Ομάδες που ταυτίστηκαν με την μεγάλη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ομάδες που άφησαν αναμνήσεις, ομάδες που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα τις δούμε κάθε Κυριακή αλλά τελικά εξαφανίστηκαν.
Γράφει ο Παναγιώτης Παλλαντζάς
Το ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, ένα… φαινόμενο που θα έπρεπε να εξεταστεί και να αναλυθεί για το πώς καταφέρνει πάντα να τα κάνει όλα λάθος, ακόμη κι όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για γίνει κάτι καλό, έχει περάσει από διάφορα στάδια μέχρι να φτάσει στη σημερινή μορφή του. Πριν κάποια χρόνια, για παράδειγμα, η 1η κατηγορία είχε γεμίσει με ομάδες από συνοικίες της Αθήνας, οι οποίες δεν πέτυχαν κάτι αξιοσημείωτο και δεν άφησαν καμία ανάμνηση σε κανέναν. Δεν ήταν πάντα έτσι όμως…
Γιατί στα χρόνια της Α’ Εθνικής όπως τη μάθαμε στα τέλη των 80’s και στις αρχές των 90’s, υπήρχαν κάποιες ομάδες που έχουν ταυτιστεί με εκείνα τα ποδοσφαιρικά χρόνια. Ομάδες που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε κάθε Κυριακή και που το μέλλον τους δεν ήταν καλό τελικά, αφήνοντας μας με τις αναμνήσεις…
Αθηναϊκός: Ενδεχομένως η ομάδα που έχει ταυτιστεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη με εκείνα τα χρόνια. Ίσως επειδή ήταν μια… cult περίπτωση ομάδας, η οποία δεν ήταν αυτή με τον περισσότερο κόσμο στο Βύρωνα, είχε ένα γήπεδο που είχε το περίφημο νταμάρι δίπλα του και κατάφερε να φτάσει μέχρι το Old Trafford, όπου και έπεσε ηρωικά απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην παράταση.
Ήταν για το κύπελλο Κυπελλούχων της σεζόν 1991-92, αφού την προηγούμενη οι «Λόρδοι» είχαν φτάσει στον τελικό του κυπέλλου, όπου ηττήθηκαν από τον Παναθηναϊκό. Το μέλλον, όμως, δε θα ήταν καλό για την ομάδα του Πρόκοπ, του Μπονγκ, του Σαργκάνη, του Τζαλακώστα ή του Κόλεφ, αφού το 1998 υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική. Επέστρεψε στην Α’ για τη σεζόν 2000-01 αλλά ήταν μόλις για ένα χρόνο.
Η αποχώρηση του Σπύρου Καλογιάννη το καλοκαίρι του ’01 είναι και η αρχή του τέλους για τον Αθηναϊκό, αφού τα οικονομικά προβλήματα που ακολούθησαν οδήγησαν στη διάλυση της ΠΑΕ το 2003 και σε μια… βόλτα στις χαμηλότερες κατηγορίες.
Παναχαϊκή: Ποιος δε θυμάται εκείνα τα μεσημέρι με τις μεγάλες ομάδες να μεταφέρουν χιλιάδες κόσμου στην Πάτρα για τους αγώνες με την ομάδα της πόλης; Και ήταν δυνατή ομάδα. Η Παναχαϊκή του Αμαέκι Ότιτζι ή του Δημήτρη Γκένα θα είναι πάντα στη μνήμη μας, αν και τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, μετά το τέλος της εποχής του Άρη Λουκόπουλου, άρχισε η παρακμή και δεν έχει τελειώσει ακόμη.
Το 2003, ενώ ήταν στη Β’ Εθνική, η ομάδα τιμωρήθηκε για χρέη και αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα με παρέμβαση του τότε υπουργού Ευάγγελου Βενιζέλου. Θα ακολουθήσουν περίεργα χρόνια, με την Παναχαϊκή να μετονομάζεται σε ΠΑΕ Παναχαϊκή Γ.Ε. 2005 μετά τη συγχώνευση με τον Πατραϊκό, ενώ τα επόμενα χρόνια η ομάδα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με συνεχή διοικητικά και οικονομικά προβλήματα.
