(Αν θυμηθείς το όνειρό μου σε περιμένω να ‘ρθεις / Με ένα τραγούδι του δρόμου να ‘ρθεις όνειρό μου Το καλοκαίρι που λάμπει τ’ αστέρι με φως να ντυθείς).*
Σε ηλικία 62 ετών έφυγε χθες από τη ζωή, η Γερασιμούλα Κούρτη(Καμπίτση), που γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά, μετά από έναν άνισο αλλά πολύ μακρύ και μεγάλο αγώνα με την επάρατη νόσο.
Γνωρίζοντας ότι ίσως και να ξεχάσω μέσα στην συγκίνηση, να αναφέρω κάτι από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα της, θέλω να πιστεύω ότι ο αγώνας της, αποτελεί παράδειγμα μίμησης για άλλες γυναίκες που πάλεψαν ή παλεύουν ακόμα με την επάρατη νόσο.
Όμως, κάθε άνθρωπος έχει τελικά τα όρια και τις αντοχές του και για να καταλάβεις τις αντοχές της Μέμας πρέπει να μετρήσεις τις μάχες που έδωσε παλεύοντας την επάρατη νόσο.
Η ίδια μόνο ξέρει τις ατελείωτες ώρες που πέρασε σε ιατρικά γραφεία και σε νοσοκομεία. Ο οργανισμός της καταπονήθηκε, η ψυχή της όμως συνέχισε να αγωνίζεται.
Η επιστήμη, έκανε ότι μπορούσε, είπαν στην ίδια, αλλά και στους στενούς συγγενείς οι γιατροί που την παρακολουθούσαν και κανόνιζαν τις θεραπείες της και όπως μάθαμε και οι θεράποντες γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό του “Μεμοριαλ”, ομολόγησαν ότι δεν είχαν ξαναδεί μια τόσο δυνατή ασθενή, να μάχεται με τέτοιο σθένος, μέχρι τέλους.
Επαναλαμβάνω. Στο Μεμόριαλ. Εκεί που αντιμετωπίζουν δεκάδες περιπτώσεις ασθενών με πολύ δύσκολες διαγνώσεις και ακόμα δυσκολότερες και πρωτοποριακές θεραπείες.
Άντεξε μέχρι το απόγευμα της Κυριακής, 21 Ιουνίου 2020, της ημέρας που γιορτάσαμε φέτος την γιορτή του Πατέρα.
Εύχομαι κάποια μέρα η προσφορά της στην γνώση και στην ιατρική επιστήμη θα αναγνωριστεί κάποια στιγμή.
Βαρύς ο πόνος…
Τέτοιες ώρες όμως, όσες γνώσεις κι αν διαθέτεις, δύσκολα μπορείς να συγκεντρωθείς για να εκφράσεις τα συναισθήματα που σε διακατέχουν. Βαρύς ο πόνος και δύσκολη η θέση σε όποιον πει ότι τον αντέχει.
Άνθρωποι όπως η Γερασιμούλα – Μέμα – Κούρτη, δεν έρχονται συχνά στην ζωή μας. Ούτε και μπορούμε να φανταστούμε ότι η ζωή μας θα είναι ίδια μετά από μια τέτοια γνωριμία, εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες. Κάτι αλλάζει στην πορεία που ακολουθούμε μετά. Πάντα προς το καλύτερο φυσικά.
Η Μέμα όχι μόνο εμπλούτισε τις ζωές όσων άγγιξε, αλλά σίγουρα, τις βελτίωσε και τις έκανε πάλι ζωντανές. Η Μέμα δεν ήρθε τυχαία στην ζωή μας. Μάλλον εμείς είμασταν τυχεροί, γιατί βρεθήκαμε στο μονοπάτι που ακολούθησε.
Και καθώς γνωριστήκαμε, (ήταν στην αρχή η ευγενική γειτόνισσα στη διπλανή πόρτα στην Αστόρια) είδαμε από κοντά τον δυναμισμό της, την ευλογημένη αποφασιστικότητα, το μεγαλείο της ψυχής της. Ήταν γραπτό, που λένε, να έρθει στην Αμερική και να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή για την ίδια και τα παιδιά της.
