέστορα, αλλά επιπλέον επειδή ο Άγιος Δημήτριος είναι και ένας από τους στρατιωτικούς και συγχρόνως προστάτης της Θεσσαλονίκης, που πολλές φορές έσωσε από διάφορους κινδύνους, οι παραστάσεις, στις οποίες ο άγιος εικονίζεται στρατιωτικός, είτε πεζός είτε καβαλάρης, είναι συνηθισμένες στην ορθόδοξη αγιογραφία.
Μεταξύ αυτών των αγιογραφιών ο Άγιος Δημήτριος απεικονίζεται και έφιππος σε κόκκινο άλογο, σε αντίθεση με το λευκό άλογο του Άη Γιώργη.
Στην εικόνα αυτή ο άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται καβαλάρης με στρατιωτική στολή πάνω σε κόκκινο άλογο φονεύοντας με το δόρυ του τον τσάρο των Βουλγάρων Σκυλογιάννη. Πρόκειται για το θαύμα που έγινε τον Οκτώβριο του 1207 έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης.
Ο τσάρος των Βουλγάρων Ιωαννίτζης που οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν Σκυλογιάννη, φονεύτηκε κατά την παράδοση από τον άγιο Δημήτριο, όταν εκείνος πολιορκούσε τη Θεσσαλονίκη. Στο πρόσωπο του αγίου Δημητρίου η Θεσσαλονίκη βλέπει πάντοτε τον προστάτη της, το στήριγμά της. (Ηαπελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους το 1912 συνέπεσε με την ημέρα της γιορτής του αγίου μας).
Δίκαια ο άγιος Δημήτριος αποκαλείται από τον υμνωδό της Εκκλησίας «ο μέγας φρουρός της Θεσσαλονίκης, ο ρύστης εν τοις κινδύνοις ο εξαίρετος, πρόμαχος ο κράτιστος» (Κανώνδεύτερος). Σ’ έναν άλλο Κανόνα, που συνέθεσε ο Συμεών Θεσσαλονίκης, ο άγιος Δημήτριος φέρεται να λέει στην προστατευόμενή του πατρίδα Θεσσαλονίκη’ «…μη φοβού ουν, πατρίς μου, εμέ κατέχουσα, τους εχθρούς σου γαρ πάντας πατάξω εν Χριστώ και φυλάξω σε την τιμωσανμε».
Δίκαια παρατηρήθηκε, πως από όλες τις εικόνες του Αγίου Δημητρίου, η εικόνα του έφιππου αγίου αγαπήθηκε περισσότερο, γιατί ενσαρκώνει τα ελληνικά ιδεώδη της παλληκαριάς και της λεβεντιάς. Στη συνείδηση των πιστών ο άγιος Δημήτριος δεν έιναι μόνο, κατά τον υμνωδό, «κρηπίς ακατάβλητος και θεμέλιος άρρηκτος και πολιούχος, οικιστής και υπέρμαχος» της πόλεως της Θεσσαλονίκης και «εν πολλοίς και πολλάκις κινδύνοις χαλεποίς των Θεσσαλονικέων προϊστάμενος», αλλά και ομέγας υπέρμαχος της οικουμένης.
Για τούτο ψάλλει η Εκκλησία μας, «Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέμαχον η οικουμένη, αθλοφόρετα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την δύναμιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε, μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος» (απολυτίκιο του αγίου).
Ένα άλλο από τα τόσα θαύματα που έκανε ο Άγιος Δημήτριος, όσον αφορά τις περιπτώσεις απαλλαγής από κινδύνους εχθρικών επιθέσεων, ήταν και το ακόλουθο την εποχή των Σαρακηνών. Την εποχή που οι Σαρακηνοί λυμαίνονταν τις ελληνικές παραθαλάσσιες περιοχές και τα νησιά του Αρχιπελάγους έμαθαν ότι στη Θεσσαλονίκη την 26η Οκτωβρίου πανηγυρίζουν οι κάτοικοι και είναι αμέριμνοι. Έτσι λοιπόν βάλθηκαν να πατήσουν την πόλη νύκτα. Όταν λοιπόν κάποια χρονιά την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου το εσπέρας τέλειωσε η ακολουθία του εσπερινού για τη μνήμη του Αγίου Νέστορος (εορτάζει τη μεθεπομένη, εμαρτύρησε λίγο πριν από τον Άγιο Δημήτριο και καταγόταν και αυτός από τη Θεσ/νίκη) και οι κάτοικοι επήγαν να ησυχάσουν στις οικίες τους, ξαφνικά πιάνει το κιβώριο του τάφου του αγίου μέσα στην εκκλησία του φωτιά από άγνωστη αίτια και άρχισαν να καταστρέφονται τα τιμαλφή. Οι κάτοικοι το πήραν αμέσως είδηση και έτρεξαν στο Ναό για να σβήσουν τη φωτιά. Επειδή κάποιοι επωφελούμενοι άρχιζαν να αρπάζουν από τα αφιερώματα ότι μπορούσαν, ο φύλακας του τάφου για να τους αποτρέψει, χωρίς να ξέρει ότι λέει την αλήθεια, άρχισε να φωνάζει ότι ήρθαν Σαρακηνοί και να τρέξουν στα τείχη για άμυνα. Πράγματι έτρεξαν και έφτασαν τη στιγμή οπού άρχισαν οι εχθροί να βάζουν σκάλες για να εισελθόν στην πόλη και έτσι ο κίνδυνος με τη βοήθεια βεβαία του Αγίου, αναχαιτίστηκε.
Άλλη πάλι φορά εμφανίστηκε σε όραμα σε άλλους εχθρούς ότι ηγείτο αναρίθμητου στρατεύματος και έτσι τράπηκαν οι εισβολείς σε φυγή.
Άλλοτε οφθαλμοφανώς έρριψε προς τη μεριά των πολιορκητών πέτρα με χαραγμένο το όνομα Του, γεγονός που τους πανικόβαλε και πάλι υποχώρησαν.
Σε περίπτωση πεινάς και πάλι βοήθησε την πόλη του στέλνοντας κατά θεια οικονομία πλοίο στη Θεσσαλονίκη με σιτάρι και δίνοντας οφθαλμοφανώς χρήματα στο πλήρωμα, το οποίο επρόκειτο να πλεύσει προς την Ευρώπη και ταυτόχρονα σώζοντας τους από θαλασσοταραχή στο ταξίδι τους.
Μια φορά μονό δεν επενέβη προς βοήθεια και τούτο για τις αμαρτίες των κατοίκων της πόλης. Τον καιρό εκείνο προσκυνητές που πήγαιναν στη Θεσσαλονίκη να προσκυνήσουν για τις εορτές είδαν τον άγιο Δημήτριο έφιππο από την Θεσσαλονίκη ερχόμενο και ταυτόχρονα τον άγιο Αχίλλειο από την μεριά της Λάρισας και αφού χαιρετίστηκαν ανακοίνωσαν αναμεταξύ τους ότι ο καθένας εγκαταλείπει την πόλη την οποία προστάτευε κατά παραχώρηση Θεού και αμέσως έγιναν άφαντοι. Δεν πέρασε καιρός και οι δυο πόλεις λεηλατηθήκαν από τους Τούρκους.
Παροιμιώδης επίσης κατά τη βυζαντινή εποχή ήταν η ευλάβεια των κατοίκων της Θεσσαλονίκης προς τον πολιούχο Άγιο, ώστε ορκίζονταν και στο όνομα του “μα τον εμον και σον πολιτην Δημητριον”, κάτι ανάλογο που συμβαίνει και στις μέρες μας εδώ με τον δικό μας τον Άγιο.