Προς Φαρακλάδες και Ραζάδες,
Τα συναδελφικά αγροκτήματα σε Φαρακλάτα και Ραζάτα διαθέτουν κάποιες ποσότητες από μελιτζάνες, μαρούλια, πεπόνια και ντομάτες(όποιος προλάβει). Όλα προέρχονται από τοπικές ποικιλίες της τράπεζας σπόρων του “Αιγίλοπα”.
Μπορεί ο πρωταρχικός σκοπός, σε τούτη την πρώτη απόπειρα των φτωχών του χωριού, να είναι η διάσωση των τοπικών ποικιλιών, αλλά η παραγωγή περισσεύει και για άλλους. Ισχύει ο κανόνας: “Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε”. Μόνο χαρίζονται. Η δίκαιη διανομή του πλούτου της γης και των χεριών επαφίεται πάντα στη συνείδηση των συμπολιτών.
—
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΑΧΛΑΔΙΕΣ
Στα πέριξ των χωριών μας, εκεί που τα χωράφια συνορεύουν με το δρόμο, βλέπει κανείς ακόμα και σήμερα μία μόνη αχλαδιά. Αυτή υπάρχει μόνη της κι ας είναι το χωράφι φυτεμένο με οτιδήποτε άλλο. Αυτές οι αχλαδιές ήταν για τους περαστικούς. Και όποιος έκοβε είχε μοναδική υποχρέωση να αφήσει και για τους επόμενους. Όποιος περνά κόβει και σήμερα. Ο ιδιοκτήτης του χωραφιού δεν θα βγει να σε βρίσει. Απλώς, δεν ξέρουμε γιατί μπορούμε να κόβουμε και σήμερα. Τώρα, οι κοντούλες τέλειωσαν και ωριμάζουν τα κρυστάλλια.
Κάποτε υπήρχε μία Κοινωνία του Δώρου, της συνεργασίας, λίγο της ανταλλαγής και ελάχιστα του εμπορίου. Κάπως έτσι, ως τα μέσα του 20ου αιώνα, η Κεφαλονιά έθρεφε διπλάσιο από τον σημερινό πληθυσμό. Tο χρέος και το δώρο ήταν λέξεις συνώνυμες. Το δώρο δημιουργούσε υποχρέωση(χρέος), αλλά αυτή η υποχρέωση ήταν μόνο ηθική. Αν είχες, ανταπέδιδες το δώρο. Και το χωριό ήξερε ποιος είχε και ποιος δεν είχε και τιμούσαν ανάλογα το πρόσωπο. Με βάση το χρέος και το δώρο, μετριόταν το ήθος και η προσφορά -η αξία και η θέση του καθενός μέσα στη συν-Αδελφική κοινωνία. Ήξεραν να τιμούν -ήξεραν το φιλότιμο. Δεν ήταν απαραίτητη η ύπαρξη ανταλλάγματος, γιατί η οικονομία δεν ήταν ποτέ “ανταλλακτική”. Πόσο μάλλον “χρηματιστική”.
Ήταν μία κοινωνία, που ξέφευγε από τη χρεία -την ανάγκη- προσπερνούσε το χρέος με το ήθος, για να καταλήξει στην Α-λήθεια. Έτσι απλά, οι Έλληνες άνθρωποι πήγαν από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της Αλήθειας. Και η Αλήθεια ταυτιζόταν με το Δίκαιο. Μπορούμε ξανά.
Ο γείτονας μού φέρνει συνεχώς πράγματα κι αρνείται να πάρει ό,τι του δίνω. Η σχέση δώρου υπάρχει ακόμα στα χωριά και το ίδιο θέλουμε να ισχύει και για τα συναδελφικά αγροκτήματα. Κάποιοι μας δώρισαν σπόρους, γη, νερό και άλλα χρειώδη.
Με απόφαση της, η σύναξη των συναδελφών της Εκκλησίας της Ευαγγελίστριας & Αγ. Δημητρίου Φαρακλάτων, παραχώρησε γη προς καλλιέργεια. Το κτήμα στα Ραζάτα παραχωρήθηκε από τον καθηγητή Διον. Πετεινάτο, ο οποίος κάνει κι άλλα ωραία πράγματα εκεί. Το τοπικό παράρτημα του Αιγίλοπα έδωσε σπόρους και άλλοι άλλα, από εργασία έως τον καλό τους λόγο. Δεν ζητάνε τίποτε πίσω, αλλά εμείς, “εξ αιτίας τους”, χρωστάμε και σε κείνους, που δεν μας έδωσαν… Και στον περαστικό.
(Τρεις τοπικές ποικιλίες πεπόνια και δύο καρπούζια. Η Κεφαλονιά είναι θαύμα βιοποικιλότητας, αλλά η σύγχρονη “εκπαίδευση” μας οδηγεί στα ράφια με τα θανατηφόρα μεταλλαγμένα ).
Μία Κοινωνία Αυτάρκειας και Συνεργασίας είναι μια Ανεξάρτητη, Ελεύθερη, Ειρηνική και πλούσια κοινωνία. (Πλούσια σε όλα). Οι φτωχοί μπορούν να ξαναγίνουν πλούσιοι σε όλα, ακόμα και κάτω από συνθήκες κατοχής και άγριας εκμετάλλευσης και φορολόγησης του μόχθου των ανθρώπων. (Η αλληλεγγύη και τα δώρα, αν και φορολογούνται, μπορούν να φοροδιαφεύγουν ακόμα). Των Ελλήνων οι Κοινότητες το έχουν ξανακάμει, γιατί “η πενία τέχνας κατεργάζεται” (Η φτώχια εμπνέει εφευρέσεις).
ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗ ΚΟΜΠΑΝΙΑ
Φαρακλάτα Κεφαλονιάς, 30/7/2018
τηλ. για συντονισμό, επικοινωνία, ανταλλαγή εμπειριών και προσφορά ιδεών και γνώσεων: 6932457089, email: ithacanet.gr@gmail.com
ΥΓ: Ζητάμε συγνώμη από όσους ζήτησαν συμμετοχή και δεν μπορέσαμε να καλύψουμε τη ζήτηση, στην πρώτη απόπειρα συλλογικής καλλιέργειας καθαρής και τίμιας τροφής. Οι σπόροι ήταν λίγοι. Την άλλη φορά θα είναι περισσότεροι.
Από του Αγίου Παντελεήμονα, ξεκίνησε το φύτεμα των χειμωνιάτικων ποικιλιών στα σπορεία . (Έτσι γινόταν πάντα και δεν έχουμε λόγους να το αλλάξουμε. Κάτι περισσότερο ήξεραν).
