Μπορεί το Λονδίνο και τα απομακρυσμένα μέρη της Σκωτίας να φημίζονται για τις στοιχειωμένες επαύλεις και τους τρομακτικούς πύργους, η Ελλάδα όμως συναγωνίζεται επάξια και τα δύο αυτά μέρη του κόσμου, με τις δικιές της μυστήριες και ανεξήγητες ιστορίες, πολλές από τις οποίες μάλιστα τοποθετούνται λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι μας,σε διάφορες περιοχές της Αθήνας.
Ο επιβλητικός πύργος της οδού Σμολένσκυ
Στο Νέο Φάληρο, όπου συναντάμε την οδό επί της οποίας εδρεύει ο επιβλητικός αυτός πύργος, τόσο οι παλαιότεροι όσο και και οι νεότεροι κάτοικοι, έχουν να δηλώσουν ότι πολλά παράξενα φαινόμενα συμβαίνουν, όχι μόνο το βράδυ, όπως θα υποθέταμε κατά συνήθεια επηρεασμένοι από τις ταινίες του Hollywood,αλλά καθ´ όλη την διάρκεια της ημέρας.
Ο πύργος ήταν υπό την ιδιοκτησία ενός μεγαλοεμπόρου υφασμάτων ονόματι Καρτάλης. Αν και ο έν λόγω κύριος είχε αρκετά χρήματα και ζούσε με άνεση, αυτό που κυρίως τον απασχολούσε ήταν η υστεροφημία του. Επιθυμούσε να αποκτήσει έναν τίτλο τιμής που θα δήλωνε και θα επισημοποιούσε την ανωτερότητα του, σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Οι φήμες θέλουν τον Καρτάλη να προβαίνει σε αναρίθμητες αγαθοεργίες για να πετύχει τον στόχο του, αλλά καμία από αυτές δεν του εξασφάλισε τον τίτλο που επιθυμούσε. Οι γείτονες του τον χλεύαζαν και τον αποκαλούσαν ειρωνικά «Δήμαρχο» η «υπουργό».
Με την πάροδο των ετών και τις δύσκολες περιόδους να διαδέχονται η μία την άλλη, η εμπορία υφασμάτων πέρασε σε φάση κρίσης και ο Καρτάλης έχανε πολλά χρήματα.
Φτωχός και χωρίς αξίωμα πέθανε μεγάλος σε ηλικία, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Οι κάτοικοι της περιοχής υποστήριζουν ότι κάποιες φορές που περνούν απ’ έξω τον ακούν να φωνάζει «φύγετε! Μακριά από τον πύργο μου!» ,ή ακόμη όταν πέφτει ο ήλιος υποστήριζουν ότι βλέπουν μία γέρικη ανδρική μορφή να στέκεται στο παράθυρο κοιτάζοντας επίμονα και σιωπηρά απ’ έξω.
Το νεοκλασικό σπίτι στο Πικέρμι
Η αρχή των παράξενων περιγραφών για την συγκεκριμένη τοποθεσία, ξεκινούν από τον 18ο και τον 19ο αιώνα όπου γίνονται αναφορές για παράξενα ιπτάμενα πλάσματα, μικροσκοπικά δύσμορφα όντα που κινούνται σπασμωδικά, αλλά και απόκοσμους ψιθύρους που για ώρα ακολουθούσαν σταθερό ρυθμό, ο οποίος δυνάμωνε και γινόταν ταχύτερος για όποιον στεκόταν για αρκετή ώρα στο συγκεκριμένο σημείο.
Το νεοκλασικό σπίτι που χτίστηκε στο σημείο, αποκτά την φήμη του από τον πρώτο του κάτοικο, τον Περικλή Καλλέργη, ο οποίος μία μέρα του 1910 σκότωσε την σύζυγο του και ύστερα αυτοκτόνησε. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Ιταλοί έκαναν το σπίτι φρούριό τους κατά τον Β´ Παγκόσμιο πόλεμο και βασάνιζαν τους αιχμαλώτους τους.
