Ένας καλοκαιρινός πίνακας ζωγραφικής στο μεγαλύτερο από τα Επτάνησα. Αυτό ακριβώς είναι η Άσος.
Γράφει: Μπάμπης Δούκας
Σε απόσταση 35 χιλιομέτρων από τις ακτές της δυτικής Στερεάς Ελλάδας και 30 από εκείνες της Πελοποννήσου πλέει το μεγαλύτερο νησί του Ιονίου, γνωστό παγκοσμίως για την ιστορία και τα θέλγητρά του, κυρίως όταν το ημερολόγιο πλησιάζει στους θερινούς μήνες.
Η Κεφαλονιά, όπως και η πλειοψηφία των Επτανήσων φέρει έντονη την ιταλική επιρροή σε πολλές από τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς της. Μία από αυτές είναι και η αρχιτεκτονική της.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα αυτής είναι το Φισκάρδο, στη βόρεια πλευρά του νησιού, που έμεινε αλώβητο από τους μεγάλους σεισμούς του 1953 και εξελίχθηκε αργότερα στο μάλλον δημοφιλέστερο μέρος της Κεφαλονιάς. Πολύ κοντά σε αυτό όμως υπάρχει και ένα εξίσου όμορφο -ίσως και ομορφότερο- χωριό που παντρέυει άψογα το χαρακτηριστικό φυσικό μοτίβο του Ιονίου με την απόλυτη χαλάρωση και την γραφική αρχιτεκτονική.
Ένα δώρο των Ενετών
Η Άσος (που γράφεται και Άσσος) χτίστηκε περίπου στα τέλη του 15ου αιώνα και την περίοδο της Ενετοκρατίας, όπου μάλιστα αποτελούσε και διοικητική πρωτεύουσα της βόρειας Κεφαλονιάς. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοί της δεν ξεπερνούν τους 100, με τον αριθμό να υπερ-πολλαπλασιάζεται το καλοκαίρι λόγω τουρισμού.
Τα παραδοσιακά σπίτια, που είναι αμφιθεατρικά τοποθετημένα γύρω από την ομώνυμη χερσόνησο, το σπάνιο φυσικό τοπίο, το κάστρο (κατασκευάστηκε από τους Ενετούς στρατιώτες για προστασία από τις πειρατικές επιδρομές και διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση), η κεντρική παραλία με τα γαλαζοπράσινα νερά (όμορφη, σκιερή και βοτσαλωτή) αλλά και οι δεκάδες κρυμμένες στην ευρύτερη περιοχή συνθέτουν ένα παζλ που κερδίζει κάθε ταξιδιώτη, μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτης γαλήνης. Στο μικρό λιμανάκι θα δει κάποιος μικρές ψαρόβαρκες να συμπλέουν με πολυτελή σκάφη αναψυχής, ενώ στο μικρό παραλιακό μέτωπο ή στην πλατεία του χωριού υπάρχουν café, ταβέρνες και εστιατόρια.
Στα plus της Άσου και η μικρή απόσταση από την περιβόητη παραλία του Μύρτου.