Κάθε φορά που πηγαίναμε για επίσκεψη στης Μέμας το σπίτι, (όταν αργότερα μετακόμισε στο δικό της σπίτι) ή που ερχόταν εκείνη σε εμάς, υπήρχε μια διάχυτη διάθεση αγάπης και ηρεμίας. Μια ατμόσφαιρα όπως σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο, όπου όλοι περιμένουν να βγει η πρωταγωνίστρια.
Εδώ φυσικά, με την σεμνότητα που την διέκρινε, τη Μεμα έδινε καθημερινά μαθήματα ανθρωπιάς κι ας είχε τα προσόντα της πρωταγωνίστριας.
Ήταν μια Αρχόντισσα
Είτε ήταν Χριστούγεννα, είτε ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς ή καλύτερα το Πάσχα η ατμόσφαιρα γιορτινή και χαρούμενη. Η οικοδέσποινα, η Μέμα είχε φροντίσει για όλα.
Δημιουργούσε μια όαση οικογενειακή. Που την συμπλήρωναν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο οι συγγενείς και οι δεκάδες φίλοι της οικογένειας Κούρτη. Και εκείνη να χαίρεται μαζί μας, τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Κανείς, εκτός ολίγων, να μην γνωρίζει την μάχη της ενάντια στον εχθρό, την επάρατη νόσο.
Ακόμα κι αν ήσουν ξένος και άγνωστος περαστικός στο δρόμο, η Μέμα σε υποδεχόταν σαν μέλος της Οικογένειας και απο την πρώτη στιγμή ένιωθες την ζεστασιά και την φιλοξενία της.
Δεν ξέρω αν από εδώ και πέρα θα νοιώθουμε το ίδιο, αλλά πάει καιρός που η Μέμα με την οικογένεια της μετακόμισε και πάλι σε άλλη περιοχή, λίγο πιο μακριά από όσο πριν, όταν ήταν κοντά μας, στην γειτονιά του Αγίου Νικολάου στο Φλάσινγκ.
Κατάφερε, έλεγε, να πάει πιο κοντά στην κόρη και στα εγγόνια της. Έτσι οι ευκαιρίες που είχα για να τους βλέπω από κοντά μειώθηκαν δραστικά. Ωστόσο και παρά την απόσταση της έστελνα μηνύματα.
(*Το τελευταίο το έστειλα για την γιορτή της Μητέρας και πήρα μάλιστα απάντηση). Ανυπομονούσα από τότε, για κάποια νέα οικογενειακή συγκέντρωση για να την δω από κοντά και πάλι.
Θυμάμαι, στην αποφοίτηση πέρυσι της ανιψιάς μου, που έλαβε μέρος στο Λονγκ Αϊλαντ. Ήρθε και με πήρε από την γειτονιά μου, με την Μαζερατι και με έκανε να νιώσω ως μια σπουδαία προσωπικότητα.
Από παλιά με αποκαλούσε με το προσωνύμιο “μεγάλε” κάθε φορά που συναντιόμασταν και ξέρω ότι το εννοούσε.
Σαν την Μέμα δεν έρχονται συχνά άνθρωποι στο οικογενειακό σου περιβάλλον. Ρωτήστε όποιον θέλετε για να σας το επιβεβαιώσει.
Ήταν και καλή συνάδελφος. Ένα φεγγάρι, η Μέμα πέρασε και από το κανάλι του αείμνηστου Δημήτρη Καστανά. Τότε που είχε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα στο κανάλι 47. Κι εκεί τα πήγε πολύ καλά.
Ότι κι αν της έδινες να κάνει θα το έκανε και γρήγορα και σωστά.
Γι αυτό, άλλωστε, είχε αποκτήσει την φήμη ότι αν χρειαζόσουν μια συμβουλή, αυτή ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να σου την δώσει.
