Καλοί μου άνθρωποι,θέλω να σας πω το παράπονό μου γιατί κάπου πρέπει να τα πω κι εγώ να ξεθυμάνω,η έρημη.
Εγώ που λέτε, είμαι μια παλιά μπετονιέρα αλλά είμαι γερό σκαρί και κρατάω καλά που λένε, είμαι όμως μικροκαμωμένη και με έχουν για μικροεργασίες για αυτό κι η αρμοδιότητά μου είναι τα χωριά.
Δυστυχώς όμως, 9 χρόνια τώρα με είχαν παρατημένη σε ένα χωράφι και κόντεψα να σκουριάσω από την αχρηστία και την ακινησία.
Και ξαφνικά, εδώ κι δυο μήνες περίπου ήρθαν με λαδώσανε, με φροντίσανε και μου έχουν βγάλει την ψυχή στο πηγαινέλα.
Δεν προλαβαίνω να ρίχνω τσιμέντα, με σέρνουν από χωριό σε χωριό κι από καντούνι σε καντούνι κι όλη μέρα τσιμεντάρω ότι βρεθεί μπροστά μου. Τσιμέντο να γίνει η κατάσταση!
Όταν δεν προλαβαίνω η ίδια να τα κάνω όλα, τότε γεμίζουν με το υλικό μου τις βαρέλες και τις ξαμολάνε στους δρόμους, είμαι βέβαιη ότι θα τις έχετε δει και στο δικό σας χωριό.
Εμένα πάντως αυτά τα μισοβέζικα πράγματα δεν μου αρέσουν. Ποιός ο λόγος να τρέχω τελευταία στιγμή σαν την τρελή όλη μέρα για να βουλώνω λακούβες και να τσιμεντάρω αυλές;
Θα μπορούσα τόσα χρόνια τώρα να είχα κάνει πολύ όμορφα πράγματα, όπως παλιά , και να καμαρώνω για αυτά. Ετούτα που κάνουμε τώρα είναι της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη, που λένε και στο χωριό μου.
Αλλά ποιος να με ακούσει εμένα που τι είμαι, μια παλιά μικρή μπετονιέρα και τίποτα άλλο.
Εσάς όμως πρέπει να σας ακούσουν και μάλιστα με μεγάλη προσοχή, πλησιάζει ο καιρός, στις 26 του Μάη … Ξέρετε εσείς….
Η μπετονιέρα
