Στα πλαίσια των προφυλάξεων, πηγαίνουμε για ψώνια μια φορά την εβδομάδα, με σπάνιες έξτρα εξορμήσεις για τυχόν έκτακτα. Αυτό σημαίνει ότι τα φρούτα και λαχανικά είναι φρέσκα για 3-4 μέρες, και πολλές λέω – μετά αρχίζουν να μαραγκιάζουν σα παρεξηγημένοι γκόμενοι.
Για μυστήριο λόγο, είμαι υπεύθυνη καντίνας στο σπίτι μας: μαγειρεύω για όλο το λόχο, όχι με σπουδαία αποτελέσματα πάντα (εκτός από τα λαζάνια, που χειροκροτήθηκαν παγκοσμίως). Πέρα από τον ευχάριστο, ελαφρύ φασισμό του «σήμερα θα φάμε ΑΥΤΟ!», με συνεπακόλουθο το «Σκασμός, και μασάτε!», το πόστο είναι μεγάλος μπελάς. Δεν φτάνει δηλαδή που σκέφτομαι κάθε μέρα κι από μια μπούρδα μαγειρικής φύσης, διαφορετική από της προηγούμενης μέρας, πρέπει να υπολογίσω και τις προμήθειες, οι οποίες, το ξέρουμε οι μεταπολεμικοί, είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένες.
Αν π.χ. βράσω πατάτες για πατατοσαλάτα, πρέπει ή να τις βράσω όλες ή να αφήσω αρκετές για επόμενη δόση. Το να μείνουνε δύο ξερές πατάτες στην πατατο-σακούλα, δεν λέει πολλά – τι μπορείς να φτιάξεις με δύο πατάτες για πέντε ανθρώπους που πεινάνε ανά τακτά και άτακτα χρονικά διαστήματα; Τίποτα. Το να μείνουν όλα τα μήλα και να τα φτιάξουμε μηλόπιτα είναι μια καλή λύση, και συνήθως αυτό γίνεται, γιατί αν δώσεις σε ένα παιδί την επιλογή ανάμεσα σε μήλο και μακαρόνια, εννοείται θα διαλέξει τα μακαρόνια (τα ίδια και ένας ενήλικας). Αν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε μπρόκολο, κουνουπίδι, αγγούρι, ντομάτα, κολοκύθι, καρότο, σπανάκι και μακαρόνια, πάλι θα πάρει τα μακαρόνια. Όπως κι αν βρεθεί ανάμεσα σε φασολάδα, φακή, ρεβύθια, φάβα, αρακά, μπάμιες, αγκινάρες ή πράσινα φασολάκια: θα πάρει τα μακαρόνια με τρέλα.
Κι όμως έχω ψωνίσει μπρόκολα, αγγούρια και πρασινάδες γενικότερα, επειδή η ιδέα ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν ΧΩΡΙΣ βερντούρα με στεναχωρεί – μα να γίνουν δυσκοίλια; Με θαμπά μαλλιά, άχρωμο δέρμα, σπασμένα νύχια, μυωπία, αστιγματισμό, ραχιτισμό, πλατυποδία; Με όλα όσα μας έλεγαν (όσο μεγαλώναμε) ότι θα πάθουμε, αν δεν τρώμε λαχανικά και φρούτα; Σε εμάς, το έλεγαν μόνο για τα λαχανικά, αλλά έχω συγγενείς που δεν τρώνε ούτε λαχανικά, ούτε φρούτα. Εξακολουθώ να χώνω λαχανικά στη διατροφή της φαμίλιας, παρόλο που όντως πάθαμε αρκετά από τα κακά της μοίρας του α-λαχάνωτου (τα καρότα, π.χ., δεν είναι εγγύηση κατά της μυωπίας, όπως έχουμε καταλάβει ως τρία μυωπικά αδέρφια. Κι όταν τρως παντζάρια, δεν αποκτάς κόκκινα μάγουλα, μόνο κόκκινα τσίσια, που σε φρικάρουν, από μια ηλικία και μετά…)
Τα μακαρόνια, χάρη στις συνταγές του ίντερνετ, σηκώνουνε το μπρόκολο («αχιβάδες στο φούρνο με μπρόκολο και τυρί κότατζ»), όπως το ρύζι σηκώνει τα Ανάμικτα Κατεψυγμένα Λαχανικά, που βόσκουν πάντα στο βάθος της κατάψυξης.
