ο ρατσισμός της Καλημέρας μας.
Ζούμε σε μια Κοινωνία ανισοτήτων, που μερικοί για να ανταπεξέλθουν
αναγκάζονται να αναπτύξουν σύγχρονες ανθρωπολογικές άμυνες ως
συνήθειες καθημερινότητάς τους.
Κάποιοι άλλοι παραμένουν πιστοί σε μια ηθική λογική που λέει: Δεν θέλω
να μ΄αλλάξουν οι συνθήκες που βιώνω. Δεν θέλω να διαβρωθώ. Θέλω να
μείνω αυθεντικός όπως γεννήθηκα.
Θα μιλήσω για εκείνους τους ανθρώπους που (ας πούμε) διαβρώθηκαν και
εκσυγχρόνισαν και εξισσορόπησαν τις άμυνές τους σε μια κοινωνική τους
λογική ανισότητας με τον κάθε απέναντί τους, είτε λέγεται φίλος, είτε
λέγεται σύντροφος, είτε λέγεται γονέας. Μιας σχέσης οικιεότητας. Για
την αλληλεπίδραση αυτή, θα μιλήσω, την κοντινή δυο ανθρώπων από
διαφορετική νοοτροπία, ενός πιο εξελιγμένου και καλά εναρμοσισμένου
στις ανισότητες σχέσεων και ενός πιο πρωτόγονου (έτσι θα πω το
αυθεντικό, το αυθόρμητο, το πιο πρωτογενές ως αντίδραση) μηχανισμού.
Παντού θα δούμε γύρω μας στερεοτυπικές ταμπέλες που βαφτίζουν έναν
άνθρωπο για μας τοξικό. Όμως δεν υπάρχουν τοξικοί
άνθρωποι αλλά μόνο συνήθειες τοξικές. Το να ζήσουμε μια κακή
αλληλεπίδραση με άλλο άτομο είναι θέμα ημερήσιας διάταξης αν
επιχειρούμε ακόμη να γνωρίσουμε ανθρώπους σε βάθος και όχι
επιφανειακά. Φυσικά και δεν ανιχνεύεται με την πρώτη ματιά, δίχως
πειραματισμό αλληλεπίδρασης, μια Κακή χημεία με τον απέναντί μας.
Έχεις μια πορεία να κάνεις που η κάθε μέρα σου θα δείξει προς τα που
εξελίσσεται ή όχι μια σχέση με τον άλλον. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν
είναι συμβόλαια που μπορείς ποτέ να έχεις την απαίτηση να παραμείνουν
αναλλοίωτες στο χρόνο δίχως να κοπιάζεις καθημερινά να χτίσεις
οικειότητα και εμπιστοσύνη.
Πολλοί άνθρωποι φοβόμαστε να δεθούμε ξανά με νέους φίλους, νέες
γνωριμίες μας. Φτιάχνουμε έτσι ένα ασφαλές καταφύγιο εκ προοιμίου
κλειδωμένο με αποτέλεσμα να μην χτίσουμε ξανά αληθινή οικειότητα ποτέ
ώστε να αποφύγουμε να πληγωθούμε αν κάτι πάει στραβά. Σε όλες τις
ανθρώπινες σχέσεις οικειότητας μια μέρα κάτι πάντα όμως πάει στραβά.
Σημασία έχει πως θα το ξαναεναρμονίσουμε και όχι πως θα το
στιγματίσουμε. Δοκιμάζουμε φιλίες κοντινές και αν τυχόν πληγωθούμε και
πληγώσουμε κάνουμε ποτέ αποφυλάκιση εκείνου του λάθους κοινού
χειρισμού του χθεσινού παρελθόντος μας με τον άλλον; Διαγράφουμε ποτέ
εκείνο που μας πλήγωσε με κάποιον υγιή μηχανισμό ή το κλείδωνουμε μέσα
μας σαν ΕΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ του χθες; Κι αν ο απέναντι δεν κάνει πια
λάθη απέναντί μας στην τωρινή μέρα μας μαζί του; Τον Κρίνουμε απ΄το
λάθος του παρελθόντος του ή από τη Στιγμή που βιώνουμε μαζί του, την
κάθε μας μέρα σε εξέλιξη; Μήπως κρατάμε μέσα μας φυλακισμένο το παλιό
λάθος του στιγματίζοντάς τον για κάτι που έκανε έστω μέχρι χθες; Αν
σκεφτόμαστε με αυτό τον τρόπο, τότε θα πρέπει οι φυλακές να είναι
γεμάτες από αποφυλακισμένους που δεν βγήκαν να επανενταχτούν και που
δεν έφτασε ποτέ να είναι αρκετή η ποινή τους από μας τους αιώνιους
Τιμωρούς τους. Αν αυτό δε το κάνει μόνο ο ένας ΝΑΙ, λέγεται σχέση
άνισων όρων. Δεν κρατάμε ποτέ όμηρο έναν άνθρωπο για λάθη που δεν
κάνει πια. Τον αφήνουμε ελεύθερο αν δεν μπορούμε παρά να τον
στιγματίσουμε στην κάθε καλημέρα μας την αυριανή.
Δεν υπάρχουν τοξικοί φίλοι, τοξικό είναι να συνεχίσεις ποτέ μια φιλία
που βρέθηκε σε ναδίρ της και που δεν λέει να ανακάμψει.
Συχνά οι άνθρωποι φοβόμαστε να δεθούμε με τον απέναντι. Φοβόμαστε μην
τυχόν χάσουμε τον καθημερινό εαυτό μας. Μην τυχόν κάνουμε υπέρβαση των
καθημερινών συνηθειών μας, εθισμών μας, που το σύνολό τους απαρτίζει
τη ζωή μας. Υπάρχουν όμως δυο υπερβάσεις, έστω του να χάσουμε τον
παλιό μας καθημερινό εαυτό. Όπως δυαδική, Καλή και Κακή είναι η Φύση
μας. Υπάρχει η υπέρβαση να μας βγάζει ο απέναντί μας τον Καλύτερό μας
εαυτό, που μας γεμίζει απίστευτα εσωτερικά μας να τον γνωρίσουμε στο
μεγαλείο του που δεν έχουμε βιώσει ακόμη, και που αυτή η αλληλεπίδραση
έχει σαν αποτέλεσμα όμοια υπέρβαση και στον απέναντί μας. Υπάρχει και
η σκοτεινή υπέρβαση. Εκείνη που ο άνθρωπος που αλληλεπιδρούμε μαζί του
μας βγάζει έναν αγνώριστα κακό εαυτό μας όπως και εμείς σε εκείνον.
Αυτό δεν λέγεται τοξική σχέση, μα τοξικό είναι να την συνεχίσουμε. Οι
δυο αυτοί δε φίλοι δεν είχαν ποτέ καλή χημεία για φίλοι. Το να
καθίσουν να συγκρούονται σαν δυο κακέκτυπα του Εγώ τους είναι ό,τι πιο
χαμηλής ποιότητας μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στην Καλημέρα του.
Καλημέρα Σας.
Μαρία Μαγουλά
