Διαβάζω σήμερα στον τύπο ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του Δημάρχου, κ. Μιχαλάτου, όπου υποστηρίζει ότι ένας από τους λόγους εξαθλίωσης του Δήμου Αργοστολίου είναι η διάσπαση του Δήμου Κεφαλονιάς.
Λέει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα του “Kefaloniatimes.gr” : “Την διάσπαση των δήμων, που έγινε στο …πόδι από την κυβέρνηση του Σύριζα και πραγματοποιήθηκε με αποκλειστικό στόχο να διασωθεί η Αφροδίτη Θεοπεφτάτου και ο Σύριζα εντός Κεφαλονιάς.”
Είτε ευσταθεί είτε όχι η παραπάνω τοποθέτηση – κατά τη γνώμη μου είναι εντελώς λανθασμένη – το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι το εξής : Αν αυτή είναι η άποψη του κ. Μιχαλάτου για το χωροταξικό της Κεφαλονιάς, γιατί δεν τη διατύπωνε με αυτήν τη χαρακτηριστική ευκρίνεια και πριν τις εκλογές;;;
Μήπως γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των Κεφαλλήνων είχε εκφρασθεί μέσω συλλογικοτήτων και θεσμικών οργάνων υπέρ της διάσπασης;
Μήπως το άλλοθι των προβλημάτων της διάσπασης είναι ιδανικό για την κάλυψη των όποιων αδυναμιών της δημοτικής αρχής;
Τα δεδομένα όμως ήταν όλα πάνω στο τραπέζι και πριν από τις εκλογές. Συνεπώς το να αλλάζει κάποιος τη στάση του μετεκλογικά, και αφού είχε ταχθεί υπέρ της διάσπασης στο σχετικό δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Κεφαλονιάς, συνιστά πολιτική αστάθεια.
Αν γινόταν δημοψήφισμα για τη διάσπαση του δήμου Κεφαλονιάς, το αποτέλεσμα θα ήταν υπέρ άνω του 90%. Γιατί τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει εγγύτητα. Ο Πλάτωνας στην ιδανική πολιτεία του έλεγε ότι ένας δήμος για να είναι λειτουργικός χρειάζεται να έχει μικρό πληθυσμό προκειμένου να υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των πολιτών.
Μπορούσε ο φισκαρδιώτης να συμμετέχει στα κοινά του δήμου Κεφαλονιάς ή ο ληξουριώτης; Η ανάγκη της διάσπασης ήταν αληθινή και η ενδεχόμενη αποτυχία του εγχειρήματος θα βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τους διαχειριστές της σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.
Γιάννης Βαρούχας