Οι κάτοικοι της περιοχής κάνουν λόγο για ουρλιαχτά και κραυγιές. Αυτό που μπορεί να αποδειχτεί με ακρίβεια είναι ότι η ατμόσφαιρα έως και 30 μέτρα γύρω από το σπίτι είναι έντονα ιονισμένη σύμφωνα με μετρήσεις. Την διαπίστωση αυτή έκαναν πρώτοι επίδοξοι ερευνητές με τον εξοπλισμό τους, οι οποίοι επισκέφθηκαν το σπίτι για να βρουν τον θησαυρό που λέγεται ότι βρίσκεται κρυμμένος κάπου μέσα στο σπίτι.
Το σπήλαιο της Πεντέλης
Επίσης ιονισμένο υψηλά και με φήμη που το τυλίγει με τρόμο και δέος, το σπήλαιο της Πεντέλης, η αλλιώς η σπηλιά του λήσταρχου Νταβέλη, βρίσκεται νοτιοδυτικά του όρους Πεντέλη και είναι ένα από τα μέρη της Αθήνας που προβληματίζει ακόμη και τους ειδικούς που έχουν εξετάσει την περιοχή.
Φήμη Νο1: αποτελεί χώρο σατανιστικών τελετών Φήμη Νο2: είναι χώρος συσσώρευσης πνευμάτων και όντων που δεν εντάσσονται στον υλικό κόσμο, Φήμη Νο3: αποτελεί πύλη σε άλλη διάσταση.
Κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει με το σπήλαιο της Πεντέλης, αλλά λέγεται ότι λαμβάνουν χώρα πολύ παράξενα φαινόμενα όπως για παράδειγμα το αποτύπωμα μιας ανθρώπινης παλάμης το οποίο έχει αλλάξει εκατοντάδες φορές θέση μέσα και έξω από το σπήλαιο. Επίσης πολλοί μιλούν για σκιές, θορύβους, ήχους που μοιάζουν με παράφωνη μουσική αλλά και μυστηριώδεις εξαφανίσεις ανθρώπων.Τέλος οι ειδικοί που έχουν μελετήσει την περιοχή αναφέρουν ότι τα ποσοστά ραδιενέργειας είναι ιδιαίτερα υψηλά.
Το σπίτι στην Οδό Αγρας 22 στο Καλλιμάρμαρο
Η περιοχή γενικά έχει μεγάλη φήμη που αφορά επαναλαμβανόμενα μεταφυσικά φαινομένα. Κοντά στην οδό βρίσκονται τα περάσματα του Αρδηττού, ενός αρχαίου ήρωα. Στην περιοχή λάμβαναν χώρα και τα μικρά Ελευσίνια μυστήρια οπότε από τα παλαιότερα χρόνια οι ιστορίες για νεράιδες και μελαμψές μορφές που έπαιζαν αυλούς μέσα στο σκοτάδι περνούσαν δια στόματος γιαγιάς από την μία γενιά στην άλλη.
Το αρχοντικό της οδού Άγρας αποτελούσε οικία του σταυλάρχη του βασιλιά Κωνσταντίνου, ενώ οι παλαιότεροι κάτοικοι της περιοχής αναφέρουν ότι τελευταίοι κάτοικοί του ήταν δύο γιαγιάδες που λάτρευαν και φροντιζαν τις γάτες της γειτονιάς
Ο αστικός μύθος θέλει τις μορφές των δύο γιαγιάδων να κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι και να φαίνονται από τα παράθυρα. Πάντως αν περάσει κανείς από το εγκαταλελειμμένο αρχοντικό μπορεί να δει μόνο τις γάτες,οι οποίες έχουν κάνει το μέρος σπίτι τους και δυσκολεύεται κανείς να τις μετρήσει. Οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι στην καγκελόπορτα υπάρχει πάντα να κάθεται μία λευκή γάτα από την μία πλευρά και μία καταμαυρη από την άλλη, σαν φύλακες της εισόδου.
