Aναδημοσιεύουμε από το facebook του συμπατριώτη μας Ναπολέοντα Φόρτου, Ληξουριώτη και Κοινωνιολόγου, το σχολιό του για το μέγα κοινωνικό θέμα που απασχολεί αυτές τις μέρες τα social media.. Οι τρίχες της μασχάλης.
Επειδή τις τελευταίες ημέρες η Ελλάδα ασχολείται με τις τρίχες ήρθε η ώρα να βγει ο κοινωνιολόγος απο μέσα μου, καθώς ως κλάδος και εμείς εδώ και ένα χρόνο βασικά με τρίχες ασχολούμαστε γιατί μας έφαγαν λάχανο οι λοιμωξιολόγοι.
Διαβάζω λοιπόν διάφορα περισπούδαστα σχόλια ένθεν κακείθεν για το πόσο τριχωτό ή άτριχο οφείλει να είναι το κάθε φύλο, πόσο ευτραφής ή αδύνατη πρέπει να είναι μια γυναίκα και ούτω καθεξής και παρατηρώ γενικά το εξής:
Σχεδόν κανείς δεν σκέφτεται να κάνει την προφανή και διαχρονική διάκριση ανάμεσα στο βιολογικό φύλο και το “πολιτισμικό/ κοινωνικό” φύλο με αποτέλεσμα να ακούγονται και να γράφονται αρλούμπες εκατέρωθεν. Για τους νούμπιδες των όρων να εξηγήσουμε σε αυτό το σημείο πως βιολογικό φύλο σημαίνει πως το αντρικό φύλο έχει για γεννητικό όργανο ένα πράγμα που μοιάζει με λουκάνικο και απο κάτω έχει δυο μπαλάκια, ενώ το γυναικείο κάτι που μοιάζει με κουμπαρά των 80ς, αλλά και τα δύο βιολογικά φύλα εκ φύσεως βγάζουν τρίχες στις μασχάλες και ενίοτε και στο μουστάκι, ειδικά αν το γυναικείο βιολογικό φύλο έχει ροπή πως τον χριστιανικό μοναχισμό (βλ. καλόγρια).
Το πολιτισμικό φύλο απο την άλλη (gender για τους αγγλομαθείς- σε αντίθεση με το sex που αναφέρεται στο βιολογικό φύλο) ουδεμία σχέση έχει με μπαλάκια και κουμπαράδες, αλλά με το σύνολο των χαρακτηριστικών που κάθε βιολογικό φύλο έχει σε δεδομένη ιστορική περίοδο ανάλογα με τον κοινωνικό και φυλετικό του ρόλο, τις τρέχουσες συνθήκες, την “ταυτότητα” του φύλου και τον τρόπο που αυτή εκφράζεται και αυτοεκφράζεται σε κάθε εποχή. Για να γίνει η τελευταία παράγραφος πιο κατανοητή, κοιτάμε τις εικονίτσες που συνοδεύουν το παρόν σεντόνι και εξηγούμαστε:
Στην πρώτη εικονίτσα βλέπουμε τον αριστουργηματικό πίνακα “Η άνοιξη” του Μποτιτσέλι, που φτιάχτηκε το 1478. Έναν αιώνα πριν υπήρχε η πανδημία της μαύρης πανώλης και ακολούθησαν πολλά χρόνια γεμάτα λοιμούς, φτώχια, κακή και ελλιπή διατροφή και πολλή βρώμα. Στα μάτια των ανθρώπων εκείνη την εποχή μια γυναίκα ήταν θελκτική κυρίως αν λογίζονταν υγιής και ικανή για τεκνοποιία. Σε αυτές τις συνθήκες καλύτερη έκφραση των παραπάνω δεν μπορούσε παρά να είναι τα παραπάνω κιλάκια. Ψωμάκια – Μέση δαχτυλίδι έληγε 5-0 με απλά λόγια.
