Έστω ότι ο χρόνος είναι μια τεράστια ευθεία που καθένας μας ξεκινά να βαδίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα που τα μάτια του βλέπουν το φως. Στην αρχή δειλά-δειλά καταπίνουμε μέτρα μπουσουλώντας, έπειτα αργά και σταθερά κάνουμε όρθιοι βήματα για ν’ ανεβάσουμε λίγο πιο κάτω παλμούς μ’ ένα χαλαρό τζόκινγκ.
Γράφει η Έλενα Φλώρου
Προτού συμπληρώσουμε τα μισά της διαδρομής, βρίσκουμε κάποιον που τρέχει με τον ίδιο ρυθμό με μας κι αποφασίζουμε να γίνουμε συνοδοιπόροι. Αφού διανύσουμε παρέα μερικά χιλιόμετρα –άλλοτε με το να βάζουμε κόντρες ταχύτητας κι άλλοτε περπατώντας– πετιέται μπροστά μας ένα καρότσι μ’ ένα μωρό, ονόματι έρωτας. Τριγύρω δε βλέπουμε γονείς να το συνοδεύουν κι έτσι παίρνουμε τη πρωτοβουλία να το υιοθετήσουμε.
Τα χρόνια περνούν, το παιδί μεγαλώνει, ώσπου τελικά δεν μας έχει ανάγκη και φεύγει αφήνοντας άδειο το κάθισμά του. Για πρώτη φορά μετά από καιρό κοιτιόμαστε στα μάτια με τον σύντροφό μας και παρατηρούμε πως τα μαλλιά και των δυο έχουν γκριζάρει κι οι πρώτες ρυτίδες έχουν κάνει την εμφάνισή τους.
«Και δεν μου λες, τώρα χωρίς έρωτα και χωρίς αντοχές για κόντρα, τι κάνουμε;» αναρωτιόμαστε.
Όλοι μας φοβόμαστε τον χρόνο κι όταν μοιραζόμαστε μια κοινή καθημερινότητα με κάποιον, τον τρέμουμε διπλά. Βλέπουμε τους εαυτούς μας ν’ αλλάζουν με τη πάροδό του και πνιγόμαστε στην ανασφάλεια που δημιουργούν τα σημάδια του στην εξωτερική μας εικόνα. Γινόμαστε περισσότερο επιφυλακτικοί και λιγότερο σίγουροι τόσο για μας, όσο και για τα αισθήματα του συντρόφου που έχουμε δίπλα μας.
Η ορμητική μορφή που είχε ο έρωτας στην αρχή καταλαγιάζει με τον καιρό, μέχρι που ηρεμεί εντελώς. Έχει ημερομηνία λήξης ο έρωτας όπως και να το κάνουμε. Αυτόματα πυροδοτείται η αμφιβολία. Λίγο η ρουτίνα, κάτι η αδράνεια που αναπόφευκτα τρυπώνουν και στις πιο περιπετειώδεις σχέσεις και να σου! Ξεκινούν να μας βασανίζουν όλες οι ερωτήσεις καταστροφολογίας: «Λες τώρα που μεγάλωσα να μην υπάρχει έλξη ανάμεσά μας; Τα αισθήματά μας θα παραμείνουν ίδια ή θα κερδίσει έδαφος η συνήθεια και θα είμαστε μαζί μεν, διαζευγμένοι από αυτό που υπήρξαμε δε;»
Αν κατεβάσουμε τον διακόπτη στη κρίση παραφροσύνης που αναβοσβήνει ενοχλητικά στο μυαλό μας και ρίξουμε μια ματιά πίσω σε κάθε χιλιοστό που περπατήσαμε με τον άνθρωπό μας, θα καταλάβουμε πως ο έρωτας δεν υπήρξε ποτέ ο ουσιαστικός λόγος που κρατηθήκαμε σ’ αυτή την σχέση.
Είναι ο τρόπος που χτενίζει τα μαλλιά του μετά το μπάνιο, είναι η ευκολία των στομάτων να βρίσκονται μέσα στα σκοτάδια για να δώσουν φιλιά καληνύχτας, είναι οι άνισες αγκαλιές που καταφέρνουν να κλειδώνουν τόσο σφιχτά και τόσο τέλεια.
Είναι όλες οι ασήμαντες, περιορισμένου ενδιαφέροντος κινήσεις όπως ο επιδέξιος τρόπος που δένει την γραβάτα του ή το ανεπαίσθητο κούνημα των γλουτών σου όταν περπατάς πάνω στα τακούνια.
Ναι, μεγαλώνουμε. Όσο και να προσέχουμε, οι γυναίκες κάποια στιγμή θ’ αποκτήσουμε κυτταρίτιδα στα μπούτια κι οι άντρες με την σειρά τους μικρά σωσίβια γύρω από την κοιλιά τους.
Αυτός όμως θα συνεχίσει να σε θεωρεί απίστευτα σέξι και θα φτιάχνεται όταν εμφανίζεσαι μπροστά του με τα εσώρουχα κι εσύ θα τον βρίσκεις το ίδιο όμορφο κι ακαταμάχητο όταν θα τον έχεις γυμνό στο κρεβάτι σου.
Ο χρόνος που περνά από πάνω μας δίνει το περιθώριο να φιλτάρουμε καλύτερα όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που εντοπίζουμε ο ένας πάνω στον άλλον και που πολλές φορές χάνονται στη μετάφραση. Λεπτομέρειες που μας οδηγούν στις πραγματικές αιτίες που επιλέξαμε το ταίρι μας κι αυτός εμάς.
Για να εφησυχάσω εσένα που πανικοβλήθηκες στο άκουσμα του έρωτα που λήγει, άσε με να σου πω πως ο έρωτας ποτέ δε μας εγκαταλείπει. Απλώς μεγαλώνει, ενηλικιώνεται κι απαρνιέται την παλιά, εφηβική του ταυτότητα. Μετονομάζεται σε αγάπη και μένει δίπλα μας μέχρι να κόψουμε την κορδέλα του τερματισμού σ’ αυτή τη διαδρομή που ονομάζουμε ζωή.
Έτσι όταν ο σύντροφός σου σε ρωτήσει αν θα είσαι το ίδιο ερωτευμένος μαζί του όταν γεράσει, πες του όχι. Όχι δε θα είσαι ερωτευμένος, μόνο θα τον αγαπάς μέχρι θανάτου. Θα τον λατρεύεις δέκα φορές περισσότερο για κάθε λευκή τρίχα που εμφανίζεται στο κεφάλι του και θα του δίνεις μπόνους τρυφερότητας για κάθε βαθιά ζάρα που θα στολίζει το πρόσωπό του.
Αυτό μόνο να πεις κι έπειτα να σωπάσεις.
Και να είσαι σίγουρος πως θα είναι η πιο ώριμη, η πιο αληθινή και η πιο ουσιαστική απάντηση που μπορείς να δώσεις.