Το ανάκτορο της Ροδοδάφνης
Η Δούκισσα της Πλακεντίας ήταν η κάτοικος του συγκεκριμένου κομψού οικήματος . Η μεγαλύτερη αγάπη της, ήταν η κόρη της, η οποιά βρήκε τον θάνατο αναπάντεχα. Μην μπορώντας να αντέξει αλλά και να δεχθεί τον θάνατό της, η Δούκισσα ταρίχευσε το σώματα της και την τοποθέτησε στο δωμάτιό της. Καθημερινά την φρόντιζε και της άλλαζε ρούχα σαν να ήταν ζωντανή. Η τύχη όμως, είχε ακόμη πιο τραγικά σχέδια για την Πλακεντία. Κάποια στιγμή προέκυψε μία μεγάλη πυρκαγία μέσα στο ανάκτορο με αποτέλεσμα να αποτεφρωθει και το άψυχο σώμα της κόρης της.
Η Δούκισσα κατοικεί στο κτήριο μέχρι και σήμερα και οι περαστικοί δηλώνουν ότι την ακούν να κλαίει γοερά για τον θάνατο της.
Πρόσφατα διατυπώθηκε η άποψη ότι το ανάκτορο της Ροδοδάφνης συνδεόταν υπογείως με την σπηλιά του Νταβέλη και πιθανότατα αποτελούσε έξοδο διαφυγής σε περίπτωση που τα μέλη της οικογένειας διέτρεχαν κίνδυνο.
Το στοιχειωμένο στρατόπεδο διαβιβάσεων ΚΕΔΒ
Είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα στοιχειωμένα μέρη της Αθήνας με πολλά γεγονότα να εντείνουν την φήμη του και να προκαλούν τον φόβο.
Το κτήριο κατασκευάστηκε απο τους γερμανούς κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο με στόχο να γίνει χώρος βασανηστηρίων και φυλάκισης αιχμαλώτων. Με την λήξη του πολέμου περιήλθε στην χρήση του Ελληνικού στρατού. Ένα απο τα σημεία σκοπιάς όπου απασχολεί και περισσότερο σε σχέση με το υπόλοιπο κτήριο, είναι η βόρεια πλευρά όπου συνδέεται με το δρόμο, με ένα μικρό δρομάκι.
Η πρώτη ιστορια ξεκινά την δεκαετία του 80´ με έναν φαντάρο ο οποίος φυλούσε σκοπιά το βράδυ σε εκείνο το σημείο. Κατά την διάρκεια της νύχτας περνούσε μία κοπέλα διστακτικά και τρομαγμένα. Ο φαντάρος της μίλησε για να την καθησυχάσει και εκείνη έκατσε για λίγο μαζί του για να του κάνει παρέα. Το ραντεβού ανανεώθηκε ακόμη δύο φορές, τις ημέρες που ο φαντάρος είχε σκοπιά. Την 3 φορά η κοπέλα έφυγε και ξέχασε την τσάντα της. Ο φαντάρος της άνοιξε και βρήκε μέσα το πορτοφόλι της, κοίταξε την ταυτότητά της και αποφάσισε να την επιστρέψει στο σπίτι της την ημέρα όπου θα ήταν εξοδούχος. Πήγε στο σπίτι, χτύπησε την πόρτα και του άνοιξε μία κυρία. Ο νέος ζήτησε την κοπέλα με το όνομα της και η κυρία, η οποία ήταν η μητέρα της, του ανακοίνωσε συγχυσμένη ότι η κόρη της πέθανε πριν τρεις μήνες.
Ο φαντάρος γύρισε πίσω φοβισμένος, εξομολογήθηκε την ιστορία του σε δύο φίλους, αλλά κανένας δεν τον πίστεψε. Την επόμενη φορά που είχε σκοπιά αυτοκτόνησε.
Από εκείνη την εποχή μέχρι και το 1992 πιστοποιημένα σε εκείνο το σημείο φύλαξης δηλώθηκαν πολλές αυτοκτονίες, ενώ άλλοι μετά την σκοπιά τους στην βόρεια πλευρά του στρατοπέδου, διαγνώνονταν με βαριές ψυχικές παθήσεις.
