Αναδημοσιευουμε απο το Lifo άρθρο της καθηγήτριας και ευαισθητοποιήμενης πάντα στα κοινωνικά θέματα, Μίνας Θεοφιλάτου για ένα εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός που συνέβηκε στα Βαλσαμάτα.
Διαβάστε το
Ποιος είναι ο Παναγιώτης;
Γράφει η Ασημίνα Θεοφιλάτου* απ’ το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς
Πριν λίγο καιρό όλη η Ελλάδα γιόρτασε την Ανάσταση, ενώ πολλοί εξέφρασαν αγανάκτηση για τους ελλιπείς εορτασμούς λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της πανδημίας. Όμως για δυο συνανθρώπους μας, η φετινή Ανάσταση δεν είχε καμία απολύτως διαφορά από εκείνες που προηγήθηκαν της πανδημίας. Φέτος όπως και κάθε χρονιά εδώ και πάνω από μια δεκαετία, εισέπραξαν την ίδια απάνθρωπη αντιμετώπιση από τους συγχωριανούς τους και αναγκάστηκαν ξανά να φύγουν σαν κυνηγημένοι από το ίδιο τους το σπίτι. Θα σας πω όμως τη δική μου ιστορία για τους δυο αυτούς ανθρώπους, που είχα την τιμή να γνωρίσω μέσα από τον χώρο εργασίας μου.
Αυτή την εικόνα αντίκρυσαν οι άνθρωποι όταν γύρισαν σπίτι τους: τρύπα στη στέγη…
Αυτή την εικόνα αντίκρυσαν οι άνθρωποι όταν γύρισαν σπίτι τους: τρύπα στη στέγη…
διάτρητο το ταβάνι…
σπασμένα τα τζάμια. Εν έτει 2021, κάποιοι “διασκεδάζουν” προκαλώντας ζημιές σε συνανθρώπους τους, αδιαφορώντας ακόμη για τον κίνδυνο που θα διέτρεχαν οι ζωές τους αν είχαν επιλέξει να μείνουν σπίτι τους το βράδυ της Ανάστασης. Και κάποιοι άλλοι γνωρίζουν και σιωπούν.
Ο Γιώργος
Ο Γιώργος είναι ένας συνάνθρωπός μας με αναπηρίες: είχε την ατυχία πριν αρκετά χρόνια να υποστεί εγκεφαλικό ανεύρυσμα.
Ο Γιώργος μπήκε σε εντατική, νοσηλεύτηκε για ένα χρόνο, επέζησε, αλλά επί χρόνια κουτσαίνει και χρειάζεται το μπαστούνι του για να περπατήσει. Κυκλοφορεί μονίμως με καπέλο, που κρύβει τα σημάδια από τις εγχειρήσεις στο κεφάλι.
Οι αναπηρίες του δεν τον εμπόδισαν ωστόσο από την αγωνία του ως πατέρας να δώσει όσα περισσότερα εφόδια μπορούσε για να έχει μια αξιοπρεπή ζωή ο γιος του Παναγιώτης.
Ο Παναγιώτης
Ο Παναγιώτης είναι ένας συνεσταλμένος και ήσυχος νέος. Από μικρή ηλικία γνώρισε τις δυσκολίες της ζωής, έχοντας ζήσει από κοντά την περιπέτεια υγείας του πατέρα του και έχοντας χάσει τη μητέρα του. Λόγω των προβλημάτων αυτών “παράτησε” το κανονικό σχολείο, μιας και δυσκολευόταν να ανταποκριθεί στις μαθησιακές και κοινωνικές απαιτήσεις ενός περιβάλλοντος που συχνά δείχνει το σκληρό του πρόσωπο απέναντι στο “διαφορετικό”.
Το σχολείο
Ο Γιώργος ωστόσο δεν πτοήθηκε! Αναζήτησε μήπως υπάρχει κάποιο σχολείο στον τόπο του όπου θα μπορούσε να ενταχθεί ο γιος του, και όπου οι δυσκολίες του δεν θα φάνταζαν στους συμμαθητές και δασκάλους του ως εμπόδια για τη μάθηση. Και το βρήκε: από την Α’ τάξη ο Παναγιώτης εγγράφεται και παρακολουθεί μαθήματα στο Εσπερινό Γυμνάσιο. Κάθε βράδυ, Γιώργος και Παναγιώτης μεταφέρονται από το χωριό στην πρωτεύουσα του νησιού για να παρακολουθήσει ο μικρός τα μαθήματά του. Ο Παναγιώτης πήγαινε στις τάξεις του, ο Γιώργος συχνά περνούσε την ώρα του στο γραφείο του σχολείου μέχρι να σχολάσει ο μικρός, παρέα με το διευθυντή ή τους καθηγητές που είχαν “κενό”. Τα δύο αυτά πρόσωπα έγιναν μέρος της σχολικής κοινότητας, καθηγητές και μαθητές τους αγκάλιασαν με αγάπη. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, αποφάσισε ο Παναγιώτης να συνεχίσει τις σπουδές του στις Τάξεις Λυκείου του ίδιου σχολείου. Και τότε ήταν που ήρθε η έκπληξη…
Η ερευνητική εργασία
Τη σχολική χρονιά 2012-13 ο Παναγιώτης ήταν στην Α’ Λυκείου. Ήταν τότε που στο ωρολόγιο πρόγραμμα της Α και της Β Εσπερινού Λυκείου συμπεριλαμβανόταν το μάθημα “Ερευνητική Εργασία”, αλλιώς γνωστό ως “Πρότζεκτ”. Το μάθημα αυτό αποτελούσε πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναδειχθούν ταλέντα και να δοθούν κίνητρα στους μαθητές για μάθηση πέρα από τα στενά όρια μιας αίθουσας διδασκαλίας με πίνακα, βιβλία και τετράδια.
