Μόλις το λεωφορείο του ΚΤΕΛ , εκείνο το παλιό που φόρτωνε τα πράγματα στη σκεπή, έπαιρνε τη στροφή πιο πάνω από την Εκκλησία του Αγίου μας και φαινόταν τ ’Αργοστόλι, τα μάτια έλαμπαν από χαρά.
Μου ερχόταν να φωνάξω . Σε λίγο θα ήμουνα με τον παππού και τη γιαγιά μου για υπέροχα καλοκαίρια, με τους φίλους μου και τα ξαδέρφια μου.
Όταν πάλι στο ίδιο σημείο του δρόμου το λεωφορείο αγκομαχούσε ν ’ανέβει , τέλος Αυγούστου, τα παιδικά μου μάτια βουρκωμένα. Θα γύριζα στον Πειραιά .
Το χωριό μου τα Φάρσα από τότε που ήμουνα παιδί μέχρι τώρα που πλησιάζω τα εξήντα ήταν κάτι σπουδαίο στο μυαλό και στην καρδιά μου.
Απ’ όλο το χωριό δύο ήταν τα σύμβολα που ήταν και είναι και τώρα ριζωμένα στην ψυχή κάθε «παιδιού» του χωριού ανεξαρτήτως ηλικίας :
Η πλατεία που χορτάσαμε παιχνίδι , και η Λυγιά μας, η θάλασσα που μάθαμε να κολυμπάμε να ψαρεύουμε , να διασκεδάζουμε.
Ο ΙΑΝΟΣ μας κατέστρεψε τον δρόμο στην πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου, έτσι είναι καταγραμμένη η Λυγιά στην συνείδηση του κάθε Φαρσινού.
Αυτή η μοναδική τοποθεσία που μέχρι πριν χρόνια είχε πρόσβαση μόνο μέσα από ένα μονοπάτι που κατέβαινες από το βουνό, όπως οι γονείς και οι παππούδες μας, είχε πια το δικό της δρόμο, με πρόσβαση με αμάξι.
Είχε το δικό της στολίδι το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που έδωσε μεγάλες χαρές με γάμους και βαφτίσεις, σε δεκάδες Κεφαλονίτες.
Δεν έχει σημασία αν κάποιος έχει ένα χωράφι δικό του στη Λυγιά .
Είναι η τεράστια περιουσία η συναισθηματική που κουβαλάμε οι Φαρσινοί , που έχει μεγαλύτερη αξία από την χρηματική αξία της γης .
Μνήμες , ακούσματα , εμπειρίες .
Μνήμες από το μάζεμα αμυγδαλιών με όλη την οικογένεια στη Λυγιά, όλα τα ξαδέρφια, οι γονείς, οι θείοι αγαπημένοι. Και εμείς τα παιδιά να περιμένουμε ανάμεσα στα γέλια και στα πειράγματα πότε θα τελειώσουμε να πάμε για μια βουτιά στη Λυγιά μας περπατώντας πάνω σε γκρίζες – άσπρες πέτρες , χωρίς καν μονοπάτια.
Μνήμες από τρύγο σε αμπέλι μιας θειάς , που κατεβαίναμε με γαϊδουράκι.
Μνήμες και ακούσματα από τις μανάδες μας για την κούραση , τα ρούχα που έπλεναν στη βρύση της Λυγιάς και τα ανέβαζαν στο κεφάλι από κείνο το όμορφο αλλά δύσκολο μονοπάτι.
Εκεί κάτω στη Λυγιά στα μούτσουνα χτυπάει η καρδιά μας.
Εκεί κάτω ο παππούς μου έδενε τη βάρκα του, μια βάρκα που άγια χέρια την ταξίδευαν στα χρόνια της κατοχής προς την Παλλική για να εξασφαλίσουν από την απέναντι εύφορη γη , προϊόντα . Μια βάρκα που με ταξίδεψε με το πανί ανοιχτό και με΄έκανε να ερωτευτώ διπλά και τριπλά τη θάλασσα.
Βλέπεις παιδί , ναυτικής οικογένειας γενιές ολόκληρες πίσω, η αλμύρα είναι στο DNA μου.
Αυτή η θάλασσα με έθρεψε, με μεγάλωσε, με σπούδασε.
Αυτή ταξίδεψε ο πατέρας στα πέρατα της γης.
Ο μίτος όμως του ταξιδιού είχε αρχή στη Λυγιά .
Εκεί έμαθα μπάνιο. Το πρώτο μου ψάρι , το πρώτο μου χταπόδι , οι πρώτοι αχινοί , τα πρώτα σπετανίκια , τα πρώτα ξινάκια. Εκεί έμαθα τα παιδιά μου να κολυμπούν, να ψαρεύουν, να αγαπούν το χωριό μας.
Περιουσία ανεκτίμητη.
Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, οι άπειρες βόλτες οικογενειακά στη Λυγιά, η βάρκα μας, το ρεμέντζο μας.
Κατεβαίνοντας με τα πόδια χαιρόμασταν το όμορφο αμπέλι του καλού συγχωριανού μας , το θόρυβο από το χωράφι του φίλου μου του Παναγή. Ήταν μέσα και το περιποιόταν, νόμιζε πάντα ότι ήταν δίπλα ο πατέρας του και τον έβλεπε.
Περιουσία πολλαπλάσια από την αξία της γης .
Η εξέδρα που η οικογένεια του αείμνηστου χωριανού μας δώρισε στο χωριό και γέμιζε με παιδικές φωνές , σημείο αναφοράς και συνάντησης. Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι που μαζί με τα παιδιά δίπλα στην εξέδρα χόρευαν και τα δελφίνια του κόλπου. Τα δικά μας δελφίνια.
Μια Λυγιά που παραδόθηκε στα παιδιά μας με πρόσβαση με αμάξι , με όμορφη παραλία .
Μια Λυγιά που όπου και αν πάνε θέλουν να γυρίσουν στο χωριό μας να την απολαύσουν.
Θα αφήσουμε να χαθεί η πρόσβαση στη Λυγιά ;
Πιστεύω πως όχι.
Ο ΙΑΝΟΣ έκανε τη δουλειά του και εμείς πρέπει να κάνουμε τη δική μας .
Το επίσημο κράτος, ο Δήμος , έχουν πολλές πληγές να γιατρέψουν ζωτικής σημασίας για όλο το νησί. Λογικό είναι η Λυγιά να μην είναι πρώτης προτεραιότητας έργο για αυτούς.
Εμείς με πρωτοβουλία μας πρέπει να ξεκινήσουμε άμεσα το άνοιγμα και το φτιάξιμο δρόμου πρόσβασης στη Λυγιά μας.
Τούτο το σημείωμα το γράφω , θέλοντας να παρακινηθούμε ο ένας με τον άλλο.
Μπορούμε και θα τα καταφέρουμε.
Τον Ιούνιο του 21 να έχουμε τη Λυγιά μας όπως ήταν.
Με ενότητα, αγάπη, μακριά από έριδες , θα το πετύχουμε .
Όλα αυτά όπως πάντα στο πλευρό της κοινοτικής μας αρχής .
Ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη φιλοξενία τα ηλεκτρονικά μέσα του νησιού μας .
Πολυχρόνης Ευαγγέλου Βουτσινάς