Στα μέσα της δεκαετίας του 90´, το υπουργείο Αμύνης αποφάσισε να απαγορέυσει τη σκοπιά αλλά και την διέλευση των εκπαιδευόμενων από το συγκεκριμένο σημείο.
Το σανατόριο στην Πάρνηθα
Το κτήριο λειτουργούσε ως χώρος ίασης ασθενών που έπασχαν από φυματίωση, ενώ ακόμη και ο Ρίτσος χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε αυτό.
Σήμερα έχει εγκαταληφθεί και η όψη του δημιουργεί μία αίσθηση θλίψης και φόβου.
Κάποιοι από αυτούς που επιδίωξαν να το επισκεφτούν δήλωσαν ότι έβλεπαν να μπαινοβγαίνει βιαστικά μέσα στους κενούς χώρους του σανατορίου ένα μικρό κορίτσι με λευκή ρόμπα.
Άλλοι που το επισκέφθηκαν για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές, μιλούν για απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας προς το ψυχρότερο ενώ ορισμένοι υποστηρίζουν ότι μπορούσαν να ακούσουν ανθρώπινα χνώτα που βαριανασαίνουν σε ορισμένους από τους χώρους του κτηρίου.
Η στοιχειωμένη και σκοτεινή Βίλα Καζούλη στην Κηφισιά
Πρόκειται για ένα κομψο και επιβλητικό οικοδόμημα που εδρεύει μέχρι και σήμερα στην Κηφισιά. Το σπίτι οικοδομήθηκε από τον πλούσιο έμπορο Νίκο Καζούλη και τα περίεργα περιστατικά ξεκινούν ήδη από το 1902 που πρωτοκατοικήθηκε. Η «πηγή του κακού» δεν ήταν κάποια βίαιη πράξη που έλαβε χώρα μέσα στο σπίτι, αλλά το γεγονός ότι ήταν χτισμένο δίπλα στο Τούρκικο νεκροταφείο.
Οι υπάλληλοι της βίλας παρέμεναν για μικρό χρονικό διάστημα και ύστερα έφευγαν υποστήριζοντας πως το σπίτι έχουν καταλάβει τα στοιχειά. Οι μικρότερες κοπέλες που εργάστηκαν στο σπίτι για περισσότερο διάστημα επειδή είχαν ανάγκη τα χρήματα και την στέγαση, υποστήριζαν ότι έφτιαχναν ένα δωμάτιο και μέχρι να ανοίξουν την πόρτα του επόμενου άκουγαν θόρυβο από το προηγούμενό. Όταν επέστρεφαν για να διαπιστώσουν τι είχε συμβεί, έβλεπαν τον χώρο ανάκατο και πάνω σε κάποιο έπιπλο να κάθεται ένας παχουλός μελαμψός άντρας με παχύ μουστάκι.
Το 1940, το κτήριο αποτέλεσε φρούριο των SS. Πολλοί άνθρωποι βασανίστηκαν και έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια των βασανηστηρίων. Η ιστορία θέλει μάλιστα 12 από τους βασανισμένους να είναι θαμμένοι στον κήπο.
Οι περαστικοί αλλά και οι κάτοικοι της περιοχής λένε ότι ακούν κραυγιές πόνου ενώ κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μορφές όσων απεβίωσαν, περιφέρονται γύρω από το σπίτι και ζητούν απελπισμένα βοήθεια ενώ μέσα σε δευτερόλεπτα η φασματική μορφή τους χάνεται.
Το στοιχειωμένο σπίτι στο Παλαιό Φάληρο
Το σπίτι παρέμενε ακατοίκητο για πολλά χρόνια. Την δεκαετία του 60′ και του 70´ οι νέοι εκμεταλεύονται την ύπαρξη κενού ελεύθερου χώρου και χρησιμοποιούσαν το σπίτι για πάρτυ αλλά και συναυλίες.
