«Είμαι παχύσαρκη. Εδώ και 3 δεκαετίες, στα 44 μου πλέον, είμαι πάνω από 180 κιλά. Συγκεκριμένα, 200 κιλά. Δεν θα είμαι ποτέ λεπτή και βαρέθηκα να ακούω χαζές, προσβλητικές και γελοίες ερωτήσεις για το σώμα μου», γράφει η Τζουλιέτ Τζέιμς στην HuffPost.
Σε μια προσπάθεια να με αναγκάσουν να αδυνατίσω έχω ακούσει διάφορα όπως θα πεθάνω από καρδιακή προσβολή (το ακούω από τότε που ήμουν 15). Από ότι φαίνεται, σώματα σαν τα δικά μου θεωρούνται πιο μεγάλη απειλή και από την τρομοκρατία! Τι νομίζουν; ότι απλά θα εκραγούμε; Το λέω με μια δόση χιούμορ αλλά και πικρίας, γιατί αυτή ακριβώς είναι η απάντηση που θα σου έδινε ένας χειρούργος στις ΗΠΑ.
Μου έχουν πει ότι καλύτερα να αυτοκτονήσω ώστε να απαλλάξω τους φορολογούμενους από το κόστος της φροντίδας μου, αλλά και τους αγαπημένους μου. Αυτές οι προσβολές γράφτηκαν κάτω από ένα βίντεο στο Youtube στο οποίο εμφανιζόμουν.
Σίγουρα, πολλά από τα σχόλια για το πάχος μας γίνονται καλοπροαίρετα γιατί ανησυχούν για την υγεία μας. Όμως από την άλλη αυτά τα σχόλια τα κάνουν ακριβώς αυτοί που έχουν αποδείξει επανειλημμένα, ότι δεν δίνουν δεκάρα για την υγεία κάποιου που είναι σαν εμένα.
Είναι σημαντικό, φωνές σαν την δική μου να ακούγονται. Η ντροπή είναι συνεχόμενη και έρχεται από παντού. Οικογένεια. Φίλοι. Ειδήσεις. Τρολς στο διαδίκτυο. Αυτή η ντροπή προκαλεί μεγάλη «ζημιά» σε μένα και οποιονδήποτε ζει μέσα σε ένα παχύσαρκο σώμα. Αυτά είναι τα σπίτια μας. Πραγματικά πιστεύετε ότι είναι υγιές να ακούμε κάθε μέρα ότι θα πεθάνουμε;
Στις αρχές του 2007 σκέφτηκα να ξεκινήσω μια άλλη δίαιτα, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω. Έτσι επισκέφτηκα μια ειδικό σε θέματα διατροφικών διαταραχών και ακολούθησα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής. Ντρέπομαι να το παραδεχτώ, αλλά αν εκείνη ήταν σαν εμένα δεν θα την εμπιστευόμουν. Αλλά ήταν αδύνατη και μου έλεγε ότι εγώ δεν ήμουν, αλλά αυτό ήταν οκ και έπρεπε να αγαπάω το σώμα μου όπως είναι.
Ξαφνικά ο κόσμος μου άλλαξε. Ήμουν έτοιμη μετά από πολύ καιρό να μην μισώ τον εαυτό μου. Το 2016, ενώ ήμουν διακοπές με τον σύζυγό μου, έπεσα. Ήμασταν για φαγητό σε μια πολύ μικρή καφετέρια και υπήρχε πολύς κόσμος που περίμενε να καθίσει. Άρχισα να αγχώνομαι πάρα πολύ, τόσο λόγω του γεγονότος ότι ένιωθα κλειστοφοβία, όσο και γιατί έπρεπε να περάσω ανάμεσα στους ανθρώπους – και όταν είσαι παχύσαρκη, δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο.
Ο σύζυγός μου αισθάνθηκε την αδιαθεσία μου οπότε φάγαμε γρήγορα το γεύμα και ενώ φεύγαμε από το εστιατόριο, έπεσα. Πίστευα ότι χτύπησα πολύ άσχημα, αλλά στην κατάστασή μου μια Μαγνητική Τομογραφία (MRI) δεν είναι πιθανή, οπότε πήγαμε απλά σπίτι. Όταν φτάσαμε είχα μεγάλους μώλωπες και το χέρι μου πονούσε φρικτά.
Επισκέφτηκα τον γιατρό μου, ο οποίος μου συνέστησε να ξεκουράσω το χέρι για 16 εβδομάδες, να χρησιμοποιώ πάγο και να παίρνω αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Έχω ακόμα μερικούς μυϊκούς σπασμούς όταν κάνω απότομες κινήσεις.
Ανεξάρτητα από οποιοδήποτε τραυματισμό ή πάθησή μου, ήξερα ότι η παραδοσιακή δίαιτα δεν θα με βοηθήσει.
Όταν βλέπουν το σώμα μου πιθανότατα αναρωτιούνται: « Πώς έγινε τόσο χοντρή; Τι τρώει; Μπορεί να κάνει σεξ; Ποιος θα ήθελε να κάνει σεξ μαζί της ούτως ή άλλως; Μάλλον τρώει όλη μέρα χωρίς διακοπή. Στοίχημα ότι αγαπάει τα McDonald’s. Δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό της. Πρέπει να είναι τόσο λυπημένη». Κάνουν υποθέσεις για εμένα.
Θέλω απλά να είμαι ευτυχισμένη, αλλά όσο υπέροχη και να είναι η ζωή μου δεν μπορώ να είμαι. Όχι τελείως. Όχι όσο ο κόσμος βλέπει εμένα και οποιονδήποτε μοιάζει σαν εμένα ως «πρόβλημα». Το μέγεθος του σώματός μου δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει σημαντικά. Ωστόσο, η ζωή μου, και οι ζωές άλλων παχύσαρκων ανθρώπων, θα μπορούσε να αλλάξει. Αν μόνο ο κόσμος δεχόταν ότι τα σώματα έρχονται σε διάφορα μεγέθη, η ζωή μας θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη.
Είμαστε και εμείς εδώ και δεν θα πάμε πουθενά. Ερωτευόμαστε, γελάμε, κλαίμε, χωρίζουμε. Με άλλα λόγια, κάνουμε ότι οι άνθρωποι σε μικρότερα σώματα και αξίζουμε τα ίδια προνόμια με αυτούς: ελκυστικά ρούχα, άνετα καθίσματα και καλή ιατρική περίθαλψη. Αξίζουμε λίγη αξιοπρέπεια και δεν χρωστάμε εξηγήσεις για το σώμα μας σε κανέναν.