Ήταν η στοργική μητέρα , η μεγαλύτερη αδερφή, η έμπιστη σύζυγος, η μάνατζερ στις δουλειές του συζύγου της, η υπέροχη γιαγιά, η δυναμική γυναίκα μέλος του Συλλόγου Γονέων και Δασκάλων, ο άνθρωπος κλειδί για την επιτυχία μιας εκδήλωσης.
Κι ενώ όλα φαινόταν ότι στην πόλη και στην Πολιτεία που ζούμε επιστρέφουν σε μια κανονικότητα, μετά από μια περίοδο αναγκαστικού εγκλεισμού, λόγω του Κορωνοιου, ξαφνικά η είδηση για την επιδείνωση της υγείας της, μας βύθισε σε μια ακόμα θλίψη.
Θλίψη γιατί ο άνθρωπος που μας συμβούλευε και μας εμψύχωνε και μας κρατούσε σε σταθερή πορεία, η γυναίκα στυλοβάτης, έδινε τώρα τον δικό της αγώνα.
Τον αγώνα να σταθεί στην ζωή όπως την γνωρίσαμε και όπως της ταίριαζε.
Κάτω από άλλες συνθήκες η πάλη αυτή θα έμοιαζε σαν όλες τις άλλες που έδωσε η Μέμα στην ζωή της και έβγαινε πάντα νικήτρια.
Θέλεις η αυθεντική αγάπη που πάντα έδειχνε για όσους αγαπούσε, θέλεις το περίσσευμα ψυχής που είχε μέσα της, ό,τι εμπόδιο κι αν βρισκόταν στο διάβα της, το ξεπερνούσε και προχωρούσε αγέρωχη.
Έφυγε ήρεμα έχοντας άγρυπνο φρουρό στο πλάι της την αγαπημένη της κόρη, σκορπίζοντας την θλίψη στους οικείους αλλά και σε όσους την γνώριζαν.
Μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λίγες μόνο ώρες μετά, ήταν αρκετή για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της απώλειας.
Ο γιος της Άγγελος Καμπίτσης, έγραψε στην σελίδα του στο FB: [Ήσουνα στήριγμα, η πιο γλυκιά παρέα μου, η πρώτη λέξη μου, μάνα η τελευταία μου! Καλό ταξίδι μάνα μου σ’ αγαπώ πολύ. RIP MANA I promise to make you proud !].
Σημ.: Στον αγαπημένο της σύζυγο Νίκο, τους δυο γιούς της τον Παναγιώτη και τον Άγγελο, μετά των συζύγων, την κόρη της Στεργιανή και τον γαμπρό της Διονύση Βασιλάτο αλλά και τις τρεις αδερφές της, την Βιργινία, την Μαρία και την Σπυριδούλα, εκφράζω τα συλλυπητήρια μου.
Άνθρωποι όπως η Μέμα αφήνουν πίσω τους μια τεράστια παρακαταθήκη. Και η Μέμα άφησε πίσω της μια δυναμική οικογένεια και μια στρατιά φίλων και ανθρώπων, που είχαν την ευτυχία να την γνωρίσουν. Εύχομαι ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της.
Μέμα, καθώς θα βρίσκεσαι πιο κοντά από εμένα στα ουράνια, σε παρακαλώ να συνεχίσεις να προσεύχεσαι για όλους εμάς. Η απουσία σου είναι δυσβάστακτη αλλά η παρηγοριά ότι από την Κυριακή έχουμε πλέον πλησίον του Θεού έναν δικό μας ικέτη ίσως να απαλύνει κάπως τον πόνο μας.
Λεπτομέρειες για την νεκρώσιμη ακολουθία θα ανακοινωθούν τις προσεχείς ημέρες.
*Moυσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Νίκος Γκάτσος, Πρώτη ερμηνεία: Γιοβάνα Αγαπημένος τραγουδιστής της Μεμας ο Γιάννης Πάριος που το ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο στην συναυλία του στο Μέγαρο Αθηνών. Το ιδιο τραγούδι ως γνωστόν ερμήνευσαν και οι Beatles με τον τίτλο: ” The Honeymoon Song”
