«Είκοσι χρονών κοπέλα ήμουν όταν έγινε ο πόλεμος του ‘40». Έτσι άρχιζε τη διήγησή της η γιαγιά Μαρίκα, όταν την καλούσαν κάθε Οκτώβρη στο νηπιαγωγείο της Ελένης. Η γιαγιά Μαρίκα ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της 28ης Οκτωβρίου στο 5ο Νηπιαγωγείο Κερατσινίου. Ήταν η συνάντηση των παιδιών με την Ιστορία. Οι ερωτήσεις βροχή:
_Γιαγιά, πώς ήταν τα χρόνια της Κατοχής;
_ Γιαγιά, υπήρχε ο ήλιος και τα λουλούδια;
Κι η γιαγιά έπαιρνε αφορμή και μίλαγε για τα χρόνια του πολέμου, για τα χρόνια που τα παιδιά δεν χαίρονταν, την εποχή που το χαμόγελο έσβηνε από τα χείλη τους. Κι η γιαγιά τους μίλαγε για την Ειρήνη και τους έδινε την πιο καλή ευχή της: «Ειρήνη! Ποτέ πια πόλεμος!». Θυμόταν τα ιταλικά αεροπλάνα να πετούν πάνω από την Κεφαλονιά και τον κόσμο να αγωνιά και να προσεύχεται στον Άγιο Γεράσιμο.
«Παιδιά πιστεύεται στο θαύμα;» Η διήγηση συνεχιζόταν, το θαύμα γινόταν, ο ουρανός γέμιζε ξαφνικά σύννεφα, τα εχθρικά αεροπλάνα σκόρπιζαν.
«Αχ, αυτά τα σύννεφα που θυμίζουν τον πόλεμο! Ειρήνη παιδιά μου να εύχεστε και να προσεύχεστε στον Άγιο!». Ήταν από τότες που τα παιδιά σαν έβλεπαν συννεφιασμένο τον ουρανό ενθουσιασμένα φώναζαν: «Το θαύμα το θαύμα του Άγιου Γεράσιμου!»
Η γιαγιά Μαρίκα δεν θα ξανάρθει στο σχολειό. Στα 99 της χρόνια πέταξε, έφυγε ψηλά! Κάθε που θα ‘χει συννεφιά θα ξέρουμε πως θα βρίσκεται ένας δικός μας άνθρωπος, ψηλά στον ουρανό, να μας φυλάει. Και τα σύννεφα θα παίρνουνε τη μορφή της: Μειλίχια, αγγελική, με ξέπλεκα ανακατωμένα τα μαλλιά, όπως τότε που είκοσι χρονών κοπέλα γυρνούσε ανέμελη στις παραλίες της Κεφαλονιάς.
Έτσι θα τη θυμόμαστε τη γιαγιά Μαρίκα. Με το τελευταίο τραγούδι της λίγο πριν φύγει: «Άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα». Έτσι κι η γιαγιά θα ανεμίζει στους ουρανούς, θα ανεμίζουν κι οι θύμησές μας για έναν επίγειο άγγελο που είχαμε την τύχη να συναντήσουμε.
Στρατῆς Γιαννῖκος
Πηγή https://alfavitario.blogspot.com
