Έλλειμμα δημιουργικής φαντασίας
Είθισται, τις δύσκολες αποφάσεις και τις δραστικές διαρθρωτικές αλλαγές, που έχουν και πολιτικό κόστος, μία κυβέρνηση να τις κάνει όταν είναι «φρέσκια». Η αίσθηση όμως που αφήνουν πολλές εκ των ενεργειών της κυβέρνησης είναι ωσάν να βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και όχι σε μετεκλογική διακυβέρνηση.
Γράφει ο Παύλος Παπαδάτος
Όποιοι όμως και αν είναι λόγοι – είτε η εκλογή πρόεδρου, είτε η απλή αναλογική – δεν πρέπει η κυβέρνηση να χάσει την ευκαιρία να κάνει την Ελλάδα ένα start up nation. Και δεν έχει νόημα να τρέχουμε από χώρα σε χώρα να προσκαλούμε επενδυτές αν πρώτα δεν έχουμε καλλιεργήσει το κατάλληλο επενδυτικό περιβάλλον. Πρώτα συγυρίζουμε το σπίτι μας και έπειτα καλούμε μουσαφιραίους.
Κάποια δείγματα οικονομικής ανάκαμψης υπάρχουν. Αλλά ο δρόμος προς την ανάπτυξη είναι πιο μακρύς από όσο φαίνεται. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, το 30% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με 400 ευρώ τον μήνα και φυσικά η ανεργία καλά κρατεί. Αλλά πώς ο άνεργος να βρει εργασία όταν το κράτος ακόμη χρωστάει στις παραγωγικές-επενδυτικές εταιρίες 1.7 δις και συγχρόνως, αντί να αυξάνει τις δημόσιες επενδύσεις, τις μειώνει για να δημιουργήσει υπερπλεονάσματα ώστε στο τέλος να μοιράζει μόνο ένα μέρος αυτών και να το παίζει ‘καλός πατερούλης’, αντί ένα μεγάλο μέρος να το επενδύει σε έρευνα και τεχνολογία; Δυστυχώς, χρόνια τώρα η διακυβέρνηση της χώρας γίνεται χωρίς εθνικό σχεδιασμό για τις μελλοντικές γενιές.
Η υπογεννητικότητα τείνει να μας αφανίσει ως έθνος. Σήμερα ένα νέο ζευγάρι που θέλει να κτίσει την πρώτη του κατοικία, θα την πληρώσει πιο ακριβά από πριν γιατί ο κατασκευαστής δεν μπορεί να αφαιρέσει τον ΦΠΑ. Υποχρεώνεται ο πολίτης να προσκομίζει αποδείξεις για αγορές 30% του εισοδήματός του και αν τα εισοδήματα του είναι υψηλά του «απαγορεύεται» να αποταμιεύει. Αν τα εισοδήματά του είναι μεσαία και πάλι μπορεί να βρεθεί εγκλωβισμένος, γιατί υπάρχει πιθανότητα το μεγαλύτερο μέρος τους να πηγαίνουν σε στεγαστικά δάνεια, εφορία και φόρους αλληλεγγύης και να αδυνατεί να προσκομίσει τις σχετικές «πλαστικές» δαπάνες. Και όλα αυτά γιατί όλες οι αποφάσεις παίρνονται στο πόδι, με αποτέλεσμα ο πολίτης να μην εμπιστεύεται ένα ασυνάρτητο κράτος και μία διακυβέρνηση της χώρας που έχει έλλειμμα δημιουργικής φαντασίας.
Σημείωση
Η μοναδική λύση του προσφυγικού είναι το ερμητικό κλείσιμο των συνόρων μας. Από ξηρά και θάλασσα. Ούτε ένα φουσκωτό να μην πλησιάζει ελληνικό νησί. Η Τουρκία είναι μία ελεύθερη χώρα. Όσοι θέλουν άσυλο ας καταφεύγουν στα προξενεία και στις πρεσβείες των ευρωπαϊκών χωρών στην Τουρκία. Αλλά αφού εμείς οι ίδιοι δεν σεβόμαστε τα σύνορά μας, γιατί να τα σεβαστούν οι «πρόσφυγες» και οι Τούρκοι;
√Εικόνα εξώφυλλου: Δημιουργική φαντασία της Κινέζας Silia Ka Tung
