H Λίνα Μενδώνη είναι μνημείο του εαυτού της. Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, κρίση και μνημόνια δεν κατάφεραν να κουνήσουν από τη θέση της αυτήν τη γυναίκα από μάρμαρο. Δώδεκα υπουργοί και υφυπουργοί παρήλασαν από το υπουργείο Πολιτισμού, αλλά αυτή εκεί. Τα κόμματα έρχονταν και παρέρχονταν, αλλά αυτή εκεί. Η Αμφίπολη ενθουσίασε, φώτισε το success story του Σαμαρά και ύστερα ξεχάστηκε, αλλά αυτή εκεί.
Ι.Σ. Καριώτης
Η ενιαία κεντροαριστερά που τη συγκίνησε ως σημαίνον στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πολιτική φίλη του Βενιζέλου έμεινε όνειρο θερινής νυκτός, αλλά αυτή εκεί. Λάθος, όχι εκεί, αλλού πια. Από το υπό σμίκρυνση ΠΑΣΟΚ μετακόμισε στον υπό μεγέθυνση Κυριάκο Μητσοτάκη, μεγεθυσμένη κι αυτή. Για χρόνια και χρόνια γενική γραμματέας του υπουργείου, ψήλωσε χάρη στην κυβέρνηση της ΝΔ και στο φιλότεχνο πνεύμα του πρωθυπουργού σε υπουργό Πολιτισμού. Προς μεγάλη ατυχία δημιουργών, καλλιτεχνών, εργατών του πολιτισμού γενικώς.
Η μαρμάρινη παγερότητά της είναι μνημειώδης. Πολλοί από τους καλλιτέχνες ομολογούν ότι τους τρομάζει. Από την εποχή που ο Σαμαράς έστελνε σπίτι τους πάνω από εκατό υπαλλήλους του υπουργείου – κι αυτή κοιτούσε ακίνητη. Μέχρι σήμερα που ο Μητσοτάκης ρίχνει στον Καιάδα χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού – κι αυτή μοιράζει κάποια οχτακοσάρια σε κάποιους, με ύφος που κάνει μεγάλη προσπάθεια
για να αποφύγει την ανοιχτή περιφρόνηση. Ναι, η κ. Μενδώνη είναι υπουργός Πολιτισμού που στην καλύτερη περίπτωση αγνοεί τους ανθρώπους του χώρου. Στη χειρότερη τους περιφρονεί. Αλλιώς δεν θα επέτρεπε να ξεχαστούν από τα μέτρα στήριξης. Δεν θα παρίστανε την κουφή στις διαμαρτυρίες και τις εκκλήσεις τους. Και δεν θα έπαιρνε τελικά τα μίζερα μέτρα που πήρε –ύστερα από τηλεδιάσκεψη με τον Μητσοτάκη, τι μας λες!– αφού η πλατεία Συντάγματος είχε επιστρέψει σε… εποχής Κλαυθμώνος. Από κόσμο της τέχνης αυτήν τη φορά.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος δήλωσε ότι η τέχνη είναι σαν το κάρβουνο: αν το πιάσεις όταν καίει, καίγεσαι, αν το πιάσεις σβηστό, μουντζουρώνεσαι. Αυτό μπορεί να αφορά τον πρωθυπουργό, αν και υπάρχουν μεγάλες αμφιβολίες. Αλλά δεν αφορά σε καμιά περίπτωση τη Λίνα Μενδώνη. Γιατί για να ισχύσει, είτε στην αναμμένη είτε στη σβηστή εκδοχή του, χρειάζεται μια ορισμένη ελάχιστη ευαισθησία.
Βλέποντας ωστόσο την υπουργό στις εξαγγελίες της, ακούγοντας τις απαντήσεις της στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων και φυσικά μετρώντας τις «παροχές» της σε έναν κόσμο απελπισμένο, καταλαβαίνεις ότι δεν… Το μάρμαρο παραμένει μάρμαρο. Και οι άνθρωποι που θα έπρεπε σήμερα να μας παρηγορούν και να ανοίγουν παράθυρα ελπίδας παραμένουν στο περιθώριο του ενδιαφέροντος μιας κυβέρνησης που ξέχασε τον πολιτισμό στο πρόγραμμά της. Και ανέθεσε σε μια υπουργό από μάρμαρο την κατεξοχήν αρμοδιότητα να φροντίσει τη ζεστασιά της τέχνης…