Όλα τα νούντλς γίνονται κούκλες με καρότο, κρεμμύδι και τζίντζερ, εκτός από τα στιγμιαία, που γίνονται (σε δευτερόλεπτα!) με σκέτο βραστό νερό, να ξεμπερδεύουμε. Οι διατροφικές υποχωρήσεις, λόγω κορωνοϊού, είναι πολλές: έχουμε συμφωνήσει ότι οι ξηροί καρποί είναι λαχανικά/φρούτα («μα λέγονται καρποί!»), η σοκολάτα είναι σπόρος, το ποπ-κορν είναι καλαμπόκι, άρα φυτό, δεν χωράει αμφιβολία, και είμαστε στα όρια να αποδεχθούμε τα νάτσος («μα έχουν καλαμπόκι!») ενώ τα τσιπς τα εκλαμβάνουμε ως ορίτζιναλ λαχανικά, που μάλιστα δεν χαλάνε, ούτε χρειάζονται ψυγείο. Στο οποίο ψυγείο δεν χωράνε τα πορτοκάλια, με αποτέλεσμα να στύβω κάθε πρωί ψιλο-σάπια πορτοκάλια, καμουφλαρισμένα ανάμεσα στα μη-σάπια πορτοκάλια. Πάμε στα τσιπς, που είναι μεγάλη εφεύρεση, ο Πασπαρτού της μπαϊλντισμένης κουζινο-μπατσίνας, που είμαι εγώ στην προκειμένη περίπτωση: το σημερινό σάντουιτς, π.χ., αντί για μαρούλι, έχει μέσα πατατάκια τσιπς – με ρίγανη, που φέρνει ακόμα περισσότερο στην άγρια φύση.
Μέχρι στιγμής, έχω βάλει μανιτάρια-αποτυχία-ως-ψητά, μέσα σενουντλς ρυζιού, αυτά που όταν σου έρχονται σκέτα, είναι σα να τρως κρόσσια κινέζικου χαλιού. Μαζί με τα μέχρι προ ολίγου αποτυχημένα μανιτάρια και μπόλικη σάλτσα σόγιας, ήταν τεράστια επιτυχία, ίσως επειδή άργησα να τα σιάξω κι είχε ψοφήσει της πείνας το κοινό (γνωστό και ως «αιχμάλωτο ακροατήριο»). Μαραμένες πατάτες, καρότα και κολοκύθια τα ρίχνω στις σούπες και νοιώθω πολύ ενάρετη, σχεδόν Τζέην Έυρ, πριν τα φτιάξει με τον Ρότσεστερ, που ήτανε παντρεμένος, και της ντροπής. Αν τα λαχανικά έχουν πάρα πολύ τα χάλια τους, τα ξεφορτώνομαι στη ζούλα, με ενοχές, που τα άφησα εγώ προσωπικά να χαλάσουν, που δεν προνόησα να τα χρησιμοποιήσω σε κάποιο μαντζούνι. Αλλά πόση ζήτηση έχει ένα κολοκύθι σποριάρικο, στη μέση ελληνική οικογένεια με παιδιά; Ελάχιστη.
Το κρίσιμο είναι να υπάρχει σοκολάτα σε οποιαδήποτε μορφή, έστω κουβερτούρα, που θα την σπάσουμε με σφυρί μέσα σε πλαστικό σακουλάκι για να γίνει «σταγόνες σοκολάτας» και να την βάλουμε στα κούκις. Τα οποία ψήνουμε μέρα παρά μέρα, μια και η σοκολάτα δεν χαλάει, και είναι αποδεδειγμένα σπόρος, μάλιστα πολύ κοντά σε λαχανικό.
