Και τώρα τι γίνεται ;
Η περίπτωση της ντόπιας γεωργίας θα μπορούσε κάλλιστα, μέσα σε αυτή τη συγκυρία, να συνοψιστεί με τη λαϊκή παροιμία «ήταν στραβό το κλήμα, τόφαγε και ο γάιδαρος». Γιατί σε μια περίοδο, που ο αγροτικός τομέας διέρχεται μια διαχρονική κρίση – δομών, αξιών, ανθρώπινου δυναμικού, προσανατολισμού και φυσικά έλλειψη χρηματοδότησης, υψηλούς φόρους και υπερβολικό παραγωγικό κόστος – ήρθε να προστεθεί και ο κίνδυνος χρεωκοπίας, ανατρέποντας ακόμα και αυτό το ασθενικό σκηνικό στην ύπαιθρο.
Ορισμένοι θεωρούν ότι, δεν είναι άμοιρος ο πρωτογενής τομέας για την παθογένεια και τα σημερινά αδιέξοδα, στα οποία έχουν περιέλθει η κοινωνία και η οικονομία. Οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές στρεβλώσεις που ταλανίζουν την πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, ήταν ιδιαίτερα εμφανείς στον αγροτικό τομέα, για όσους μπορούσαν να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα με ρεαλισμό και ψυχραιμία.
Το κλήμα ήταν σίγουρα στραβό. Τώρα ήρθε και ο γάιδαρος. Και με την ανεμελιά και το πείσμα που διακρίνει το συμπαθές τετράποδο, το οποίο παρεμπιπτόντως τείνει να μετατραπεί σε μουσειακό είδος, είναι έτοιμο να φάει και το κλήμα.
Δίπλα στις ανησυχίες όσων ασχολούνται στον αγροτικό τομέα, ήρθαν να προστεθούν επιπλέον προβληματισμοί και μια επαυξημένη δόση ανασφάλειας, ακόμα και για το πώς θα ξημερώσει αυτό το καθημερινό αύριο.
Ο ντόπιος αγροτικός πληθυσμός, με τη γνωστή αντεστραμμένη ηλικιακή πυραμίδα, οδηγείται σε έξοδο από το επάγγελμα, που έχει ήδη απαξιωθεί κοινωνικά στα μάτια των νέων, με ότι αυτό πρακτικά σημαίνει για τον εναπομείναντα κοινωνικό ιστό στην ύπαιθρο. Ελαιοκαλλιέργεια, Αμπελοκαλλιέργεια, Κτηνοτροφία, Αλιεία, Δασοκομία συνεχώς φθίνουν με κίνδυνο εξαφάνισης.
Περί επενδύσεων, δημόσιων ή ιδιωτικών, περί νέων μορφών καλλιέργειας και προώθησης της τυποποίησης, πιστοποίησης και πρόσβασης στις διεθνείς αγορές των αγροκτηνοτροφικών προϊόντων, περί αγροτοκοινωνικής πολιτικής που θα ενισχύει την θέση της ντόπιας αγροτικής οικογένειας (αγροτικά ιατρεία, γεωργική εκπαίδευση και επιμόρφωση, νηπιακοί σταθμοί και σχολεία, βοήθεια στο σπίτι και στους ηλικιωμένους, κλπ), περί αγροτικών αποζημιώσεων και με άμεση την κρατική ανταπόκριση σε ζημιές χωρίς εξαιρέσεις και τερτίπια για μειωμένες πληρωμές… καλύτερα να μην γίνεται λόγος.
Όμως, ο ντόπιος αγροτικός τομέας ακόμα υπάρχει. Κάποιοι, λιγοστοί, άνθρωποι καθημερινά μοχθούν στα χωράφια και αποτελούν τον πλούτο για τα Νησιά μας. Κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν στη γη, στην πρωτογενή δραστηριότητα, στην προστιθέμενη αξία του αγροτικού προϊόντος και στο στρατηγικό ρόλο του αγροδιατροφικού τομέα παρόλο που σήμερα αισθάνονται πιο απογοητευμένοι, είτε ως παραγωγοί, είτε ως επαγγελματίες είτε ακόμη ως καταναλωτές.
Τα Νησιά μας είναι ευλογημένος τόπος. Τα εξαιρετικά προϊόντα της ΘιακοΚεφαλονίτικης γης είναι γνωστά για την κορυφαία ποιότητα και τις ευεργετικές τους ιδιότητες.
Άρα, η συνέχιση της αγροτικής δραστηριότητας, η παραμονή στην αγορά και η προσαρμογή, στα νέα δεδομένα, αποτελούν σήμερα τη μόνη ορθολογική απάντηση στο ερώτημα του κόσμου της υπαίθρου : «και τώρα τι κάνουμε;». Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά και τίποτα ακατόρθωτο.
Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος
