Ξεφτύσαμε οι άνθρωποι και δεν μας νοιάζει τίποτα πέρα από τον εαυτό μας. Τίποτα δε μας βγάζει από τη νιρβάνα που ζούμε. Για όλα έχουμε την απάντηση ‘και τι με νοιάζει εμένα, έχω τα δικά μου, για μένα ποιος θα νοιαστεί’.
Προχτές στο Αργοστόλι, ένα νέο παιδί ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο σε άθλια κατάσταση, λερωμένο με τις ακαθαρσίες του, ρακένδυτο και τα πόδια του πληγιασμένα. Ένα παιδί γνωστό στην τοπική μας κοινωνία, με τα ιδιαίτερα προβλήματά του, που όμως κάποτε είχε δουλειά στο Καφενείο της Καμπάνας, ζούσε αξιοπρεπώς και είχε ένα σκοπό στη ζωή του.
Αφού το Καφενείο το έκλεισαν ως προβληματικό οι απερχόμενοι δημοτικοί άρχοντες, αυτός ο νέος άνθρωπος βρέθηκε στο δρόμο. Άντεξε για πολλά χρόνια αλλά στο τέλος δεν τα κατάφερε. Δεν είναι εύκολη η επιβίωση για τέτοια παιδιά που χρειάζονται συνεχώς στήριξη.
Ξέρω τι λένε οι περισσότεροι συμπολίτες μας, έχει οικογένεια, ας νοιαστεί εκείνη για την ζωή του. Σωστό δεν λέω αλλά να, περπατάς αμέριμνος στο δρόμο και ξαφνικά πέφτεις πάνω στο θέαμα που σας περιέγραψα, τι κάνεις τότε άνθρωπε;;;
Βρέθηκε μόνο μια γυναίκα, η κυρία Αγγελική Μαρκέτου -δεν την γνωρίζω προσωπικά- που αποφάσισε να σταματήσει και να μην προσπεράσει, να του μιλήσει να δει αν ζει, αν χρειάζεται κάτι, που σαφώς είχε ανάγκη από πολλά και να καλέσει τις αρχές για βοήθεια.
Και σκέφτομαι, πόση ώρα ήταν ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο κι ανίκανο να σηκωθεί είχε λερωθεί με ακαθαρσίες, πόσοι συμπολίτες μας πέρασαν πριν από εκείνη την γυναίκα, πόσοι το είδαν στα χάλια που είχε κι αφού κοντοστάθηκαν για λίγο, στην συνέχεια συνέχισαν το βήμα τους. Πόσοι το τράβηξαν φωτογραφία με το κινητό…
Δεν είμαστε δα και Σικάγο ή Αθήνα πατριώτες, μια στάλα τόπος είμαστε και δεν συνηθίζονται τέτοιες εικόνες στην πόλη μας. Άστεγους δεν έχουμε κι οι μετανάστες συμβιώνουν αρμονικά μαζί μας.
Πως λοιπόν προσπεράσαμε με τόση ευκολία μια τέτοια εικόνα, πως γίναμε έτσι αδιάφοροι για τον συνάνθρωπο και πως έτσι ατάραχοι συνεχίσαμε για να πάμε να πιούμε τον καφέ μας και να τελειώσουμε τα ψώνια μας…
Δεν θα αναλύσουμε τώρα, τι φταίει και η ανθρωπιά μας πήγε περίπατο αλλά κάποτε καμαρώναμε ότι ήμασταν περήφανος λαός, πονετικός και φιλόξενος μα μου φαίνεται ότι τα γονίδια μας μεταλλάχτηκαν με κάποιο τρόπο… γιατί άλλη εξήγηση αδυνατώ να δώσω…
Αριστοφάνης ο νεότερος
Η φωτογραφία δεν έχει σχέση με το περιστατικό
[…] http://www.kefaloniapress.gr/2019/06/15/chathike-i-anthropia-mas-patriotes/ […]
Σας ευχαριστώ που το αναδημοσιεύσατε, όχι για να φανώ εγώ, αλλά για να ευαισθητοποιήθουμε ως κοινωνία..
Φταίει το κλείσιμο του καφενείου;
Την ευθύνη φερουν αυτοί που πήραν το παιδί από τη δομή που το φιλοξενούσε και εκεί ζούσε αξιοπρεπώς . Του παρείχε στεγη, φαγητό, περίθαλψη, ένδυση… Εκεί φροντιζαν, για την περιθαλψη του σε κατάλληλο, για την περίπτωση του ίδρυμα. Γιατί το πήραν από εκεί;
Πέραν όλων των παραπάνω, πού ειναι η Πρόνοια και ο Εισαγγελέας ;