Η ιστορία θέλει κάποιους από αυτούς τους νέους, σήμερα παππούδες, αυτόπτεις μάρτυρες τρειών γυναικείων μορφών-φαντασμάτων.
Σύμφωνα με τον μύθο, στο σπίτι κατοικούσαν τρεις αδελφές. Κατά τα παλαιά έθιμα πρώτα έπρεπε να παντρευτεί η μεγαλύτερη αδελφή και ύστερα οι υπόλοιπες. Η ιστορία όμως θέλει την μεγαλύτερη απο τις τρεις γυναίκες άσχημη. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και κάποια στιγμη πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μέσα σε ένα μήνα βρήκαν τον θάνατο και οι αδελφές της για λόγους που δεν είναι γνωστοί.
Σήμερα οι κάτοικοι υποστήριζουν ότι κάποιες φορές βλέπουν τις μορφές τους να τριγυρίζουν μέσα στον εγκαταλελειμμένο χώρο ή να κοιτούν επίμονα έξω από το παράθυρο.
Το φάντασμα μεταξύ των οδών Χαροκόπου και Φρατζή
Πρόκειται για ένα από τα γνωστότερα εγκλήματα που κλόνισαν την κοινωνία της δεκαετίας του 30´. Το θύμα ήταν ο Δημήτρης Αθανασόπουλος τον οποίο η γυναίκα του και η πεθερά του μαχαίρωσαν, τεμάχισαν και πέταξαν στο ρέμα Καλλιρόης.
Οι περαστικοί λένε ότι καμιά φορά ακούν τον Αθανασόπουλο να παρακαλώ την πεθερά του για έλεος. Το ιδεχθές αυτό έγκλημα αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το ρεμπέτικο τραγούδι «κακούργα πεθερά»
Την αναφορά στα μυστήρια μέρη της πόλης αξίζει να κλείσουμε με ένα κτήριο που στοιχειώθηκε απο….. Έρωτα:
Βίλα Λασκαρίδου- Καλλιθέα
Πρόκειται για ένα κομψο κτήριο το οποίο έχει ανακαινιστεί και σήμερα λειτουργεί ως Πινακοθήκη. Η Σοφία Λασκαρίδου ήταν άξια εκπρόσωπος του ονόματος της, ξετυλίγοντας το ταλέντο της στην ζωγραφική από πολύ μικρή ηλικία. Έκανε την πρώτη της έκθεση όταν ήταν 14 ετών, ενώ πίεζε με επιστολές της τον Βασιλιά Γεώργιο να επιτρέπεται η είσοδος σε γυναίκες φοιτήτριες στην σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου. Παρά τον σάλο που δημιούργησαν οι διεκδικήσεις της, το αίτημα της έγινε αποδεκτό το1903.
Αν η ζωγραφική ήταν το πρώτο πάθος της Σοφίας Λασκαρίδου, το δεύτερο ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος, διανοούμενος της εποχής.
Όταν εκείνη του ανακοίνωσε ότι κέρδισε υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές της στο Μόναχο εκείνος δυσανασχέτησε παρά το γεγονός ότι του ζήτησε να φύγει μαζί της. Την ζήτησε σε γάμο αλλά εκείνη αρνήθηκε.
Ο Γιαννόπουλος αυτοκτόνησε στον Σκαραμαγκά μη μπορώντας να αντέξει την απόρριψη. Όταν η Σοφία πληροφορήθηκε τα κακά νέα, επιχείρησε και εκείνη να αυτοκτονήσει αλλά απέτυχε. Ύστερα κλείστηκε στο σπίτι και αφιερώθηκε στην ζωγραφική, περίοδος η οποία δεν κράτησε για πολύ αφού πέθανε από τον καημό της…
Πολλοί υποστηρίζουν ότι μπορούν να την ακούσουν να κλαίει για τον χαμό του αγαπημένου της και να επαναλαμβάνει απελπισμένα το όνομα του.
