Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι Κυριακή των εκλογών.Σχεδόν όλοι θεωρούν τις εκλογές το κυρίαρχο θέμα της επικαιρότητας.Για εμένα όμως και για πολλούς ελπίζω ακόμα σήμερα “αποχαιρετίσαμε” για τελευταία φορά την καλή μας Σταυρούλα.
Την γνώρισα πριν 22 χρόνια όταν σαν αγροτικός ιατρός έκανα εφημερίες στο ΚΥ Σάμης.
Η Σταυρούλα ήταν νοσοκόμα….μου είχε κάνει απο τότε εντύπωση η αγάπη της για τον συνάνθρωπο.
Πάντα γελαστή, πάντα πρόσχαρη, πάντα αισιόδοξη.
Όταν έκανα την ειδικότητά μου στην Αθήνα έμαθα ότι η Σταυρούλα πρσβλήθηκε από μια πολύ πολύ σπάνια ασθένεια, με χείριστη πρόγνωση.
Στενοχωρήθηκα αφάνταστα.
Ανοίγοντας το ιατρείο μου το 2006 άρχισα να την βλέπω πολύ συχνότερα.
Ερχόταν τακτικά τόσο για τις εξετάσεις της όσο και για να μλήσουμε για ότι θέμα την απασχολούσε.
Σε μία απο αυτές τις επισκέψεις και όταν ακόμα είχε την ασθένεια υπό έλεγχο την ρώτησα:”Δεν αισθάνεσαι άτυχη που τόσο νέα σου έτυχε κάτι τόσο δύσκολο?”.
Η απάντησή της αφοπλιστική…”Όχι απλώς δεν είμαι άτυχη αλλά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έφερα στον κόσμο τα παιδιά μου, παντρεύτηκα και έχω τους φίλους μου που με αγαπάνε!!!!!!!!”.
Συγκλονίστηκα!!!
Σκέφτηκα πως μπορεί μια τόσο μικρή στο δέμας γυναίκα να βγάζει από μέσα της τέτοια ψυχική δύναμη??.
Απο εκείνη την μέρα κατάλαβα ότι είχα να κάνω με μια ηρωίδα της ζωής.
Παρακολούθησα όλα αυτά τα χρόνια τον αγώνα της για ζωή, το πάθος της για την οικογένεια της μα πάνω από όλα την ασύλληπτη εσωτερική της δύναμη.
Πολλές φορές στο ιατρείο αντί εγώ να την βοηθάω ψυχολογικά, ήταν εκείνη που με πείραζε για διάφορα χαζοπροβληματάκια που μπορεί να είχα…και πάντα με το γέλιο της και τον όμορφο λόγο της.
Η κοσμοθεωρία της Σταυρούλας έπρεπε με κάποιο τρόπο να “διδάσκεται” σε όλους εμάς που βυθιζόμαστε στην μελαγχολία και το στρες για ψύλλου πήδημα.
Κάποιος σοφός είχε πει ότι ” οι καλοί άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ….ζούν για πάντα στις καρδιές όλων αυτών που τους γνώρισαν”.
Γι’ αυτό τον λόγο λοιπόν εγώ Σταυρούλα μου δεν σε αποχαιρετώ…θα σε έχω για πάντα στην καρδιά μου ως παράδειγμα αισιοδοξίας, δύναμης και θάρρους.
Συλληπητήρια στους οικείους.
Καλό σου ταξίδι…
Μαρκάτος Αναστάσιος
Ήταν όπως την περιέγραψες συνάδελφε καλέ!