Με τις πρώτες βροχές και τη ψυχρούλα του φθινόπωρου , αμπουκάτου από την ελιά στο λιοστάσι που μαζεύεται ο καρπός , ανάβει η φωτιά με ένα φρύγανο (η αυθεντική συνταγή θέλει τη φωτιά από σελίδες της αγαπημένης σου εφημερίδας) , με ένα αυτοσχέδιο περούνι ψήνεται ο ρέγγος ίσα να μαζέψει το δέρμα του , βγει το λαδάκι του και το άρωμά του.
Ξεκουκαλιάζουμε στο τσίγκινο πιάτο το ρέγγο , λαδάκι νιο και άφθονο λεμόνι! Τα Ω3 που χρειάζεσαι για τη μισή σου ζωή σε ένα πιάτο!
Ψωμί φρυμένο και κρασάκι …
Οι φωτογραφίες και ο ….ρέγγος είναι του Διονύση Φραγκισκάτου