Αν Αποστολέας Αργοστόλι 12.8.1953
Τότε παραλήπτης Αργοστόλι Άνοιξη 2019
Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο ένα σημείο και ένας Τόπος επιθυμεί πεισματικά για σήμα κατατεθέν του κάτι που δεν ταίριαζε ποτέ με το Φυσικό του Τοπίο μα ούτε και με την ιδιοσυγκρασία του. Περπατάς μέσα στο Λιμάνι είτε σε κεντρικά σημεία του Αργοστολίου και νιώθεις παντού να σου επιτέθεται, τοξικός στην οπτική σου αντίληψη, ένας Κοκοφοίνικας σαν σήμα κατατεθέν δίνοντας την εντύπωση ότι η Πρωτεύουσα είναι κάποιου είδους Εταιρεία. Η πρόσφατη ανάπλαση Αρχιτεκτονικής Τοπίου που διεκπεραιώνεται δίνει πλέον εικόνα μιας τελευταίας και ολοκληρωτικής ισοπέδωσης της Πρωτεύουσας όπως στις 12 Αυγούστου 1953.
Η ακατάστατη και άναρχη δόμηση που άλλοτε επέβαλαν οι άμεσες ζωτικές ανάγκες της Πρωτεύουσας να ανοικοδομηθεί αυτή σε μια νύχτα για να στεγάσει από τον φόβο φυγής τους κατοίκους επαναντιμετωπίζεται σαν να χτίζονται και τα ίδια τα δέντρα σε βιομηχανική σειρά με καλούπια, αντί να φυτεύονται για να επαναπροσδιορίσουν το χαμένο Προφίλ της.
Παράλληλα ο κίνδυνος όμως φυγής νέου πληθυσμού από κάτι μονόδρομο και αδιέξοδο σε Επιλογές ακόμη και ψυχαγωγίας καραδοκεί σε νέο κύμα και δόνηση λόγω της Κοινωνικο-Οικονομικής Κρίσης. Η Στατική εικόνα αδίστακτης επανάληψης του κοκοφοίνικα στο λιμάνι αναπαράγει την τάση να μπεις στο καράβι να σωθείς.
Τις άσχημες παλιές επιλογές μας του παρελθόντος τις καταντήσαμε σήμα κατατεθέν μας που διατηρούμε.
Το Αργοστόλι δεν ανοικοδομήθηκε όπως ήταν πριν το Σεισμό, όπως έγινε από καρτ-ποστάλ
στην βομβαρδισμένη Βαρσοβία, Όμοιο, ώστε ναπλαισιώνουν εκείνη την Παλιά ζεστή Πόλη
Κοκοφοίνικες που είναι ψυχρά αδιάφορα και στατικά δέντρα μες στην αλλαγή και Κλιμάκωση Εποχών. Ωστόσο, αποκαταστάθηκαν ελάχιστα σημεία επτανησιακής Αισθητικής κτισμάτων, μες στο τότε ρημαγμένο Αργοστόλι, που ο Πλούτος Επτανησιακών ή ακόμη και χειροποίητων λεπτομερειών τους από ειδικούς τεχνίτες, θα μπορούσε να δικαιολογήσει επιλεκτική σε αυτά μόνο τα Σημεία επαναφύτευση και φροντισμό Κοκοφοίνικα. Έχει μια δυναμική στιβαρή αυτό το δέντρο που με τον καφέ του κορμό σου προκαλεί μια ήπια μελαγχολία ιδανική σε μικρές ποσότητες ρομαντικής ονειροπόλησης, αλλά επικίνδυνης σε μεγάλες ποσότητες σαν δηλητήριο μιας κατάθλιψης στην οπτική σου αντίληψη.
Όποτε επιχειρήσει κάποιος να ζωγραφίσει ένα Τοπίο αλίμονο αν κάθε Μοναδικό στοιχείο που εκπέμπει μια Δυναμική στο χώρο το πάρει και το επαναλάβει σε Σειρά. Αυτόματα το αποδυναμώνει ως Προσωπικότητα ενώ παράλληλα του στερεί και κάθε αξία Ελευθερίας του.
Είναι εκείνη η διαφορά ατομικής ανθρώπινης μοναδικότητας ως προς τον Ολοκληρωτισμό.
Αυτή ακριβώς την Ελευθερία που είχαν και οι παλιοί κοκοφοίνικες ως πινελιές μόνο αρμονικές
κοντά σε Πλούσια μόνο Αρχιτεκτονικά Κτίσματα που πρόδιδαν αντίστοιχα ένα μικρό μυστικό της πνευματικής καλλιέργειας του ιονίου με το απέραντο άνοιγμα και βάθος να Αναπνεύσεις. Μια λογική που ήξερε να καλοζυγίζει τις Ανάγκες και να αδελφώνει ακριβοδίκαια ιδέες από Ανατολή και Δύση.
Αναπλάθωντας μια Αρχιτεκτονικού Τοπίου αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα την παλιά πιστή του αναπαραγωγή ειδικά αν δεν έχεις τις δομικές λίθους για να το καταφέρεις. Καλείσαι όμως να λάβεις υπ΄όψιν σου σαν παραλήπτης μιας καρτ ποστάλ εκείνες τις παλιές ισορροπίες δεοντολογίας της παλιότερης εναρμόνισης στοιχείων που αυτά συνέθεταν ένα πλαστικό ανάγλυφο που γεφυρώνει ακόμη και αντιδιαμετρικά ύψη, πλάτη και βάθη. Σε μια σημερινή ψυχρή και τσιμεντένια Πόλη θα όφειλε να δώσει Ποικιλία αυτοφυών δέντρων, με εντάσεις συμφωνίας πιθανώς σε 4 είδη όσες και οι Εποχές του χρόνου ένα σταυροδρόμι τους, πλαισιωμένων και από αρωματικά φυτά να μαγειρεύονται τοπικά τους.
Εκείνων των επιλογών των ζεστών και οικείων στον πληθυσμό που σαν μια τροφή και ζωτικό νερό του Θέλει ναμοιράζεται με κάθε λογής επισκέπτη, είτε μόνιμο απ΄τα άλλα 365 χωριά λαικής φαντασίας του, είτε μακρινό επισκέπτη, αλλά όλο αυτό μόνο με κάποιες δικαιολογημένες πινελιές πικράλμυρου Κοκοφοίνικα.
Βλέπεις σήμερα τους ανθρώπους με τροχήλατα πόδια ή αυτούς που για μάτια έχουν εργαλείο τη γεύση και την όσφρηση της ερωτικής τους Κεφαλονιάς μα δεν υπολογίζονται να την ερωτευτούν από μυρωδιά στο πικάντικό της λιμάνι κάθε αλλαγής εποχής της, με τις δικές τους επιπλέον ικανότητες που έχουν αναπτύξει πιο πολύ από όλους εμάς τους άλλους.
Το άρθρο έχει συνέχεια…. Μέρος Β
Μαρία Μαγουλά
Εικαστικός και συγγραφέας
Εικαστικό: Μαρία Μαγουλά
[…] √ Διαβάστε το Α’ μέρος εδω (κλικ) […]