Πέθανε σε ηλικία 103 ετών η τραγουδίστρια Βέρα Λιν, η γυναίκα που συνέδεσε το όνομά της με την εμψύχωση των Βρετανών στρατιωτών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Βέρα Μάργκαρετ Λιν, με πραγματικό επώνυμο Γουέλτς κατά τον πόλεμο περιόδευε δίνοντας σχεδόν συνεχώς συναυλίες για τα βρετανικά στρατεύματα εντός και εκτός Αγγλίας, φθάνοντας μέχρι την Αίγυπτο, τις Ινδίες και τη Βιρμανία. Τα τραγούδια που έχουν συνδεθεί περισσότερο με τη φωνή της είναι τα «We’ll Meet Again», «The White Cliffs of Dover», «A Nightingale Sang in Berkeley Square» και «There’ll Always Be an England».
Παρέμεινε δημοφιλής και μετά τον πόλεμο, εμφανιζόμενη στην τηλεόραση στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ, ηχογραφώντας τραγούδια όπως το «Auf Wiederseh’n Sweetheart» και το πρώτο σε πωλήσεις στην πατρίδα της «My Son, My Son».
Το 2009, σε ηλικία 92 ετών, έγινε η γηραιότερη εν ζωή καλλιτέχνιδα που μπήκε στην κορυφή των πωλήσεων άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο, με το We’ll Meet Again: The Very Best of Vera Lynn. Το 2017 έβγαλε το άλμπουμ Vera Lynn 100 με αφορμή τα εκατοστά γενέθλιά της, που έφθασε το νο. 3 στις πωλήσεις, καθιστώντας την τον γηραιότερο καλλιτέχνη (άνδρα ή γυναίκα) στην ιστορία της τέχνης (και πρώτο υπεραιωνόβιο ερμηνευτή/-τρια) που έβγαλε άλμπουμ το οποίο μπήκε στα 10 κορυφαία σε πωλήσεις σε κάποια χώρα.
Η Λιν έχει αφιερώσει πολύ χρόνο και ενέργεια σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες, σχετικές με βετεράνους πολεμιστές, παιδιά με ειδικές ανάγκες και καρκινοπαθείς. Το 2000 ονομάστηκε «η Βρετανίδα που χαρακτήρισε καλύτερα το πνεύμα του 20ού αιώνα».
Η Βέρα άρχισε να τραγουδά μπροστά σε κοινό από την ηλικία των επτά ετών και υιοθέτησε το επώνυμο του γένους της γιαγιάς της (από την πλευρά της μητέρας της), Μάργκαρετ Λιν, ως το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο όταν ήταν μόλις 11 ετών. Η πρώτη της ραδιοφωνική εμφάνιση ήταν με την ορχήστρα του Τζο Λος το 1935. Υπάρχουν ηχογραφήσεις της σε δίσκους αυτής και άλλων χορευτικών ορχηστρών.
Το 1936 κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός δίσκος της, από την εταιρεία Crown, με τίτλο «Up the Wooden Hill to Bedfordshire». Μετά από λίγο καιρό με την ορχήστρα του Τζο Λος, συμμετείχε για λίγα χρόνια στην ορχήστρα του Τσάρλι Κουντς (Kunz). Από το 1937 τραγουδούσε και με την «αριστοκράτισσα» των βρετανικών χορευτικών ορχηστρών, αυτή του Μπερτ Άμπροουζ.
Η γνωστότερη μέχρι σήμερα ηχογράφησή της είναι αυτή του τραγουδιού «We’ll Meet Again» των Ρος Πάρκερ και Χιούι Τσαρλς το 1939. Οι νοσταλγικοί στίχοι του ήταν πολύ δημοφιλείς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Κατά την πρώτη (πιο ήσυχη) περίοδο του πολέμου (πριν η Γερμανία επιτεθεί στη Γαλλία), η εφημερίδα Daily Express ρώτησε Βρετανούς στρατιώτες ποια ήταν η αγαπημένη τους μουσική ερμηνεύτρια και η Βέρα Λιν ήρθε πρώτη στις προτιμήσεις τους. Από τότε έγινε γνωστή ως «η Αγαπημένη των Ενόπλων Δυνάμεων» (“the Forces’ Sweetheart”).
Το 1941, κατά τις δυσκολότερες ίσως ώρες του πολέμου για τη Βρετανία, η Λιν άρχισε τη δική της ραδιοφωνική εκπομπή, με τίτλο Sincerely Yours («Ειλικρινά δική σας»), στέλνοντας μηνύματα σε στρατιώτες στο εξωτερικό. Εκείνη και το κουαρτέτο της ερμήνευαν τα τραγούδια που ζητούσαν περισσότερο οι στρατιώτες. Επιπλέον, η Λιν επισκεπτόταν νοσοκομεία για να μιλήσει με νέες μητέρες και να στείλει μηνύματά τους στους συζύγους τους που πολεμούσαν μακριά.
Το 1943 εμφανίσθηκε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία, την We’ll Meet Again.
