Ένα Ληξούρι «αειθαλές» και μια Πάλλη απ’ τα παλιά…
Πριν περίπου 200 χρόνια, μια παρέα νέων που είχαν την τύχη και την δυνατότητα να σπουδάσουν στο εξωτερικό και να έχουν παραστάσεις και βιώματα και από άλλους τόπους και πολιτιστικές επιρροές της εποχής, έφτιαξαν ένα σύλλογο που σκοπός του ήταν η «παροχή δωρεάν μουσικής παιδείας στους νέους του Ληξουριού». Ήταν ο πρόδρομος αυτού που ονομάστηκε στην συνέχεια Φιλαρμονική Σχολή Πάλλης.
Γράφει ο Νίκος Αραβαντινός-Ζαφείρης
Δεν χρειάζεται πιστεύω να αναφερθεί το πόσο επηρέασε το Σωματείο αυτό την πορεία του τόπου μας ούτε φτάνει ένα μικρό άρθρο να αποτυπώσει την σημασία και την προσφορά του. Πριν περίπου 100 χρόνια η δωρεά ενός εθνικού ευεργέτη, του Παναγή Βαλλιάνου, αποτέλεσε αφορμή να ιδρυθεί στο Ληξούρι μια Σχολή πρότυπο για την εποχή αλλά και τις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν, η Βαλλιάνειος Επαγγελματική Σχολή. Με την προσφορά αυτή ο τόπος μας φιλοξένησε, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, ένα Τεχνολογικό Ίδρυμα υψηλού επιπέδου το οποίο, μαζί με την τεράστια εκπαιδευτική του προσφορά, ρίζωσε στην τοπική κοινωνία την δικαιολογημένη αξίωση να διεκδικεί θέση στον ελληνικό Ακαδημαϊκό χάρτη. Και πριν περίπου 50 χρόνια η παραχώρηση από μια ιστορική για τον τόπο μας οικογένεια, των Τυπάλδων-Ιακωβάτων, τόσο του αρχοντικού της οικογένειας όσο και της σημαντικότατης βιβλιοθήκης αλλά και του αρχείου της, έθετε τις βάσεις ώστε τις τελευταίες δεκαετίες να λειτουργεί στο Ληξούρι η Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη, της οποίας τόσο η ιστορική όσο και πνευματική προσφορά είναι κυριολεκτικά ανεκτίμητη.
Αν κάτι συνδέει όλα τα προηγούμενα είναι η διάρκεια στον χρόνο. Μπορεί να περνούν καλές και κακές περιόδους, περιόδους ακμής αλλά και παρακμής. Όμως δεν σβήνουν. Είναι αναπόσπαστα πλέον κομμάτια της πόλης, κομμάτια της ταυτότητάς μας. Αποτελούν τον ομφάλιο λώρο που συνδέει το παρελθόν με το παρόν αλλά και το μέλλον της τοπικής μας κοινωνίας. Και είναι όλα φτιαγμένα από την ίδια «μαγιά». Αυτήν της προσφοράς στην πόλη και το κοινωνικό της σύνολο. Ποιος άραγε μπορεί να φανταστεί το Ληξούρι χωρίς Φιλαρμονική; Χωρίς την παρουσία Τριτοβάθμιων Σχολών;
Ακόμη και η Ιακωβάτειος βιβλιοθήκη που στέκεται τραυματισμένη και άδεια ποιος μπορεί να διανοηθεί ότι θα παραμείνει επί μακρό χρόνο σε αυτήν την κατάσταση; Ό,τι μας συνδέει με το παρελθόν, ό,τι έχει γραφτεί στο κοινωνικό και πολιτιστικό μας DNA είναι και αυτό που μπορεί να μας οδηγήσει με ασφάλεια στο μέλλον. Ας μην λησμονούμε πως ακόμη και οι καταστρεπτικοί σεισμοί του ’53 δεν κατάφεραν τίποτε από τα παραπάνω να εξαφανίσουν. Μπορεί να ισοπέδωσαν την πόλη αλλά αυτά τα στοιχεία της ταυτότητάς της δεν τα «άγγιξαν». Και πρέπει να αισθανόμαστε όλοι ευτυχείς αλλά και περήφανοι που η ευρύτερη περιοχή μας είναι γεμάτη από τέτοια μνημεία κοινωνικής προσφοράς και πολιτιστικής παρακαταθήκης.
Και όλα τα παραπάνω φυσικά και δεν σημαίνουν πως πρέπει να εμείνουμε σε μια «παρελθοντολαγνεία», επιζητώντας ή ακόμη και επινοώντας «έθιμα», συνήθειες και στοιχεία ταυτότητας, πολλές φορές ατεκμηρίωτα και χωρίς ουσιώδη σκοπό. Και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σταματήσουμε να διεκδικούμε για την πόλη και την ευρύτερη περιοχή οτιδήποτε συντελεί και βοηθά στην ανάπτυξή της. Κάθε άλλο μάλιστα. Χρηματοδοτικά εργαλεία από κάθε δυνατή πηγή, αξιοποίηση πόρων και οτιδήποτε συντελεί στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μας αλλά και της οικονομικής μας ευμάρειας είναι προφανές πως θα πρέπει να τεθούν σε πρώτιστη προτεραιότητα. Δεν θεωρώ, για παράδειγμα, πως υστερούμε σε ανθρώπινους πόρους. Μπορεί να είμαστε μια μικρή κοινωνία αλλά διαθέτουμε αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό.
Η σημαντική ανάπτυξη της περιοχής μας, αλλά και η ιδιαίτερη δυναμική που αποκτά, στον τομέα της επισκεψιμότητας οφείλεται κατά κύριο λόγο στην δράση των ανθρώπων του χώρου από την περιοχή μας. Και υπάρχουν επίσης συντοπίτες μας, σκορπισμένοι σε όλον τον πλανήτη, οι οποίοι μπορεί να μην ζουν μόνιμα στον τόπο μας αλλά δεν έχουν πάψει να ενδιαφέρονται για την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Είμαι σίγουρος πως αποτελούν ένα κομμάτι του πληθυσμού μας, πρόθυμο να βοηθήσει όπου του ζητηθεί και το οποίο πρέπει να αξιοποιηθεί.
Η επόμενη Δημοτική Αρχή, το πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο στον νέο μας Δήμο αλλά και ο επόμενος Δήμαρχος ειδικότερα, πρέπει να στοχεύσουν σε ακριβώς αυτά τα στοιχεία που καθιστούν το Ληξούρι «αειθαλές». Ξεκινώντας από τα πολύ απλά αλλά και συνάμα τόσο ουσιώδη όπως η επανατοποθέτηση των αγαλμάτων του Ηλία Μηνιάτη και του Στάμου Πετρίτση στο βάθρο τους και προχωρώντας στην αποκατάσταση του ιστορικού κτιρίου της Ιακωβατείου, να προασπίσουν αυτά που ήδη έχουμε ως παρακαταθήκη και στηριζόμενοι αλλά και εμπνεόμενοι από αυτά να θέσουν βάσεις για το αύριο της πόλης του Ληξουρίου αλλά και της επαρχίας Πάλλης.
Η στοχοπροσήλωση, η διεκδικητικότητα, η αποτελεσματικότητα και, δεν θα κουραστώ να το γράφω, η ομόνοια και το πνεύμα συνεργασίας από όλους, θα πρέπει να αποτελέσουν την νέα «μαγιά» για μια Πάλλη που θα σέβεται την ιστορία της αλλά και θα κοιτά αισιόδοξα και με αυτοπεποίθηση το μέλλον.
Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση σε όλους,
