26 Νοεμβρίου: Διεθνής Ημέρα των Εκπαιδευτικών της Γαλλικής Γλώσσας
Φέτος, 2020 ο Διεθνής Οργανισμός Γαλλοφωνίας συμπληρώνει 50 χρόνια. Σήμερα, εκπροσωπείται παγκοσμίως από 88 χώρες. Από το 2004 η Ελλάδα είναι μία από αυτές. Έτσι, η γαλλική γλώσσα ομιλείται στις 5 ηπείρους, από 300 εκατομμύρια ανθρώπους, και είναι η 5η πιο συχνά ομιλούμενη γλώσσα στον κόσμο και η 4η ως προς τη χρήση στο Διαδίκτυο.
Επίσης, η δυνατότητα να αναδειχθεί το έργο των καθηγητών της γαλλικής γλώσσας, οι οποίοι είναι οι κυριότεροι παράγοντες για την ανάπτυξη της γαλλικής γλώσσας και την προώθηση της σε ολόκληρο τον κόσμο, δίνεται χάρη στην επιθυμία που εξέφρασε τον Μάρτιο του 2018 ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Emmanuel MACRON, να θεσπίσει μια « Διεθνή Ημέρα των Καθηγητών της Γαλλικής Γλώσσας ».
Αυτή την ημέρα μέσω ενός κοινού θέματος και χάρη στις δεξιότητες διδασκαλίας των εκπαιδευτικών γαλλικών η γαλλική γλώσσα εκφράζεται μέσω διαφόρων και ποικίλων δραστηριοτήτων, δείχνοντας ότι είναι μια ζωντανή γλώσσα, γεμάτη ενέργεια σε πολλούς τομείς της καθημερινής μας ζωής.
Σε αυτό το πλαίσιο και ως έκφραση της πολιτιστικής της δραστηριότητας 2020, το « LESO2C »,
LESO2C : AF2020 from Jean-Louis ANDRE on Vimeo.
η Alliance Française Αργοστολίου, επιθυμεί να σας παρουσιάσει με τον δικό της τρόπο, ένα βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα, Jacques LACARRIERE, μη επιτρέποντας στις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε λόγω της πανδημίας να «συννεφιάσουν» περισσότερο τη διάθεση και τις ημέρες μας.
« Je vous écris… » https://vimeo.com/483483255
Ο Jacques Lacarriere και η Ελλάδα :
Ο Jacques Lacarriere γεννήθηκε το 1925 στη Λιμόζ της Γαλλίας και σπούδασε Φιλοσοφία, Νομικά και Φιλολογία στο Παρίσι. Φοιτητής ακόμη επισκέφθηκε την Ελλάδα, την οποία αποκάλεσε «αποκάλυψη» της ζωής του. Από το 1946 έως την κήρυξη της δικτατορίας έζησε στη χώρα μας και, λάτρης της αρχαίας – κυρίως όμως – της σύγχρονης Ελλάδας, επεδίωξε και πέτυχε να προβάλει την ελληνική πραγματικότητα στο εξωτερικό. Μετέφρασε στα Γαλλικά αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Ηρόδοτο) και σύγχρονους (Πρεβελάκη, Αλεξάνδρου, Τσίρκα, Ταχτσή, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Πατρίκιο κ.ά).
Από τα πιο γνωστά βιβλία του είναι το Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας, στο οποίο ο Λακαρριέρ μίλησε από καρδιάς για όσους και όσα αγάπησε στην Ελλάδα: από τον Σολωμό και τον Γκάτσο μέχρι τα δελφίνια και τα γλυκά του κουταλιού. Ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν για την Ελλάδα από ξένους, Το Ελληνικό Καλοκαίρι (1975), είναι ένα γοητευτικό οδοιπορικό του στο μύθο, την Ιστορία, στο ελληνικό τοπίο. Ο Γάλλος συγγραφέας πέθανε το 2005 και, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του, η τέφρα του σκορπίσθηκε στα ανοιχτά των Σπετσών.
Ακολουθούν αποσπάσματα από Το Ελληνικό Καλοκαίρι:
«…Άραγε, να έχουμε ποτέ σκεφθεί σοβαρά αυτό το απλό, το άμεσο θα ΄λεγα, το σχεδόν βίαιο γεγονός, ότι η σύγχρονη ελληνική γλώσσα που μιλιέται σήμερα καθημερινά στην Ελλάδα, είναι πάνω από τριών χιλιάδων χρόνων; […] Ο Σταύρος, εκείνος ο αμπελουργός από τη Νεμέα με τον οποίο κουβεντιάσαμε μία αυγή του Σεπτέμβρη, μιλούσε μια γλώσσα πιο παλιά, κι από μια άποψη καλύτερη από τον ερειπωμένο ναό του Δία που έβλεπες από την κληματαριά του. Στην ουσία μιλούσε τα ίδια ελληνικά που μιλούσαν στα μυκηναϊκά χρόνια, όπως το δείξανε οι επιγραφές που βρέθηκαν στην Πύλο. Λέγοντας τα ίδια ελληνικά εννοώ ότι μιλούσε μια γλώσσα που ήταν ήδη ελληνικά δεκαπέντε αιώνες πριν από τον Ιησού Χριστό και που απλούστατα και πολύ φυσικά εξελίχθηκε, σαν όλες τις γλώσσες, για να καταλήξει στα ελληνικά που μιλιούνται σήμερα. […] Περίεργη η μνήμη των χειλιών που μπορούν να προφέρουν, να απαγγέλλουν, να μεταδίδουν αυτόματα αυτές τις συλλαβές κι αυτήν την αποκαλυπτική ιστορία. […] Μόνον η μνήμη των χειλιών εξασφαλίζει τη μεταβίβαση των λέξεων, όχι τα λεξικά, ούτε τα συντακτικά που κατασκευάζουν οπερετικοί γλωσσολόγοι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν στάθηκε ούτε θα σταθεί στην Ελλάδα άλλη γλώσσα από τη λαϊκή γλώσσα, αυτήν που λένε δημοτική και που μπόρεσε να μεταφέρει τις λέξεις για τόσους αιώνες. […] Μια λέξη, μια μοναχή λέξη, μπορεί και μεταφέρει μέσα στις συλλαβές της το περιεχόμενο ενός πολιτισμού, όπως τα κύτταρα που είναι το καθένα η μικρογραφία του σώματός μας. […] Η Ελλάδα του άλλοτε, νεκρή μέσα σ΄ αυτούς τους ναούς και σε τούτες τις πέτρες ζει πάντα στα χείλια των παιδιών της.
