Όταν διάβασα την ανάρτηση που ακολουθεί, γραμμένη από έναν μπαμπά που έχει το κοριτσάκι του στην απομόνωση του Ογκολογικού, χαμογέλασα με πίκρα. Μέχρι τώρα έπεφτα πάνω σε αναρτήσεις γονιών που γκρινιάζουν ή πανικοβάλονται με το γεγονός πως τα παιδιά μένουν υποχρεωτικά στο σπίτι κλεισμένα στους 4 τοίχους.
Και δεν λέω, δεν είναι εύκολο να κρατήσεις ένα παιδί σε καραντίνα… Ωστόσο, είναι ωραίο να τα έχουμε κοντά μας, και μάλιστα με άπλετο (επιτέλους!) ελεύθερο χρόνο να τα χαρούμε. Κάτι που μας θυμίζει με τον πιο συγκινητικό τρόπο το παρακάτω γράμμα:
«Χαμογελάω με τις αναρτήσεις των γονιών που πανικόβλητοι αντιμετωπίζουν το κλείσιμο των σχολείων και των παιδικών σταθμών και την παραμονή των παιδιών τους στο σπίτι.
Ήθελα με πολλή αγάπη να τους πω να ευλογούν τη Θεία Καθημερινότητα, έστω και με τα σχολεία κλειστά, κυρίως το ότι έχουν τα παιδιά τους υγιή και στο σπίτι. Μοιάζει αυτονόητο αλλά δεν είναι.
Στη φωτογραφία είναι η πόρτα του δωματίου της κόρης μου στο Αιματολογικό-Ογκολογικό Τμήμα του «Ελπίδα».
Βρίσκεται σε απομόνωση από χθες για τη δική τς προστασία καθώς έχει προσβληθεί από τον ιό γρίπης RSV (λοίμωξη του αναπνευστικού) ούσα σε οξεία ανοσοκαταστολή στο πλαίσιο της θεραπείας από τη λευχαιμία. Βρισκόμαστε στην 35η μέρα συνεχούς νοσηλείας και η λευχαιμία βρίσκεται υπό πλήρη έλεγχο επιτέλους. Ωστόσο ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και ανηφορικός.
Με αλλά λόγια, να χαίρεστε που έχετε τα παιδιά σπίτι. Κι εγώ τα ίδια με εσάς θα έλεγα αν δεν είχαμε την εμπειρία της λευχαιμίας. Θέλω να πω, δεν κάνω τον έξυπνο.
Αλλά τώρα θέλω όσο τίποτε άλλο να γυρίσει το παιδί σπίτι. Και μακάρι το πρόβλημα μας να ήταν ο κορονοϊός…»