Επιλέχτηκε ως θέμα έρευνας η εδώδιμη άγρια χλωρίδα του νησιού. Μέσα από εξορμήσεις στη φύση, φωτογραφίες, συλλογή πρώτων υλών και μαγειρικές προέκυψε πλούσιο υλικό, το οποίο καταγράφηκε στο διεθνές αποθετήριο πολυμέσων της γνωστής σε όλους μας Βικιπαίδειας. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό: σε κάποια από τις συζητήσεις μας στην τάξη, αναφέρθηκε πως οι παλιότεροι είχαν επιζήσει σε εποχές πολέμου, κακουχίας και πείνας καταναλώνοντας αυτά που η άγρια φύση χάριζε απλόχερα στους ανθρώπους. Και κάπου εδώ, πρωταγωνιστής του πρότζεκτ αναδεικνύεται ο… Παναγιώτης!
Η δημοσιότητα
Αναλαμβάνει με δική του πρωτοβουλία να πάρει συνέντευξη από ηλικιωμένο συγχωριανό του, ο οποίος είχε επιβιώσει από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τρώγοντας ότι έβρισκε: άγρια χόρτα, μανιτάρια, χαρούπια, οτιδήποτε μπορούσε να αποτελέσει τροφή ήταν θησαυρός σε μια εποχή που οι άνθρωποι των αστικών κέντρων πέθαιναν από την πείνα. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στα τοπικά ΜΜΕ και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Όμως δεν έμεινε εκεί: ο Παναγιώτης έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διοργάνωση υπαίθριας παρουσίασης της εργασίας στο κέντρο της κωμόπολης, μαζί με τους συμμαθητές του και την καθηγήτριά τους, και στην οποία έδωσε το παρόν πολύς κόσμος για να μάθει και να γευτεί τα πιάτα που είχε ετοιμάσει το σχολείο με πρώτες ύλες από την άγρια χλωρίδα. Η εργασία συμμετείχε στην Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία “Ιntergenerational Learning” και η φωτογραφία του Παναγιώτη με τον συγχωριανό του συμπεριλήφθηκε στον τόμο Vision Papers – Blogs of the European Commission.
Ο Παναγιώτης αποφοίτησε από το Εσπερινό Λύκειο το 2016.
Επίλογος και προτροπή στους κατοίκους των Βαλσαμάτων Κεφαλονιάς
Αυτή ήταν η ιστορία του Γιώργου και του Παναγιώτη, όπως την έζησα ως καθηγήτρια του Εσπερινού Γυμνασίου – Λυκείου Αργοστολίου Κεφαλονιάς.
Πριν λίγες μέρες έπεσε στην αντίληψή μου αυτή εδώ η ανάρτηση στο Facebook:
Αγαπητοί συντοπίτες: απευθύνομαι τόσο στους αυτουργούς, όσο και στους κατοίκους των Βαλσαμάτων Κεφαλονιάς που γνώριζαν και δεν μιλούσαν, αλλά και στις τοπικές αρχές του νησιού που δεν έκαναν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια για να σταματήσουν αυτά τα εγκλήματα. Δεν είχαμε ιδέα για αυτήν την επαίσχυντη συμπεριφορά της τοπικής κοινωνίας όσοι γνωρίζαμε την οικογένεια μέσω του σχολείου, αλλιώς να είστε βέβαιοι πως αυτό το άρθρο θα είχε γραφτεί εδώ και πολλά χρόνια. Ευτυχώς που η ανθρώπινη ευαισθησία οδήγησε τον πατέρα Ξενοφώντα να σπάσει την ομερτά και να μιλήσει ανοιχτά. Συγκέντρωσε και ποσό χρημάτων για να βοηθήσει στην αποκατάσταση των ζημιών, το οποίο επέστρεψαν πατέρας και γιος γιατί δεν ζητούν ελεημοσύνη. Θα τις αποκαταστήσουν μόνοι τους. Το μόνο που ζητούν είναι να μην επαναληφθεί ποτέ η “νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου” που βίωναν κάθε νύχτα Ανάστασης.
Μόνο ντροπή μπορεί να νιώσει κάποιος διαβάζοντας αυτά τα αίσχη, εν έτει 2021, που υποτίθεται πως ο στιγματισμός και ο χλευασμός της αναπηρίας είναι σκοτεινό κατάλοιπο παλιότερων εποχών. Από την άλλη, μόνο θαυμασμό νιώθει όταν διαβάζει για το πώς ένα μη-προνομιούχο παιδί κατάφερε να αναδείξει τη φύση και την ιστορία του τόπου του όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη.
ΑΥΤΟΣ είναι ο Παναγιώτης. Εσείς ποιοι είστε;
*Η Ασημίνα Θεοφιλάτου είναι Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Τ.Υ. Πολυτεχνικής Σχολής Παν/μίου Πατρών και πρώην καθηγήτρια Πληροφορικής του Εσπερινού Γυμνασίου με Τάξεις Λυκείου Αργοστολίου