- J. Lacarriere, (1980): Το Ελληνικό Καλοκαίρι, μτφρ. Ιω. Χατζηνικολή, εκδ. Χατζηνικολή, Αθήνα.
Ο Jacques Lacarriere και η Ελλάδα :
Ο Jacques Lacarriere γεννήθηκε το 1925 στη Λιμόζ της Γαλλίας και σπούδασε Φιλοσοφία, Νομικά και Φιλολογία στο Παρίσι. Φοιτητής ακόμη επισκέφθηκε την Ελλάδα, την οποία αποκάλεσε «αποκάλυψη» της ζωής του. Από το 1946 έως την κήρυξη της δικτατορίας έζησε στη χώρα μας και, λάτρης της αρχαίας – κυρίως όμως – της σύγχρονης Ελλάδας, επεδίωξε και πέτυχε να προβάλει την ελληνική πραγματικότητα στο εξωτερικό. Μετέφρασε στα Γαλλικά αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Ηρόδοτο) και σύγχρονους (Πρεβελάκη, Αλεξάνδρου, Τσίρκα, Ταχτσή, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Πατρίκιο κ.ά).
Από τα πιο γνωστά βιβλία του είναι το Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας, στο οποίο ο Λακαρριέρ μίλησε από καρδιάς για όσους και όσα αγάπησε στην Ελλάδα: από τον Σολωμό και τον Γκάτσο μέχρι τα δελφίνια και τα γλυκά του κουταλιού. Ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν για την Ελλάδα από ξένους, Το Ελληνικό Καλοκαίρι (1975), είναι ένα γοητευτικό οδοιπορικό του στο μύθο, την Ιστορία, στο ελληνικό τοπίο. Ο Γάλλος συγγραφέας πέθανε το 2005 και, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του, η τέφρα του σκορπίσθηκε στα ανοιχτά των Σπετσών.
Ακολουθούν αποσπάσματα από Το Ελληνικό Καλοκαίρι:
«…Άραγε, να έχουμε ποτέ σκεφθεί σοβαρά αυτό το απλό, το άμεσο θα ΄λεγα, το σχεδόν βίαιο γεγονός, ότι η σύγχρονη ελληνική γλώσσα που μιλιέται σήμερα καθημερινά στην Ελλάδα, είναι πάνω από τριών χιλιάδων χρόνων; […] Ο Σταύρος, εκείνος ο αμπελουργός από τη Νεμέα με τον οποίο κουβεντιάσαμε μία αυγή του Σεπτέμβρη, μιλούσε μια γλώσσα πιο παλιά, κι από μια άποψη καλύτερη από τον ερειπωμένο ναό του Δία που έβλεπες από την κληματαριά του. Στην ουσία μιλούσε τα ίδια ελληνικά που μιλούσαν στα μυκηναϊκά χρόνια, όπως το δείξανε οι επιγραφές που βρέθηκαν στην Πύλο. Λέγοντας τα ίδια ελληνικά εννοώ ότι μιλούσε μια γλώσσα που ήταν ήδη ελληνικά δεκαπέντε αιώνες πριν από τον Ιησού Χριστό και που απλούστατα και πολύ φυσικά εξελίχθηκε, σαν όλες τις γλώσσες, για να καταλήξει στα ελληνικά που μιλιούνται σήμερα. […] Περίεργη η μνήμη των χειλιών που μπορούν να προφέρουν, να απαγγέλλουν, να μεταδίδουν αυτόματα αυτές τις συλλαβές κι αυτήν την αποκαλυπτική ιστορία. […] Μόνον η μνήμη των χειλιών εξασφαλίζει τη μεταβίβαση των λέξεων, όχι τα λεξικά, ούτε τα συντακτικά που κατασκευάζουν οπερετικοί γλωσσολόγοι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν στάθηκε ούτε θα σταθεί στην Ελλάδα άλλη γλώσσα από τη λαϊκή γλώσσα, αυτήν που λένε δημοτική και που μπόρεσε να μεταφέρει τις λέξεις για τόσους αιώνες. […] Μια λέξη, μια μοναχή λέξη, μπορεί και μεταφέρει μέσα στις συλλαβές της το περιεχόμενο ενός πολιτισμού, όπως τα κύτταρα που είναι το καθένα η μικρογραφία του σώματός μας. […] Η Ελλάδα του άλλοτε, νεκρή μέσα σ΄ αυτούς τους ναούς και σε τούτες τις πέτρες ζει πάντα στα χείλια των παιδιών της.
- J. Lacarriere, (1980): Το Ελληνικό Καλοκαίρι,
μτφρ. Ιω. Χατζηνικολή, εκδ. Χατζηνικολή, Αθήνα.