Η κατάσταση βελτιώθηκε με την πρωτοβουλία που πήρε ο Κώστας Κατσουράνης έχοντας την υποστήριξη επιχειρηματιών, αλλά η Παναχαϊκή δεν έχει επανέλθει ακόμη στη μεγάλη κατηγορία.
Δόξα Δράμας: Η ιστορία θέλει τους κατοίκους της Δράμας να προχώρησαν στην ίδρυση της ποδοσφαιρικής ομάδας έχοντας εμπευστεί από μια μονάδα Άγγλων στρατιωτών που στρατοπέδευσε στην πόλη για λίγες μέρες το 1918 και έπαιζε αυτό το νέο, για τους Έλληνες, παιχνίδι. Είτε έγινε έτσι είτε όχι, σημασία έχει ότι η Δόξα κατάφερε στο πέρασμα των δεκαετιών να ταυτιστεί με την Α’ Εθνική, στην οποία αγωνίστηκε 21 από τη θέσπιση της, το 1959-60.
Η ομάδα που θυμόμαστε εμείς, είναι αυτή που έκανε ζημιές σε όλους τους μεγάλους, έχοντας στην κορυφή της επίθεσης τον Μιχάλη Ιορδανίδη. Δεν έπαιξε ποτέ σε μεγάλη ομάδα, αλλά έβαζε με μεγάλη ευκολία γκολ, με τα οποία η Δόξα κατάφερνε να παραμένει στην κατηγορία και να κάνει συμπαθητικές πορείες στο κύπελλο. Τα ζόρια για τους Δραμινούς θα αρχίσουν το 1995, όταν ήρθε ο υποβιβασμός στη Β’ Εθνική.
Η Δόξα προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να επανέλθει άμεσα στην Α’ και τελικά το 1998 έπεσε στη Γ’ Εθνική και ένα χρόνο μετά στη Δ’. Εκεί θα ξαναβρεθεί το 2008 και όταν φτάσει μια ανάσα από την καταστροφή, θα προχωρήσει σε συγχώνευση με τον Ολυμπιακό Βόλου για να αγωνιστεί στη Γ’ Κατηγορία. Είναι χρόνια περίεργα για τη Δόξα, η οποία τελικά θα ξαναβρεθεί στη μεγάλη κατηγορία το 2011-12 αλλά μόνο για μία χρονιά και χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει το γήπεδο της.
Κόρινθος: Το καλοκαίρι του 1991, έπειτα από μια σεζόν στην οποία παρέμεινε αήττητη εντός έδρας στη Β’ Εθνική, η Κόρινθος πανηγύρισε την άνοδο της. Οι πανηγυρισμοί θα γίνονταν ακόμη μεγαλύτερη κατά τη διάρκεια της επόμενης αγωνιστικής περιόδου, αφού η ομάδα παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο, έχει μια δυνατή έδρα, κάνει ζημιές μακριά από αυτή και γενικά καταφέρνει να εξασφαλίσει εύκολα την παραμονή της.
Τα πράγματα θα στραβώσουν τη σεζόν 1992-93, στο τέλος της οποίας θα έρθει ο υποβιβασμός και θα αρχίσει ο Γολγοθάς. Η ομάδα που κάποτε θυμόμαστε, για παράδειγμα, να υποχρεώνει σε καταδικαστική ισοπαλία τον Ολυμπιακό που πάλευε με την ΑΕΚ για το πρωτάθλημα, έχοντας τον Χρήστο Πολύζο, τον Μίροσλαβ Οκόνσκι, τον Ντάνουτ Λούπου, τον αδικοχαμένο Τζαννή Μόνο και τον Περικλή Παπαπαναγή, έφτασε το 2000 να υποβιβάζεται στο τοπικό πρωτάθλημα και από τότε βολοδέρνει στις μικρότερες κατηγορίες.
