Πρέπει να΄μουν στην εφηβεία, πριν πολλά χρόνια, όταν είχαμε πάει
οικογενειακά όπως κάθε χρονιά στα Λέπεδα Ληξουρίου, την τελευταία φορά
που είχα μια γεύση από την Παλική.
Πηγαίναμε να δούμε τη λεπτή κόκκινη Άμμο, που επίμονα σαν πεισματάτικο
παιδί κολλούσε στα πόδια και έπρεπε να έχεις νερό μαζί σου για να την
κοροιδέψεις να φύγει.
Πάντα είχαμε άφθονο νερό μετά επειδή επισκεπτόμασταν τακτικά ένα
εστιατόριο εκεί κοντά που είχε φίλος του πατέρα μου. Φίλοι απ΄το
στρατό, που έπαιζαν τότε και οι δυο μουσική στη μπάντα του, και
συναντήθηκαν πολύ μακριά απ΄το νησί δυο Κεφαλονίτες. Μετά από κάποια
χρόνια αποχώρησαν… αποχώρησαν και οι δυο. Έτσι δεν ξαναείχα λόγο να
γευτώ τη σύντομη φιλοξενία, και το φίλεμα σε σύνδεσή μας, μια Σμίξη
εμάς των Λειβαθινών με την αυθεντική εγκαρδιότητα της Παλικής.
Ομολογώ ότι πέρυσι που ήταν το πρώτο καλοκαίρι μου εδώ σαν νέος
μόνιμος Κάτοικος, και όχι πλέον θερινός επισκέπτης στην Κεφαλονιά
προερχόμενος από Αθήνα, έκανα μάλλον τουρισμό ξανά στην Κεφαλονιά σαν
επιλογή μου παρά να βιώσω ότι είμαι πλέον μέρος του Συνόλου που έχει
διαμορφώσει τις δικές του ειδικές συνήθειες. Έτσι, πέρυσι γύρισα με το
αμάξι όλο το νησί που είχα να το δω αυτό καμιά δεκαετία, εκτός βέβαια
απ΄την Παλική. Όπως ίσως κάνουν όλοι οι ξένοι, εντελώς όμως ξένοι,
Τουρίστες που έχουν προμηθευτεί και από παντού έντυπα διαφημιστικά,
Που βρίσκονται οι παραλίες που ήταν ή εύχονται εδώ οι κάτοικοι να
ξαναγίνουν ΜΠΛΕ φυισκά, ή που βρίσκονται εκείνα τα κατάμεστα από
πλήθος επισκεπτών σημεία. Εκείνα τα σημεία που έρχονται απ΄τα πέρατα
του Κόσμου άνθρωποι να θαυμάσουν για τη γραφικότητα και ποιότητα
Ιόνιας αρχιτεκτονικής που επιβίωσαν σεισμού μα και από τις ερπύστριες
του χρόνου.
Μέσα σε έναν χρόνο παραμονής μου εδώ ήδη, σταμάτησα να σκέφτομαι και
να νιώθω σαν πρώην Αθηναίος-Κεφαλονίτης Τουρίστας και τον βαρύ πρώτο
χειμώνα ξεκίνησα να γίνομαι μάρτυρας των προβλημάτων του νησιού, που
ήταν καλοκρυμμένα σαν αμαρτωλό μυστικό που διατηρείς εντός του σπιτιού
σου σε σεντούκι κλειδωμένο να μην έβγει στο φως και το αντιληφθεί
κάποιος κακόβουλος γείτονάς σου.
Και έγινε η διάσπαση των Δήμων.
Λοιπόν, το Ληξουράκι μου φαίνεται πανέμορφο. Είχα να πάω πάνω από
εικοσιπέντε χρόνια αλλά πριν μερικές εβδομάδες ήταν εκείνο το
ανεξερεύνητο για μένα κομμάτι της Κεφαλονιάς, που ενώ είχα ήδη χρόνια
εξερευνήσει κάθε σπήλαιο πάνω στο σώμα της με φίλους Αθηναίους που
έφερνα από τον σπηλαιολογικό ελληνικό εξερευνητικό όμιλο να βρούμε ως
ενεργό μέλος του και εγώ, ΝΟΜΙΖΑ ΜΟΝΟ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ότι είχα κατακτήσει
το μαγικό άρωμα και μυστήριο της χρώματος Ιονίου, με στίγμα gps
Κεφαλονιάς, αλλά ΖΟΥΣΑ ΣΕ ΠΛΑΝΗ.
Πήγα στην Πλατεία του που μου φάνηκε θεική σε σχέση με του Αργοστολίου
το νεοπλουτίστικο υπερθέαμα αντί για πλατεία του. Έχει αληθινά
διατηρήσει το ανθρώπινο φιλικό χρώμα της δίχως να σε τυφλώνουν οι
λευκές επιφάνειες πλακόστρωσης, και πλαισιωμένη σαν αγκαλιά με αληθινά
δεντράκια να παίζεις, να κάθεσαι σε σκιά, να τρως γλυκό, αντί να
τρομοκρατείσαι από τους υπεροπτικούς κοκοφοίνικες. Μετά τριγύρισα τα
σοκάκια του που ήταν ανθρώπινα και εκείνα σαν την αληθινή πλευρά της
Κεφαλονιάς. Είδα και ένα όμορφο μπλε κτήριο, τη Φιλαρμονική Ληξουρίου,
καλοεπισκευασμένη από καλοπροαίρετο φορέα, ιδιωτική πρωτοβουλία
βέβαια, με μέλημα να περισώσει και να επισκευάσει με σεβασμό ότι
καταστράφηκε από σεισμό άλλη μια φορά, και που συνθέτει και συνδράμει
ΚΑΙ αυτό στον Πολιτισμικό πλούτο του νησιού. Και ήρθαν στη θύμισή μου
και οι δυο εκείνοι φίλοι άντρες, που γνωρίστηκαν διαμέσω Μουσικής στο
στρατό τους. Επέστρεφα με το φέρι μποτ όταν ξεκίνησαν να με
βομβαρδίζουν σαν στούκας προβληματισμοί.
Τελικά όπου δεν είχες Ανάπτυξη ήταν και για καλό!
Οι ντόπιοι μου φαίνεται θα πρέπει να αρχίσουμε να πηγαίνουμε από κει
διακοπές και να εντοπίζουμε παρθένες παραλίες με δύσκολη πρόσβαση. Και
να αφήσουμε τον τουρισμό ήσυχο να κάνει αναπτυγμένες απλωτές σε Μακρύ
– Πλατύ γιαλό, και όσες παραλίες επιθυμούν στους άλλους δήμους ΜΠΛΕ
πάλι… σημαιούλες-σημαιάκια.
Τώρα που πρόκειται να Αναπτυχθεί η Παλική ίσως οι πιο σημαντικοί
εσωτερικοί Τουρίστες, οι ντόπιοι κάτοικοι, πρέπει να φροντίσουν να
αναπτυχθεί με τον γραφικό ανθρώπινο χαρακτήρα που αποπνέει σήμερα, για
να διαΣΩΘΕΙ ΑΥΤΟ ακριβώς που σε ταξιδεύει στις σχέσεις εμπιστοσύνης
και αλληλεγγύης που είχαν οι άνθρωποι πριν το σεισμό του 1953, ίσως
και λόγω φτώχειας μεταπολεμικά τους.
Μπορεί αυτό να΄ναι το αληθινό εσωτερικό χρώμα της μαγικής ανέγγιχτης
ομορφιάς από διαβρώσεις και ρωγμές καταστροφών, στην Κεφαλονιά.
Μαρία Μαγουλά
εικαστικός
