Λίγα λόγια για τη ραγισμένη καρδιά του SeaNema Open Air Film Festival
Κάθε φορά που μιλάμε για τον έρωτα, μέσα μας ψιθυρίζουμε μυστικά ένα όνομα.
Είναι αυτό το όνομα που οι συλλαβές μόνο από τις οποίες αποτελείται μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας, να μελαγχολούμε ή να κάνουμε εντυπωσιακές χειρονομίες για να τραβήξουμε την προσοχή του κατόχου του.
Ως παιδιά, για να κάνουμε το κορίτσι που ονειρευόμαστε να μας κοιτάξει, παλεύουμε στο προαύλιο του σχολείου, προσπαθούμε να βάλουμε γκολ με ψαλιδάκι, αντιμιλούμε τρέμοντας από μέσα μας στη δασκάλα, βγαίνουμε πρόεδροι της τάξης και πρωτοστατούμε σε καταλήψεις χωρίς κανένα αίτημα.
Πράγματα που φαινομενικά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το κορίτσι που κάνει την καρδιά μας να χτυπάει άλλοτε πιο γρήγορα και άλλοτε πιο αργά και βασανιστικά απ το κανονικό, αλλά έχουν πάντα ως κρυφό άξονα απεύθυνσης εκείνο.
Με τα χρόνια οι χειρονομίες αυτές, οφείλουν να μεγαλώσουν μαζί με εμάς. Δεν αρκεί πια να σκιστεί το φρύδι μας σε έναν τσακωμό για να γυρίσει και να μας κοιτάξει εκείνη. Αν θέλουμε να μας δώσει σημασία, πρέπει πλέον να συμφιλιωθούμε με τις αναλογίες και να επιχειρήσουμε κάτι πιο εντυπωσιακό.
Ως μια τέτοια χειρονομία ξεκίνησε πριν πέντε καλοκαίρια και το SeaNema Festival.
Το κορίτσι εκείνο εν τέλει δε γύρισε να μας κοιτάξει, ή όταν γύρισε ήταν πια αργά, ή ακόμη μπορεί να γύρισε αλλά να μην το πήραμε χαμπάρι εμείς γιατί μας είχε μαγέψει κάτι άλλο. Όπως συνήθως συμβαίνει.
Δεν έχει και τόση σημασία πια. Σημασία έχει πως το φεστιβάλ αυτό -ίσως, κάπου στο βάθος να- φτιάχτηκε για να κλέψει την καρδιά ενός κοριτσιού και έφτασε να κλέψει την καρδιά χιλιάδων αγοριών και κοριτσιών που κάθε βράδυ κατέβαιναν στις παραλίες του νησιού για να ονειρευτούν βλέποντας Βέντερς, Ντολάν και Χάρμονι Κορίν πάνω σε μια πλαστική καρέκλα που μισοβυθιζόταν στην άμμο κάθε που κινούνταν για να πιάσουν τη μπίρα ή το χέρι του διπλανού τους.
Ορισμένοι από τους κρατικούς φορείς φάνηκαν αρχικά να απολαμβάνουν μαζί μας το νυχτερινό μπάνιο υπό το τεχνητό σεληνόφως της κινηματογραφικής οθόνης. Σύντομα όμως αρχίσαμε να τους ενοχλούμε, σαν κόκκοι άμμου που τρυπώνουν στο παπούτσι κατά το φευγιό από την παραλία.
Δυστυχώς χωρίς αυτούς κανένα όνειρο κινηματογραφικής νυκτός δε μπορεί να κρατήσει για πολύ. Μένουμε λοιπόν με την ανάμνηση των περασμένων ονείρων και αναμένουμε να ξεπεράσουν οι φορείς την ανέραστη φύση τους και να μας βοηθήσουν ουσιαστικά να μειώσουμε την απόσταση που χωρίζει το αγόρι και το κορίτσι της φωτογραφίας και από του χρόνου να μην υπάρχει καμία κενή καρέκλα ανάμεσα τους.
Έρχονται πολλά καλοκαίρια που το SeaNema θα δροσίζει με θερινό σινεμά και ρομάντζο τα βράδια μας. Μεχρι τότε όμως, όπως θα έλεγε και ο μικρός πληγωμένος Oliver Tate στο Submarine:
Please may SeaNema be excused for this summer. Its tiny heart is broken.