Σήμερα τα δεδομένα είναι άλλα. Είτε λόγω επιβεβλημένων ή μη προτύπων ομορφιάς, είτε βάσει υγειονομικών όρων η παχυσαρκία -και κυρίως- η γυναικεία είναι από μερικούς σχεδόν κολάσιμη. Και εδώ έρχεται μια κρίσιμη επισήμανση: Ο καθένας σε μια σύγχρονη δημοκρατική και ανεκτική κοινωνία μπορεί να είναι όσο χοντρός ή αδύνατος θέλει και να μην κατακρίνεται ή/και να εκφοβίζεται, αρκεί να τηρούνται 2 όροι:
1ον) Να είναι ευτυχισμένος με τον εαυτό του και
2ον) Να μην προσπαθεί ο ίδιος να επιβάλει την “ταυτότητά” του ως πρότυπο, γιατί ούτε νόημα έχει να αλλάζεις το πολιτισμικό φύλο “δια της βίας” από τη στιγμή που κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του νόρμες και κυρίως γιατί δεν του εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση τον 1ο όρο.
Σε προσωπικό επίπεδο κάποιος άντρας πχ μπορεί να μην έχει πρόβλημα με τα κιλάκια και τη λίγη κυτταρίτιδα, αλλά αν μια γυναίκα έχει μασχάλη αφάνα με γεια της με χαρά της μεν, αλλά να μην αντέχει να την κοιτάζει δε. Άν συμφωνούμε πως αυτό είναι αποδεκτό πάμε παρακάτω…
Στη δεύτερη εικονίτσα δεν ξέρω ποιος είναι (μάλλον κάποιος απο τους Λουδοβίκους της Γαλλίας . Σημ kp ειναι ο Λουδοβίκος 14ος) αλλά σε κάθε περίπτωση είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα macho άνδρα του 17ου αιώνα και κατά πάσα πιθανότητα της κοινωνικής τάξης που φέρνει σε οργασμό τη Λατινοπούλου. Και ο Ανδρούτσος ήταν επίσης πολύ macho άνδρας, για αυτό και είχε αυτό το επώνυμο, αλλά κυκλοφορούσε με φουστίτσα 700 χρόνια μετά τον Γουίλιαμ Γουάλας. Οι πληροφορίες πάντως λένε πως οι γάμπες του ήταν τριχωτές σαν την πλάτη του Αναστόπουλου στη διαφήμιση του Ρεξόνα τη δεκαετία του 80. Νομίζω πως πιάσαμε το νόημα, οπότε άλλα σχόλια περιττεύουν.
Ως μπόνους το τρίτο είναι μια πιο πρόσφατη φωτογραφία του 19ου αιώνα. Η πριγκίπισσα Εσμάτ της Περσίας. Κυκλοφορούσε με τη μορφή viral στο ίντερνετ πριν λίγα χρόνια ως “πριγκίπισσα Καχάρ” που για την ομορφιά της αυτοκτόνησαν 13 παλικάρια. Δεν ισχύει βέβαια, αλλά στην πραγματικότητα η Εσμάτ εκφράζει μια εποχή που η Περσία ήταν πρωτοπόρος (!!!) στον αγώνα για τα δικαιώματα και την αξία των γυναικών και που η αξία αυτή δεν έπρεπε να ορίζεται μόνο απο την εξωτερική εμφάνιση. Έλα όμως που με έναν δυσνόητα κοινωνιολογικό τρόπο αυτό κατέληξε στην μπούργκα…
Χρειάζεται λοιπόν λίγη προσοχή. Σε ό,τι κάνουμε και σε ό,τι γράφουμε μπορεί να έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, αλλά κινδυνεύουμε να εκπέσουμε σε ένα είδος φασισμού της προσωπικής άποψης, σαν της μόνης και πραγματικής αλήθειας.
ΥΓ Τέτοιο μεγάλο κείμενο από μένα στο facebook σε 5 χρόνια να περιμένετε τουλάχιστον.
Ακολουθήστε το
kefaloniapress.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
