Σεένα από τα επεισόδεια της σειράς “Κωνσταντίνου και Ελένης” ο βυζαντινολόγος Κατακουζηνός πείθεται από την συγκάτοικό του να ιδρύσει κόμμα με κεντρικό του σύνθημα “εμπρός για πίσω”.
Το σύνθημα υπονοεί την ανάγκη για επιστροφή σε παλιές αξίες και αρχές, υπονοεί την ανάγκη της επιστροφής στην απλότητα και την καθαρότητα.
Βλέπωντας το επεισόδειο αυτό τυχαία, σκέφτηκα ότι μέσα στην σατυρική του διάθεση αναδεικνύει και μια αλήθεια.
Μήπως για κάποιους από εμάς ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι δύσπεπτος?
Μήπως για κάποιους από εμάς η προσαρμογή στην νέα τάξη πραγμάτων καθίσταται εξαιρετικά ψυχοφθόρα?
Θα πει κάποιος “αν δεν μπορείς να προσαρμοστείς στα νέα ήθη της εποχής δεν θα μπορείς και να εξελιχτείς ανάλογα”
Συμφωνώ αλλά δεν θα πάρω.
Δεν μπορώ έτσι άκριτα να προσαρμοστώ σε πολλά πράγματα που βλέπω γύρω μου και θεωρούνται πλέον θέσφατα.
Πως να προσαρμοστώ στην λεκτική πενία μικρών και μεγάλων που έχουν περιορίσει το λεξιλόγιό τους σε 500 το πολύ λέξεις, εκ των οποίων πολλές αποτελούν νεολογισμούς και ακαταλαβίστια ελληνοαγγλικα κατασκευάσματα.
Πως να προσαρμοστώ στην θέα των τατουάζ, του piercing, των αλλοπρόσαλων χτενισμάτων, των οαραμορφομένων προσώπων από τις πλαστικές επεμβάσεις, των πολύχρωμων μακριών νυχιών και των ημίγυμνων εμφανίσεων καθόλη την διάρκεια της ημέρας και ανεξαρτήτως χώρου.
Πως να προσαρμοστώ στην συνεχή προσκόλληση όλων στα social media και στην ακαταμάχητη διάθεση για ποσταρίσματα και κουτσομπολιά(αλήθεια ποιόν ενδιαφέρει εάν η κυρά Μαρία ήπιε καφέ με τις φίλες της χτές στην Αγία Ευφημία?).
Πως να καταπιώ τον αγενέστατο Ενικό που χρησιμοποιούν πολλοί γιατί τάχαμου είμαστε φιλαράκια και μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα, χωρίς όμως να έχει δοθεί αυτό το διακαίωμα από την μία τουλάχιστον πλευρά.
Πως να συμβιβαστώ με αυτήν την ελευθεριότητα που επικρατεί παντού.Ο καθένας κάνει ότι θέλει σε όλες τις εκφάνσεις της προσωπικής του ζωής και αυτό προβάλλεται ως κάτι τελείως φυσικό και συνυφασμένο με τα καινούργια ήθη.Ακούς εκφράσεις όπως “έχουμε ελεύθερη σχέση”, “δεν με νοιάζει που βγαίνει και με άλλους/ες”, “θα ξενυχτήσω όσο θέλω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανένα”, ” το παιδί γύρισε σπίτι τα ξημερώματα και κοιμάται ακόμα…διασκέδαζε με τους φίλους του και δεν θέλω να το ξυπνήσω το καημένο!!”
Πλήρης αποδόμηση στοιχειωδών κανόνων συμπεριφοράς.
Το γεγονός ότι ο κόσμος μας αναμφίβολα εξελίσσεται τεχνολογικά δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε.
Η τεχνολογία καλπάζει ανεξέλεγκτη και εμείς απλά οφείλουμε να την φιλτράρουμε σωστά και να την χρησιμοποιούμε ακόμα σωστότερα.
Επειδή όμως γίναμε περισσότεροι σοφοί μέσω των τεχνολογικών επιτευγμάτων θεωρήσαμε αυτόματα ότι έπρεπε να αλλάξουμε και τους αξιακούς μας κώδικες.Να γίνουμε, όπως λένε και οι πιτσιρικάδες, “πιό προχώ”.
Να σβήσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται κουλτούρες και συμπεριφορές που ανέθρεψαν πολλές γενιές στο παρελθόν.
Και για τους νεότερους αυτό κάπου το καταλαβαίνω και το δικαιολογώ εν μέρει.
Για όλους εμάς όμως τους λίγο μεγαλύτερους η βάναυση εισβολή των νέων ηθών απαιτεί ισχυρούς αμυντικούς μηχανισμούς.
Ο παλιμπαιδισμός εκτός απο φαιδρός είναι και άκρως επικίνδυνος ιδιαίτερα για όσους έχουν παιδιά.
Οι εποχές αλλάζουν και οφείλουμε να μασάμε πολύ καλά την μπουκιά που μας δίνουν πρίν την καταπιούμε.
Αν δεν το κάνουμε και την καταπιούμε αμάσητη το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό.
Δεν χρειάζεται να ενστερνιζόμαστε τα πάντα.
Μην φοβόμαστε την ταμπέλα του “συντηρητικού” ή του “οπισθοδρομικού”.
Εμένα τουλάχιστον κάποιες φορές μου αρέσει.
Αναστάσιος Μαρκάτος
