Στον δρόμο για την Μονή του Προφήτη Ηλία στην Πάτρα, απέναντι από το 409, στέκει ερμητικά κλειστή και εγκαταλελειμμένη η έπαυλη Λυμπερόπουλου, γνωστή και ως η βίλλα «13». Ποιες όμως είναι οι ανατριχιαστικές ιστορίες που τη στοιχειώνουν…;
Η έπαυλη χτίστηκε το 1898 και έλαβε το όνομά της, από τον Πατρινό αρχιμανδρίτη και θεολόγο Αθανάσιο Λυμπερόπουλο που ήταν γόνος εύπορης οικογένειας.
Ο Αρχιμανδρίτης, μετά τον θάνατό του το 1937, σύστησε το ίδρυμα «Αρτος Ζωής» στο οποίο κληροδότησε όλη του την περιουσία, μεταξύ άλλων και τη βίλα.
Κατά την περίοδο της Κατοχής στην Πάτρα, η έπαυλη χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή στην οποία βασανίστηκαν πάνω από 200 άτομα, κυρίως νέοι, οι οποίοι και μεταφέρονταν πιο δίπλα, για εκτέλεση.
Για τη βίλα «13» έχουν ακουστεί δεκάδες ιστορίες που έχουν κάποια στοιχεία μεταφυσικής, αλλά και ταινιών θρίλερ από τον κινηματογράφο, ιστορίες που έχουν περάσει από στόμα σε στόμα.
Στο πέρασμα του χρόνου έχει μετατραπεί σε ένα είδος συγχρόνου αστικού μύθου, αποτέλεσμα της πορείας που έχει πίσω της.
Το οικόπεδο πέρα από την βίλα είχε και ένα εκκλησάκι την Αγία Μαρίνα. Κάτω από την βίλα, στο κτήμα του Μουρτζούχου, είχαν εκτελεστεί στις 4 Δεκεμβρίου του 1943, ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας, 63 νέοι από τους Γερμανούς.
Από την φυλακή του ναζιστικού καθεστώτος που εμπεριείχε μέσα της, δεκάδες θαλάμους κρατήσεων, δεν κατάφερε, σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν οι ιστορικές πηγές, να δραπετεύσει κανείς από τους κρατούμενους.
Αρκετά χρόνια μετά υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από τους γείτονες και τους κατοίκους της περιοχής για τα όσα έβρισκαν εκεί μέσα, σημάδια των ανθρώπων που είχαν χάσει την ζωή τους και που είχαν βασανιστεί από τους Γερμανούς.
Εκείνη την περίοδο βρέθηκε «κρατούμενος» στη Έπαυλη και ο δημοφιλής ηθοποιός Νίκος Ξανθόπουλος, η οικογένεια του οποίου στην Κατοχή έμενε στα Αραχωβίτικα.
Το κτήριο παραμένει εδώ και χρόνια εγκαταλειμμένο και η βίλα, παρά το αρχοντικό ύφος δείχνει ετοιμόρροπη.
Σήμερα, παρά τις προσπάθειες που έγιναν κατά το παρελθόν από Συλλόγους Αντιστασιακών και όχι μόνο για τη διάσωση του κτιρίου και την μετατροπή του σε ένα χώρο μνήμης και τιμής των πεσόντων, τίποτα δεν έχει γίνει.
Το μόνο που έχει καταφέρει η πόλη είναι το 1990, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, να τροποποιήσει το Σχέδιο Πόλεως και να αποφασίσει τον χαρακτηρισμό του κληροδοτήματος Λυμπερόπουλου ως κοινόχρηστου Πάρκου Εθνικής Αντίστασης, με διατήρηση, ως έχουν, των δυο κτισμάτων που υπάρχουν εκεί, δηλαδή της βίλας και του μικρού ιερού ναού της Αγ. Μαρίνης.
Το Ίδρυμα «Άρτος Ζωής», όμως το οποίο συνεχίζει να υφίσταται και να λειτουργεί με βάση του την Αθήνα, δε φαίνεται να έχει ασχοληθεί με το κτίριο και τη συντήρηση του.
