Στην πρώτη του υποκριτική απόπειρα στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, ο νεαρός τότε Νίκος Σταυρίδης βίωσε την αποτυχία τόσο έντονα που αντιδρώντας υπερβολικά επιχείρησε να αυτοκτονήσει από την Ακρόπολη. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι ούζο και μεθυσμένος όπως ήταν ξέχασε τον λόγο που ανέβηκε στον Ιερό Βράχο και έτσι το μοιραίο απετράπη.
Στην πορεία αποδείχθηκε ένα από τα μεγάλα ταλέντα του θεάτρου και του κινηματογράφου που έλαμψε με την παρουσία του.
Η ιστορία του ως ηθοποιού ξεκινά το 1928, όταν έρχεται στην Αθήνα με την ελπίδα να βρει διέξοδο από τη φτώχεια. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και δούλευε από μικρός στο μπακάλικο του πατέρα του προκειμένου να τον βοηθήσει να τα βγάλει πέρα.
Ξεκίνησε να δουλεύει σε μια αποθήκη στρατιωτικού υλικού στον Πειραιά, στην οποία πήγαινε με τα πόδια από τη φτωχοσυνοικία της Αθήνας όπου διέμενε. Η δουλειά του ήταν να ταιριάζει τις αρβύλες κατά μέγεθος. Κερδίζοντας πενιχρό μεροκάματο αποφασίζει να γίνει πιο επιδραστικός. Μία πρόβα στο θέατρο «Έντεν», με τον Β. Αυλωνίτη, ήταν αρκετή για να τον πείσει να ασχοληθεί με το μουσικό θέατρο. Χωρίς δεύτερη σκέψη ζήτησε από τον μαέστρο να τον δοκιμάσει στο τραγούδι.
«-Το ξέρεις αυτό το τραγούδι; ρώτησε ο μαέστρος. -Το ξέρω. -Σε τι τόνο το τραγουδάς; -Πιάσε όποιο τόνο θέλεις», του είπε ο Σταυρίδης. ‘Εντρομος είδα τον Αυλωνίτη και τον Μακριδάκη να έρχονται κοντά μου, για να σπάσουν πλάκα» διηγείται ο ίδιος. Όταν άνοιξε όμως το στόμα του ο Σταυρίδης, «τραγουδώντας με φωνή τενοράλε, τους κόπηκε κάθε όρεξη για πλάκα» συνεχίζει.
Και κάπως έτσι πήρε μέρος στη μουσικής παράστασης «Λοβιτούρα» (1929).
Ο ρόλος του ήταν ένας λούστρος που γυάλιζε τα παπούτσια του Αυλωνίτη. Μόλις τελείωνε το βάψιμο, έβγαζε από το κασελάκι του ένα χαρτόσημο των 30 λεπτών και αφού το σάλιωνε, το κολλούσε στο παπούτσι του Αυλωνίτη: «Μία το βάψιμο, τριάντα το χαρτόσημο, μία και τριάντα», έλεγε σατιρίζοντας τους φόρους μέσω χαρτόσημων της κυβέρνησης.
Ωστόσο τα πρώτα βήματα στο δρόμο του θεάτρου ήταν αποθαρρυντικά για το ταλαιπωρημένο φτωχόπαιδο. Στην αρχή τον χρησιμοποιούσαν σε δεύτερους ρόλους και επαγγελματικά ήταν παραγκωνισμένος. Παρά το ταλέντο του, ο καιρός περνούσε χωρίς να έρχεται κάποια ευκαιρία, καθώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχε χώρος για νέους ηθοποιούς. Μετά την αποτυχία του νούμερου που έκανε με την Κούλα Γκιουζέπε, ο ευαίσθητος ψυχισμός του τον έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.
Η ανατροπή θα γίνει όταν η Άννα Καλουτά, του έδωσε τη δυνατότητα να κάνει ένα νούμερο στο πλάι της. «Χέστηκα απ’ τη χαρά μου. Οι Καλουτάδες ήταν τότε πρωταγωνίστριες και μεγάλες βεντέτες», είπε χρόνια αργότερα ο Σταυρίδης.
Το σκετσάκι έγινε μεγάλη επιτυχία και καθιέρωσε τον Σταυρίδη στην πρώτη γραμμή της ελληνικής επιθεώρησης. Ακολουθούν και άλλες επιτυχίες τόσο στην επιθεώρηση όσο και την οπερέτα και το βαριετέ. Στον κινηματογράφος κάνει ντεμπούτο το 1950 στην ταινία του Τσιφόρου «Έλα στο θείο» και ακολούθησαν άλλες 68 ταινίες.
Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζουν αναμφίβολα «Η Ωραία των Αθηνών» (1954), «Οι παπατζήδες» (1954), «Γραφείο συνοικεσίων» (1956), «Μπαρμπαγιάννης ο κανατάς» (1957), «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση» (1958), «Τα κίτρινα γάντια» (1960), «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα» (1960), «Σταμάτης και Γρηγόρης» (1962), «Η Αθήνα τη νύχτα» (1962), «Κορόιδο γαμπρέ» (1962), «Ζητείται τίμιος» (1963), «Ο αδελφός μου ο τροχονόμος» (1963), «Ψυχραιμία Ναπολέων» (1968), «Ξύπνα καημένε Περικλή» (1969), «Ο άνθρωπος ρολόι» (1972).
