Ο Όσκαρ Ουάιλντ είπε ότι κυνικός άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος γνωρίζει την τιμή όλων των πραγμάτων και την αξία κανενός. Εξήγησε με αυτόν τον συνοπτικό τρόπο την ηθική διάσταση της διαφοράς μεταξύ τιμής και αξίας. Αν γνώριζε πως η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο και μάλιστα το άκουγε αυτό από έναν διακεκριμένο καθηγητή και Πρωθυπουργό όπως ο Κώστας Σημίτης, θα επέκτεινε τον ορισμό για πλήθος ομοειδών ανθρώπων και σίγουρα για όλους εκείνους τους κυνικούς θιασώτες του πολιτικού εκσυγχρονισμού.
Πόσο χυδαία λέξη ο «εκσυγχρονισμός» όταν αφορά στην κοινωνία και όχι σε κάποιο εξάρτημα μηχανής. Πόσο κακόηχη. Ακούγεται σαν το «ξεβλάχεμα». Σαν πολιτική συνταγή η οποία συνοδεύει υποχρεωτικά μια επιβαλλόμενη από την εποχή επιδιόρθωση ονείρων. Σαν η σύγκλιση με τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη της Ε.Ε. να εντάσσει αυτομάτως τον κάθε Έλληνα μέσα στο Ευρωπαϊκό όνειρο. Ο Κώστας Σημίτης μπορεί να υπήρξε ο πατέρας του «εκσυγχρονισμού» αλλά η διαφθορά έχει πολλούς πατεράδες. Και ο Κώστας Καραμανλής μίλησε (απίστευτο κι όμως αληθινό) αρκούντως φωναχτά για κάποιους ανώνυμους νταβατζήδες, αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου απέδωσε σε αυτήν την κύρια αιτία ύπαρξης του πιστολιού πάνω στο τραπέζι.
Γράφει ο Αριστοτέλης Μπατιστάτος (*)
Είναι ουσιαστικά μια ενιαία περίοδος με το ίδιο πολιτικό αφήγημα γιατί και η επανίδρυση του Κράτους στην ουσία κρύβει κάποια υπόνοια εκσυγχρονισμού. Μια περίοδος που ένα τσούρμο κυνικοί με θολά ιδεολογικά χαρακτηριστικά – ο Άκης Τσοχατζόπουλος αποκαλούσε τον Γιάννο Παπαντωνίου «σύντροφο» με την ίδια ευκολία που θα μπορούσε να αποκαλεί έτσι και τον Μιχάλη Λιάπη – μεταμόρφωσαν την Ψωροκώσταινα σε μαντάμ Σουσού. Ο καθένας μπορούσε να επιδιορθώσει τα όνειρα του μέσα σε μια πολιτική και οικονομική κουλτούρα προσαρμοσμένη στις ανάγκες του δανειολήπτη. Σαν πολιτικός νεολογισμός όμως ο «εκσυγχρονισμός» έχει και την αλαζονεία της μαντάμ Σουσού, καθώς υπερέχει όπως και να το κάνουμε έναντι της μίζερης στασιμότητας του Μπύθουλα. Η κοινωνία εξ ορισμού ανέτοιμη ακόμη και για αναγνώριση της νομικής ταυτότητας φύλου είκοσι χρόνια μετά, μεγαλοπιάστηκε από τις ευκαιρίες που συνόδευαν την ένταξη της σε μια άλλη οικονομική λογική. Αυτή της εξασφάλισης του τραπεζικού δανεισμού μέχρι να φάει ένα χάμπουργκερ και της δυνατότητας ακόμη και για τον αδαή περί τα οικονομικά να γίνει ένας μικρός έστω Τζορτζ Σόρος. Και αυτά βέβαια με το κλείσιμο του ματιού ή το χτύπημα στην πλάτη των κυνικών οι οποίοι αντικατέστησαν την αξία της εργασίας με το μισθολογικό κόστος και την αξιοπρέπεια του συνταξιούχου με την συνταξιοδοτική δαπάνη. Αρκεί σε όλα να υπάρχει μια αναλογιστική μελέτη λες και καμιά λήφθηκε ποτέ υπόψιν από τους επαΐοντες. Πόσο δίκιο είχε ο Όσκαρ Ουάϊλντ.
Μέχρι που εμφανίζεται ο μαύρος κύκνος ενός άλλου σύγχρονου συγγραφέα, του Νασίμ Νίκολας Ταλέμπ και η δανεική ευημερία καταρρέει σαν πύργος με τραπουλόχαρτα. Μαζί με αυτόν εμφανίζονται υποβρύχια που γέρνουν, φρεγάτες που μπάζουν, συρμοί τραίνων με πλάτος μεγαλύτερο από τις ράγες και ένας Χριστοφοράκος που χαμογελάει πίσω απ’ το παράθυρο. Είναι η στιγμή που ανακαλύπτουμε ότι ο μανταμσουσουδισμός μας ήταν ένα πουκάμισο αδειανό και όλοι αυτοί που μας ξεβλάχεψαν ήταν σύντροφοι μόνο στη διαπλοκή. Πολιτικοί, καναλάρχες, εργολάβοι, πεφωτισμένοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκσυγχρονιστές. Λέω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γιατί το πρόβλημα δεν ήταν ένα συγκεκριμένο υπαρκτό κόμμα ή μια συγκεκριμένη ανύπαρκτη ιδεολογία. Αλλά ένα πολιτικό σύστημα το οποίο σήμερα δικαίως ονομάζουμε παλαιό καθεστώς. Δυστυχώς με την εμπλοκή του εισαγγελέα ακυρώθηκε η προγραμματισμένη για τις 3 Οκτωβρίου παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννου Παπαντωνίου με τίτλο «Αντιμέτωποι με το μέλλον» και άγνωστο αν θα γίνει μετά την προφυλάκιση του. Την παρουσίαση του πάντως είχε αναλάβει η κυρία Μιράντα Ξαφά.
* Ο Αριστοτέλης Μπατιστάτος είναι μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ
√ Αναδημοσίευση απο το Left.gr