Η Βέρα Λιν εντάχθηκε στην Εθνική Ένωση Ψυχαγωγίας Υπηρετούντων (Entertainments National Service Association, ENSA), έναν οργανισμό που είχε ιδρυθεί το 1939 με σκοπό την παροχή ψυχαγωγίας για το προσωπικό των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Με την ENSA περιόδευσε στην Αίγυπτο, τις Ινδίες και τη Βιρμανία, δίνοντας υπαίθριες συναυλίες για τα στρατεύματα.
Τον Μάρτιο του 1944 πήγε στο Σαμσερναγκάρ της Βεγγάλης για να εμψυχώσει τα στρατεύματα πριν τη Μάχη της Κοχίμα. Το 1985 τιμήθηκε με το βρετανικό παράσημο «Αστέρας της Βιρμανίας» για την ψυχαγωγία που προσέφερε σε βρετανικές μονάδες ανταρτοπολέμου στην κατεχόμενη από τους Ιάπωνες Βιρμανία.
Τα μεταπολεμικά χρόνια
Το τραγούδι της Λιν «Auf Wiederseh’n Sweetheart» έγινε το 1952 ο πρώτος δίσκος Βρετανού ερμηνευτή ή ερμηνεύτριας που βρέθηκε ποτέ στην κορυφή των πωλήσεων στις ΗΠΑ, και μάλιστα παρέμεινε στην κορυφή για εννέα εβδομάδες.
Η δημοφιλία της συνέχισε σε όλη τη δεκαετία του 1950, με αποκορύφωμα το τραγούδι «My Son, My Son» το 1954, το οποίο έγραψε η ίδια μαζί με τον Γκόρντον Μέλβιλ Ρης. Το 1967 ηχογράφησε το «It Hurts To Say Goodbye», που έφθασε επίσης σε υψηλές πωλήσεις.
Η Λιν παρουσίαζε το δικό της πρόγραμμα ποικιλιών στον πρώτο τηλεοπτικό σταθμό του BBC στα λίγα χρόνια πριν και μετά το 1970, ενώ ήταν συχνά προσκεκλημένη σε άλλες τέτοιες εκπομπές. Το 1972 ήταν βασική ερμηνεύτρια στο επετειακό πρόγραμμα του BBC «50 χρόνια μουσικής».
Το 2009 η Λιν δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της με τον τίτλο Some Sunny Day. Είχε γράψει και δύο προηγούμενα απομνημονεύματα, το Vocal Refrain (1975) και το We’ll Meet Again (1989).
Τον Φεβρουάριο του 2009 αναφέρθηκε ότι η Λιν μήνυσε το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα (BNP) επειδή είχε χρησιμοποιήσει το «The White Cliffs of Dover» σε ένα άλμπουμ κατά των μεταναστών χωρίς την άδειά της. Ο δικηγόρος της είπε ότι το άλμπουμ φαινόταν να συνδέει τη Λιν, η οποία δεν σχετίζεται με κανένα πολιτικό κόμμα, με τις απόψεις του κόμματος δια της συσχετίσεως.
Τον Αύγουστο του 2014 η Λιν ήταν ένα από τα 200 δημόσια πρόσωπα που υπέγραψαν επιστολή προς την εφημερίδα The Guardian αντιτιθέμενα στην ανεξαρτησία της Σκωτίας με αφορμή το σχετικό δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους.
Προσωπική ζωή
Το 1941 η Βέρα Λιν παντρεύτηκε τον μουσικό Χάρυ Λιούις, που έπαιζε κλαρίνο και σαξόφωνο στην ορχήστρα του Άμπροουζ, τον οποίο είχε γνωρίσει δύο χρόνια νωρίτερα. Απέκτησαν μία κόρη, τη Βιρτζίνια Πένελοουπ Ανν Λιούις.
Μετά τον πόλεμο, το ζευγάρι μετακόμισε στο Φίντσλεϋ του βόρειου Λονδίνου και από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 στο χωριό Ντίτσλιν (Ditchling) του Ανατολικού Σάσσεξ. Ο σύζυγος απεβίωσε το 1998, σε ηλικία 83 ετών.
Τιμητικές διακρίσεις
Η Βέρα Λιν είχε τιμηθεί με το βρετανικό Μετάλλιο Πολέμου 1939-1945 και τον «Αστέρα της Βιρμανίας», καθώς και με το παράσημο Officer of the Order of the British Empire (OBE) το 1969.
Το 1977 ανακηρύχθηκε επίτιμη δημότης του Νάσβιλ (ΗΠΑ) και το επόμενο έτος τιμήθηκε αντίστοιχα με το «Freedom of the City» από την πόλη του Λονδίνου.
Ανακηρύχθηκε Αξιωματικός του τιμητικού Τάγματος του Αγίου Ιωάννου (OStJ) το 1998 και το 2000 παρέλαβε ένα ειδικό «Βραβείο του πνεύματος του 20ού αιώνα». Δρόμος που φέρει το όνομά της (Vera Lynn Close)[32] υπάρχει στο Φόρεστ Γκέιτ του Ανατολικού Λονδίνου.
Το 2016 έλαβε το παράσημο του «Τάγματος των Συνοδών της Τιμής» (Order of the Companions of Honour, CH) για «υπηρεσίες στο πεδίο της ψυχαγωγίας» και για το φιλανθρωπικό της έργο.
