Είστε τυρολάτρεις των… άκρων; Θα δοκιμάζατε ακόμα και το πιο περίεργo τυρί; Ή μήπως ακόμα και η αγάπη σας για το τυρί έχει κάποια όρια;
Είμαστε σίγουροι ότι αν κάποιο τυρί μπορεί να δοκιμάσει τα όριά σας, αυτό είναι το cazu marzu! Και για να μπείτε στο νόημα, απλά θα σας πούμε ότι οι ντόπιοι της Σαρδηνίας, από όπου και προέρχεται, το ονομάζουν «Τυρί των σκουληκιών» (maggot cheese).
Στην ουσία πρόκειται για ένα κεφάλι πρόβειο τυρί Pecorino Sardo, το οποίο αφήνεται να ωριμάσει, πολύ περισσότερο χρόνο από τον κανονικό, σε σημείο που αποσυντίθεται, ενώ έχει κοπεί ένα κομμάτι του. Σε αυτό το κομμάτι ο παραγωγός τοποθετεί προνύμφες από τη «μύγα του τυριού», που ονομάζεται επιστημονικά Piophila casei. Οι προνύμφες τρέφονται με το τυρί και τα οξέα από το πεπτικό τους σύστημα ζυμώνουν το τυρί και διασπούν το λίπος του, δίνοντάς του μια πολύ μαλακή και, κατά πολλούς, νόστιμη υφή. Για να σας λυθεί η απορία που ίσως έχετε: όχι, δεν αφαιρούνται οι προνύμφες πριν καταναλωθεί το τυρί. Όταν πλέον είναι έτοιμο να φαγωθεί, είναι γεμάτο με χιλιάδες σκουλήκια!
Πώς μπορεί όμως κάποιος να φάει ένα τυρί που έχει πάνω του ζωντανά σκουλήκια, που μάλιστα μπορούν να πηδήξουν μέχρι και 15 εκατοστά σε ύψος; Ναι, καλά διαβάσατε! 15 εκατοστά! Πώς τρώγεται λοιπόν;
Το τυρί κόβεται σε πολύ λεπτές φέτες και τοποθετείται, ή αλείφεται, πάνω σε μια λεπτή πίτα, τοπικό έδεσμα της Σαρδηνίας, την pane carasau. Το μυστικό; Για να το φας, πρέπει να βάλεις το χέρι σου από πάνω, ώστε να μην πηδήξουν τα σκουλήκια!
Τα σκουλήκια μπορούν, βέβαια, να αφαιρεθούν, αλλά σε αυτήν την περίπτωση το τυρί δεν θεωρείται ασφαλές για κατανάλωση… Η απομάκρυνσή τους από το τυρί γίνεται με τη βοήθεια μιας πλαστικής σακούλας: το τυρί τοποθετείται σε αυτήν και σφραγίζεται, ώστε τα σκουλήκια να πεθάνουν από ασφυξία. Μόλις σταματήσουν να πηδούν για να βρουν αέρα, έχουν πεθάνει.
Η γεύση του είναι τόσο «περιπετειώδης» όσο και παρασκευή του, καθώς είναι τόσο έντονη που η επίγευση μένει στο στόμα για πολλές ώρες. Ιδιαίτερη λεπτομέρεια που ίσως κάποιους πείσει σε μια δοκιμή: Οι ντόπιοι το θεωρούν εξαιρετικό αφροδισιακό.
Η τιμή του αγγίζει μέχρι και 100 δολλάρια το κομμάτι. Πιστεύεται ότι η τιμή του αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι σε πολλές χώρες (όπως πχ. Ιταλία) θεωρείται επικίνδυνη η κατανάλωση αυτού του τυριού, οπότε πωλείται μόνο στη μαύρη αγορά.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση για κάποια χρόνια είχε απαγορεύσει την παρασκευή του, αλλά στη συνέχεια ανέστειλε αυτήν την απόφαση, καθώς πρόκειται για ένα παραδοσιακό τυρί της Σαρδηνίας με ιστορία εκατοντάδων ετών.
Μέχρι πού φτάνει λοιπόν η αγάπη σας για το τυρί; Θα κλείνατε τα μάτια σε μερικά…σκουληκάκια;
