Η Άντζελα Δημητρίου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «Hello» και μίλησε για τα δύο χρόνια που έδωσε μάχη με την κατάθλιψη αλλά και για το φονικό που έγινε μπροστά στα μάτια της, όταν ο Νίκος Κοεμτζής σκότωσε τρεις ανθρώπους στο κέντρο που εμφανιζόταν.
Τα ξημερώματα της 25ης Φεβρουαρίου του 1973, στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα», ο Νικόλαος Κοεμτζής ήρθε στα χέρια με θαμώνες του κέντρου, με αφορμή μια «παραγγελιά» για ένα ζεϊμπέκικο. Οι τρεις ασφαλίτες πέφτουν νεκροί, ενώ ακόμα οκτώ άτομα τραυματίστηκαν. Ο ίδιος καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο, σε τριετή φυλάκιση ο αδελφός του Δημοσθένης, ενώ αθωώθηκε ο τρίτος της παρέας, Θωμάς Κορομάνης.
«Ήταν σοκαριστική, τρομακτική, αποκρουστική σκηνή. Όλα αυτά τα φρικιαστικά εγκλήματα συνέβησαν μπροστά μου. Πάγωσε το αίμα μου και έτρεμα από το φόβο και τον πανικό. Είχα κρυφτεί πίσω από το ταμπούρο των ντραμς για να προφυλαχθώ. Ποτέ άλλοτε δεν κινδύνεψα μέσα στη νύχτα» εξομολογήθηκε η λαϊκή τραγουδίστρια. Στις 31 Μαρτίου 1996, έπειτα από 23 χρόνια στη φυλακή, το Δικαστικό Συμβούλιο της Πάτρας αποφυλάκισε τον μετανοημένο 58χρονο. Η ιστορία του έγινε τραγούδι, ταινία και ντοκιμαντέρ.
Παράλληλα, η Άντζελα Δημητρίου μίλησε για τα δύο χρόνια που έδωσε μάχη με την κατάθλιψη και την ξεπέρασες μόνη της, χωρίς τη βοήθεια ψυχολόγου. «Παρ’ όλα αυτά, κατέληξα στο ότι πρέπει να συμβουλευόμαστε έναν ψυχολόγο αν περνάμε κατάθλιψη. Προσωπικά εκείνη τη διετία ήμουν χάλια και κάθε ημέρα ήταν απαίσια. Κοιμόμουν πάρα πολλές ώρες αρνούμενη να σηκωθώ από το κρεβάτι, να βγω από το σπίτι, να φάω, να συναντήσω ανθρώπους. Δεν ήθελα να ξανατραγουδήσω, σκεφτόμουν πως όλα είναι μάταια.
Ξεπέρασα την κατάθλιψη μόνη μου, με πολλή οδύνη. Έφερνα στο μυαλό μου τον αδελφό μου, που χάθηκε τόσο νέος και άδικα και έλεγα: «Σήκω! Δεν είσαι μόνη σου, έχεις οικογένεια, την κόρη σου, που σε έχει ανάγκη». Με έσωσαν η αγάπη, η αφοσίωση και η τρυφερότητα που μου έδειξαν η οικογένεια και οι φίλοι μου, που ήταν με ανιδιοτέλεια δίπλα μου».
