Απόλυτα επιτυχημένη η επιλογή του Σαββάτου του Λαζάρου για την πραγματοποίηση της “συναυλίας θρησκευτικής μουσικής” της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου.
Την ημέρα που ο Λάζαρος, τέσσερις ολόκληρες ημέρες νεκρός, ξανάλθε στη ζωή, αυτή την ημέρα το Ληξούρι βίωσε ακόμα μια “ανάσταση” της Φιλαρμονικής του. Και μπορούμε πλέον να ελπίζουμε βάσιμα ότι έχουμε να ζήσουμε πολλές ακόμα τέτοιες, μικρές και μεγάλες “αναστάσεις” του ιστορικού ληξουριώτικου σωματείου.
Δεν έχω τις γνώσεις ούτε και την αντικειμενικότητα, βέβαια, για να κρίνω τον ήχο, τον ρυθμό, ή την ερμηνεία της εκτέλεσης μας. Σκεπτόμενος όμως ωΘ απλός μαθητής της Σχολής, που επιμένει να αντιμετωπίζει την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου ως κοινωνικό φαινόμενο καταλυτικό για την εξέλιξη της πόλης μας (να ωρέ, ναι! και των χωριών του Ληξουριού και όλης της Κεφαλονιάς, το είπαμε!), μου αρκεί για να ομιλώ με ενθουσιασμό και στόμφο, ένα και μόνο γεγονός: Ότι ο Μπάμπης Μακρής τόλμησε να εμπιστευθεί κομμάτια “βαριά” στο άκουσμά τους και στο παίξιμό τους, σε εφήβους και παιδιά, με αντίθετα ακούσματα από διάφορες άλλες παρακμιακές πηγές, υποβάλλοντάς τα σε εξαντλητικές πρόβες για πάνω από δύο μήνες. Επίσης ότι ο Μαέστρος αποτόλμησε και την διοργάνωση μιας συναυλίας με τέτοια έργα και σε τέτοια μέρα, που το ληξουριώτικο κοινό δεν είχε συνηθίσει.
Τόλμησε και πέτυχε!
Ο ενθουσιασμός των μικρών μαθητών της Σχολής κατά τις δοκιμές ήταν μεγαλύτερος από κάθε φορά (και των μεγάλων, για να μην αδικούμε τους “ρομπαβίλες”). Όσο για το ληξουριώτικο κοινό, απέδειξε για μια φορά ακόμα, με την παρουσία του στο “terra mare” και τον ενθουσιασμό του, ότι “διψούσε” για μια άξια Φιλαρμονική.
Ελπίζω ότι όλοι εκείνοι, που για χρόνια θεωρούσαν την Φιλαρμονική μας “νεκρή”, κατάλληλη μόνο για να παίζει “ελαφρά κομματάκια”, άντε και να κάνει σεγόντο σε κανέναν τραγουδιστή, όλοι εκείνοι που θεωρούσαν το ληξουριώτικο κοινό ικανό μόνο για “εύπεπτα” ακούσματα, τώρα να βλέπουν το λάθος τους και να χαίρονται κι αυτοί, μαζί με όλους μας.
Η συναυλία βεβαίως επαναλήφθηκε και στο Αργοστόλι, την Κυριακή των Βαΐων. Ίσως γι αυτό, κάποιοι πίστεψαν ότι όλοι οι Αργοστολιώτες θα συγκεντρωθούν στην παραλία, για να υποδεχθούν την Φιλαρμονική μας “μετά βαΐων και κλάδων”. Έτσι, απογοητεύτηκαν όταν είδαν ότι ο “Κέφαλος” ήταν σχεδόν άδειος. Λάθος! Η Φιλαρμονική του Ληξουριού πρέπει να κάνει το καθήκον της με ενθουσιασμό, να μεταλαμπαδεύει με πάθος τα επιτεύγματα των παιδιών της, ακόμα και σε έναν μόνο ακροατή, ακόμα και σε άδειους αργοστολιώτιους χώρους. Τουλάχιστον μέχρι η ιστορική Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλληνίας να βιώσει και αυτή την “ανάστασή της” και να γίνει, (γιατί όχι;) και καλύτερη από εμάς, για να μας τραβάει μπροστά, σε έναν συναγωνισμό δύο κραταιών πολιτισμικών συνιστωσών, για μια όλο και πιο επτανησιακή Κεφαλονιά, ηγέτιδα ξανά του πανελλήνιου πολιτισμού.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι είναι απαραίτητη μια συναυλία της Φιλαρμονικής στο Αργοστόλι, με “φίσκα” το θέατρο, για να διαφημιστεί το έργο της και να την ενισχύσουν οι αρμόδιοι φορείς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η Φιλαρμονική μας δεν είναι ορχήστρα κοσμικού κέντρου, για να έχει ανάγκη τέτοιας διαφήμισης.
Το καλύτερο που έχει να κάνει κάθε αρμόδιος (ή και αναρμόδιος, δεν μας πειράζει!), για να αντιληφθεί το έργο της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου και να πράξει το καθήκον του απέναντι της, είναι να περάσει μια βόλτα ένα απόγευμα καθημερινής από την οδό Πέτρου Σκαρλάτου. Να δει το καθρέφτισμα στα μάτια μικρών παιδιών της Ληξουριώτικης Μουσικής!
ΥΓ: Φτιάχτε επιτέλους εφκειό το θέατρο στο Ληξούριιιι….
O tempora o mores…
Δυστυχώς ζούμε στην εποχή που το χάμπουργκερ “πουλιέται” πιο ακριβά από το φιλέτο!
Σπύρος