Είναι παράξενη η αίσθηση να΄χεις γεννηθεί στο Αργοστόλι, και να
κουβαλάς το βαρύ φορτίο για κάποιες δεκατίες: μεγαλώνοντας,
σπουδάζοντας, δουλεύοντας στην Αθήνα, εκείνη τη φήμη ότι εκεί είσαι
Κεφαλονίτης. Να κοιτούν με στοχασμό οι γύρω εκεί που σπουδάζεις, ή
εργάζεσαι ότι εσύ έχεις έναν αλλιώτικο τρόπο σε ιδέες απ΄τους άλλους,
σαν ένα ΝΕΡΟ που ρέει από μέσα σου αβίαστο. Να σε κουράζουν και συ
ανεξάντλητος σαν νερομάνα να μένεις πηγή.
Γράφει η Μαρία Μαγουλά
εικαστικός & συγγραφέας
Πολύ βαρύς σάκος να πρέπει να αποδείξεις καθημερινά την όποια
αξία σου όμως ή και να περιμένουν οι άλλοι πάντα από σένα, ακόμη κι
όταν θέλεις να μείνεις για λίγο σιωπηλός, εκείνη την πηγή. Σίγουρα
το΄χουν νιώσει να τους συμβαίνει πολλοί άνθρωποι εδώ, στην Κεφαλονιά,
αυτό που περιγράφω.
Επιστρέφεις πίσω με λαχτάρα, επαναπατρίζεσαι, μα δεν έχεις βιώσει
αληθινά ακόμη στην καθημερινότητά σου τόσο τους ανθρώπους αυτής της
Πρωτεύουσας που γεννήθηκες ώστε να ξεδιψάσεις που τους αντάμωσες.
Κάθεσαι στον πρώτο καλοκαιρινό ήλιο για έναν ελληνικό καφέ στην
Πλατεία Καμπάνας και εμφανίζεται μπροστά σου ένας εργαζόμενος που θα
πάρει την παραγγελία και όταν φέρει εκειό τον καφέ, θα τον επαναφέρεις
δυο μέρες μετά στο λογισμό σου με τη φαντασία σου σαν Άγγελο. Ίσως
επειδή σου είπε με μια ευγενική σεμνότητα, σιγανόφωνα: “Πίνεται
αυτό το νερό…”, πολύ συνεσταλμένα, λες και θα αμφισβητήσεις αν είναι
αρκετά καλό το νερό της Νερομάνας που βγήκε έξω στο τραπεζάκι. Κι ήταν
εκείνη η φοβισμένη για την απόρριψη στάση του τέτοια που σαν να σε
άγγιξε ένα φτερό. Ήταν η πρώτη φορά που το δοκίμασα, ενώ το εργοστάσιο
αφαλάτωσης νερού λειτουργεί εδώ και εβδομάδες, και δεν έχει την τύχη η
Λειβαθώς που μένω να υδρεύεται απ΄αυτό. Ναι, ξεδίψασα για πολλές
στιγμές της Αθήνας.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν μίλησαν οι άνθρωποι που έχουν
μαγαζιά, να φας, να πιείς καφέ, πανηγυρικά για το καλό πόσιμο νερό που
ούτε η Παλιά Πρωτεύουσα, το Κάστρο, ποτέ είχε τέτοιο. Μου κανε
εντύπωση που δεν βγήκε στα υπόλοιπα δικά τους τραπεζάκια.
Εκεί πλήρωσα ακόμη και το νερό. Μπορεί να μην έχουν φτάσει ακόμη οι
σωλήνες οι σωστές, σκέφτηκα, μπας και ανακουφιστώ στην ιδέα ότι το
δημόσιο αυτό αγαθό θα κερνιέται με δυνατές φωνές, σίγουρες για το πόσο
Ποιοτικό είναι, στο κοντινό μέλλον στον κάθε περαστικό από το
αργοστόλι και έτσι θα δείχνει πόση ψυχή διαθέτει και αρχοντιά ο κάθε
Κεφαλονίτης. Αχ και να΄ναι Φιλική στους ανθρώπους η Πόλη που
γεννήθηκα, σκέφτηκα.
Δε θέλω να θυμάμαι την κακή φήμη των Κεφαλονιτών εκεί στην Αθήνα που
ζούσα τα προηγούμενα χρόνια. Έλεγαν ότι ντόπιοι κάτοικοι όπου κι αν
καθίσεις βγάζουν γιαταγάνια ακονισμένα, και κόβουν κεφάλια στον κάθε
ξένο που πατά στον Τόπο, σαν μια ένδειξη ότι εκείνοι είναι οι
Κυρίαρχοι του νησιού μα και Κουρσάροι που όλοι οι γύρω τους είναι λεία
για να λεηλατήσουν. Σαν σκοτεινές φιγούρες Πειρατών κάτω από ένα
Κάστρο του Αγίου Γεωργίου που πολιορκούν εκείνο να πέσει, και ο
πληθυσμός σταυροκοπιέται για το κακό που τον βρήκε, εγκλωβισμένος στην
αγωνία ανεπάρκειας των πηγαδιών του, πετροχτισμένος μέσα σε τείχη που
τα κανόνια ξέμειναν από βόλι.
Θέλω να σκέφτομαι: ότι αν και δεν ζω σε έναν τόπο και καιρό αγγελικά
πλασμένο υπάρχουν αξιοπρεπείς Κεφαλονίτες που θα κερνάνε με
πανηγυρικές φωνές σύντομα τη Νερομάνα τους όπου κι αν καθίσεις και
αυτό θα μας ενώνει σε μια Γιορτή. Η δε Πρωτεύουσα, το Αργοστόλι, άραγε
θα λησμονήσει να δώσει ένα ποτήρι νερό και στους υπόλοιπους του νησιού
που αγαπούν αυτόν τον Τόπο τόσο ώστε να τους περισσεύει ψυχή να
αγκαλιάζουν και όλους τους υπόλοιπους τόπους με την νερομάνα τους;
Λένε ότι όποιος δε δίνει ούτε του Αγγέλου του Νερό είναι ένα στείρο
πηγάδι και η ίδια του η ψυχή. Τι νόμισμα άραγε να πετάξεις μέσα σε
τέτοιο πηγάδι και τι ευχή να περιμένεις να βγει αληθινή;
Πηγη φωτο : https://arabartforsale.com
