Δεν φταίει ούτε η φωτιά μα ούτε και η βάρκα…
Γράφει η Μαρία Μαγουλά
εικαστικός
Στη ΝεοΕλλάδα για να προωθήσεις ιδέες που έχουν να κάνουν με θέματα
χρώματος, εθνικότητας, πρέπει να ανεβάζει ο Τύπος διαρκώς άρθρα για
πρόσφυγες Γυναίκες και Παιδιά που πεθαίνουν είτε σε μια πυρκαγιά, είτε
στην προσπάθεια να προσεγγίσουν με λέμβο τη Χώρα. Είναι τόσο
Ανατολίτης ο Νεοέλληνας που δεν αποδέχεται πρώτα απ΄όλα το Φύλο σαν
ίσο σε δικαιώματα στη ΖΩΗ, και πρέπει να του δίνουμε μηνύματα εύπεπτα
για αυτόν ότι ο “άμαχος” πληθυσμός έστω αξίζει τη λύπησή του όταν
πεθαίνει, επειδή η Αφεντιά του ορίζει τη ζωή και τον θάνατο των
κατώτερών του κι αν θέλει με ένα του Νεύμα τους παραχωρεί τη ζωή.
Η έννοια του Ανθρωπισμού δυστυχώς έχει συνδεθεί ριζικά με τη
Θρησκευτική μας Παιδεία.
Εκεί οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, είτε αποκαλούνται: γυναικόπαιδα,
είτε αμεα, είτε ψυχικά ασθενείς, είτε άστεγοι αντιμετωπίζονται από
τους Πιστούς σαν κάτι που αξίζει τη συμπόνοια τους και τη λύπησή τους.
Δεν μπορεί να καταννοήσει ο μέσος Έλληνας ότι έχουμε όλοι ΙΣΑ
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ στη ζωή και στις ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ από το περιβάλλον μας να
Αναπτυχθούμε. Δεν μπορεί να συλλάβει ο Νους του ότι αν στερείς την
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ από ένα άλλο άτομο του στερείς αυτόματα τη ΖΩΗ. Σάμπως
μόλις χάσει ένας άνθρωπος την Αξιοπρέπειά του δεν είναι αυτός ο ίδιος
ο λόγος που αυτοκτονεί;
Ποιος άνθρωπος είναι λογικό να ζει σε κοντέινερ λες και είναι
κοτόπουλο; Ποιος άνθρωπος είναι λογικό να θαλασσοδέρνει και να μην
μπορεί να βρει μια στεριά να πατήσει σταθερά για να πάρει μια ανάσα
ασφάλειας να Αναπτυχθεί και αυτός σε έναν τόπο, να πάει σχολείο, να
βρει μια στέγη, να εργαστεί για να ζήσει τίμια;
Αν διαβάζαμε σε άρθρα ότι πνίγηκαν ή κάηκαν πρόσφυγες Άντρες ή Έφηβοι
άντρες η αντίδραση αδιαφορίας και μίσους των ελλήνων θα ήταν
ποσοστιαία πολύ χειρότερη από την υπάρχουσα. Πρέπει να του δίνουμε του
αναγνώστη σιγά-σιγά την μπουκιά να την καταπιεί διαμέσω λύπησης και
συμπόνοιας για μια γυναίκα και ένα βρέφος λες και είναι η Παναγία με
τον νεογέννητο Χριστό στη φάτνη μπας και δεχτεί να δείξει ανθρωπισμό
της… υποβαθμιστικής τους λύπησης που πέθαναν μα εκείνοι δεν θα
αγιάσουν, ανήκουν σε άλλη θρησκεία αυτοί.
Καθόμαστε λοιπόν και μετράμε ακόμη στα άρθρα αριθμητικά λες και είναι
στρατός: πόσοι μετανάστες ή πρόσφυγες που πνίγηκαν ή κάηκαν ήταν
γυναίκες, ήταν παιδιά, ή ήταν άντρες. Καθόμαστε και μετράμε και τις ηλικίες τους επειδή και αυτές ακόμη τις διαχωρίζουμε σε ανώτερης ή κατώτερης αξίας και ποιότητας.
Να μην ξεχάσουμε να πνίγουμε γυναίκες και παιδιά, να τους καίμε στην
πυρά, για να είμαστε σε θέση να λυπόμαστε. Κανένας άνθρωπος δεν
αντέχει να ζει στα κοντέινερ και στις λέμβους της στενομυαλιάς και
αμορφωσιάς μας περιμένοντας τον θάνατο της Αξιοπρέπειάς του από τις
ιδέες μας. Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δε χωράνε στην ατζέντα που έχει
πρώτα εισχωρήσει η άρρωστη θρησκευτική Παιδεία μας.
Δεν φταίει λοιπόν ούτε η φωτιά μα ούτε και η βάρκα που ήταν πιο γεμάτη
απ΄όσο άντεχε για να πλεύσει. Φταίει που είναι ένας ο Θεός, έχει
προκαθορισμένο και εφευρημένο Φύλο λες και θα τεκνοποιήσει, και είναι
το μοναδικό σωσίβιο της σωτηρίας μας. Όλα αυτά μέσα σε μια τρικυμία
Κράτους που πάντα ζει με άξονα τον ωφελιμισμό να μετρά εκείνος τους
αριθμούς και μοναδικό αντίπαλο δέος του τον θρησκευτικό ανθρωπισμό.
Μέσα όμως σε αυτή τη μολυσμένη θάλασσα δεν μπορούν να επιβιώσουν τα
Ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα, η Αξία της Ατομικής ανθρώπινης Ζωής που
δεν είναι λιγότερη στο ζύγι απ΄τους πολλούς και που δικάζεται πάντα
γυμνή απ΄την αξιοπρέπειά της μπροστά τους.
——
Η εικόνα του εξώφυλλου ειναι εικαστικό της Μαρίας Μαγουλά
