Τα Μουσεία και ειδικά αυτά που έχουν αντικείμενο Γεωλογικά Φαινόμενα
ως Μουσεία Φυσικής Ιστορίας δεν μπορούν να λειτουργούν μόνο ως
εμπορική σημασία-αξία για την Ανάπτυξη του Πολιτισμού ενώ είναι
πολυπαραγοντική η σημασία τους αλλά και πολυδιάστατη η Παιδεία που
αυτά προσφέρουν.
Κατά πόσο ο Θαλασσόμυλος θα μπορούσε να στεγάσει τις ανάγκες Μουσείου
Φυσικής Ιστορίας αντί για τα Δαυγάτα δεν μπορεί να είναι ένα θέμα
αντιπαράθεσης Πολιτικής, συμφερόντων μόνο, και σχεδίου Ανάπτυξης που
να βασίζεται στο επιχείρημα: να επενδύσω το Μουσείο στο Αργοστόλι ή
στα Δαυγάτα για να μην τιμωρήσω την Περιφέρεια; Να επαναλειτουργήσω το
παλιό Μουσείο Δαυγάτων στον Θαλασσσόμυλο επειδή είναι κοντά τα
Κρουαζιερόπλοια πάλι, κατά πόσο είναι ρεαλιστικά επιτυχημένος
εμπορικός στόχος θα μπορούσαμε να το δούμε από το Μουσείο Αρχαίας
Ελληνικής Τεχνολογίας που έκανε την πρεμιέρα του στο Μαιστράτο φέτος.
Σε όλη την Ελλάδα τα Μουσεία Φυσικής Ιστορίας τρέφονται και από την
επισκεψιμότητα σχολείων. Όμως ένα Μουσείο δεν είναι άψυχες βιτρίνες
και η Παιδεία που προσφέρει σε όλες τις ηλικίες και κοινωνικές ομάδες
γίνεται σε συνδιασμό με την εμπειρική βιωματική γνώση και προσέγγιση
επειδή αυτή είναι που βοηθά εκπαιδευτικά να αποτυπωθεί στη μνήμη του
επισκέπτη η Εμπειρία του Μουσείου και όχι το έκθεμα εντός βιτρίνας από
μόνο του.
Αυτό που ισχυροποιεί τη σημασία των Καταβοθρών και των γύρω του
Θαλασσόμυλου γεωλογικών φαινομένων είναι η ιδέα να βρίσκεται αυτό το
Μουσείο στον Θαλασσόμυλο ως Στοιχείο του Φυσικού του Περιβάλλοντος σε
συσχετισμό με το αντικείμενό του. Στα Δαυγάτα δεν υπάρχει εκείνο το
επαρκές Φυσικό γεωλογικό Φαινόμενο που να υποστηρίζει την βιωματική
γνώση Παιδεία με έναν μικρό περίπατο στη γύρω περιοχή του και δεν
είναι ο υπάλληλος που δεν έχει προσληφθεί εκεί το πρόβλημα αλλά το
Άψυχο Μουσείο δίχως υποστήριξη από τον περιβάλλοντά του χώρο ως
βιωματικός περίπατος.
Βλέπω πιο λογική την ύπαρξη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας χωροταξιακά
στον Θαλασσόμυλο για να ενισχυθεί η Γεωλογική αξία και σημασία του
Φυσικού Σημείου μαζί με περιηγητική μικρή διαδρομή ως τις Καταβόθρες,
και να μην φτιαχτεί πάλι ένα Άψυχο Μουσείο με γυάλινες βιτρίνες.
Επειδή ακούστηκαν και άλλες ενδιαφέρουσες απόψεις όπως αυτής: να
γινόταν συνεδριακό Κέντρο ο Θαλασσόμυλος, θα είχα να συμπληρώσω την
Πρόταση αυτή συνδιαστικά αλλά με σχετική θεματολογία Γεωλογικής
σημασίας ώστε να δίνει διαδραστικότητα και λειτουργικότητα και για
τους Ντόπιους ως ένα Κοινό Σημείο Αναφοράς Γεωλογικών Φαινομένων και
της καθημερινότητάς τους. Θα μπορούσε να μεριμνήσει η Πολιτεία, ο
Δήμος, ώστε να γίνονται εκεί τακτικά σεμινάρια και διαλέξεις τόσο για
σχολεία όσο και για ενήλικες με θέμα: μέτρα Προστασίας τους από τους
Σεισμούς. Με ακριβώς αυτή τη Κοινωνική αξία και Δράση λειτουργεί το
αντίστοιχο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου)
Σιγρίου Μυτιλήνης, με πολύ συχνά τέτοια σεμινάρια του πληθυσμού. Αυτή
τη δράση την έχει ανάγκη η Τοπική Κοινωνία και δεν πρέπει να γίνεται
μέσα στον Κέφαλο αλλά πολύ συχνά και οργανωμένα.
Κατά τ΄άλλα οι Πολιτικές αντιπαραθέσεις δεν έχουν άλλον σκοπό πάρα
μόνο τις ίδιες τις αντιπαραθέσεις. Τα Μουσεία Φυσικής Ιστορίας πρέπει
να δίνουν και βιωματική εμπειρία στον επισκέπτη είτε αυτός πληρώνει
είτε τα έχει επισκεφθεί για να λάβει σεμινάρια Προστασίας του Πολίτη
και των μαθητών από τους Σεισμούς. Ο Θαλασσόμυλος πρέπει να΄χει αξία
και για τον ντόπιο πληθυσμό κι ας μην φέρνει χρήμα αυτό στα ταμεία του
Δήμου. Ένα Μουσείο για να είναι Ζωντανό πρέπει να το επισκέπτονται για
κάποιον σοβαρό λόγο και οι ντόπιοι.
Μαρία Μαγουλά
εικαστικός
