Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
Πεθύμησα εκείνα τα χρόνια που κάτι τέτοιες μέρες όταν αποφασίζαμε κατά τα χαράματα να επιστρέψουμε επιτέλους στο σπίτι, συνήθως καταλήγαμε σε λάθος προάστιο από το μεθύσι. Μετά από πολλά χρόνια έκανα ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς παρέα με τα βιβλία μου, τις κιθάρες μου και τον Γιάννη τον Περιπατητή ο οποίος είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα πάνω από την καμπούρα του.
Ποτέ δεν άντεχα τον κονφορμισμό των εορτών, αλλά έτσι κι αλλιώς εκείνα τα χρόνια της αθωότητας χάθηκαν για πάντα. Με τη σημερινή τεχνολογία άλλωστε είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ζήσει κανείς ακόμη και τα “εκατό χρόνια μοναξιάς”.
Γράφει ο Αριστοτέλης Μπατιστάτος
Κάπως έτσι θέλησα να επουλώσω όλα τα τραύματα της χρονιάς που έφυγε, με έναν απολογισμό αντάξιο με αυτόν του Συμεών του Στυλίτη.
Αν γυρνούσα λοιπόν τον χρόνο πίσω θα ήθελα να είχα αφήσει κατά μέρος τις εμμονές μου περί του “πιο καλή η μοναξιά από σένα που δεν φτάνω” και να είχα προετοιμάσει ένα ρεβεγιόν με φώτα, πυροτεχνήματα και ορχήστρες για όλα τα γούστα.
Στην υποδοχή θα είχα την Ελένη, στην καλλιτεχνική επιμέλεια τον Ζακ και στο τραπέζι με τα εδέσματα τη Γιαννούλα (αν δεν σας λέει κάτι το όνομα ήταν η μικρή ρομά που σκοτώθηκε “κατά λάθος”).
Θα είχα καλέσει όλους όσους έχασαν τη ζωή τους στο Μάτι καθώς και όλους τους αγαπημένους τους. Θα καθόμουν σε μια γωνιά με τον Μάνο Ελευθερίου κάνοντας το ένα τσιγάρο πίσω απ’ το άλλο και θα τον ρωτούσα με ύφος ηλίθιου ” ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά”. Εύχομαι σε όλους υγεία, αγάπη και να έχετε το βλέμμα στραμμένο όχι μέσα σας, αλλά δίπλα σας. Όχι μακριά. Ακριβώς δίπλα σας.
Καλή Χρονιά!
√ Εικόνα εξώφυλλου : The Lady of Shalott πίνακας του 1888 από τον καλλιτέχνη John William Waterhouse.
