Μετά από καιρό λόγω της πανδημίας, επισκέφτηκα το νοσοκομείο μας, για να προσφέρω αίμα. Φτάνοντας στο τμήμα αιμοδοσίας, συμπληρώνοντας το γνωστό ερωτηματολόγιο και περνώντας και τους υπόλοιπους ελέγχους, έφτασε η σειρά μου να κάτσω και εγώ στην καρέκλα για να ξεκινήσει η διαδικασία.
Ο υπόλοιπος κόσμος που ολοκλήρωνε, αποχωρούσε, ενώ ένα-δυο άτομα ετοιμάζονταν μετά από μένα. Ο κόσμος εναλλάσσονταν, εκτός από έναν κύριο ο οποίος παρέμενε στην αίθουσα αρκετή ώρα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, μέχρι που ξαφνικά είδα μια φιάλη να τοποθετείται ψηλά… Τότε κάτι κατάλαβα, μέχρι που τον άκουσα να λέει στο προσωπικό λίγο μετά: δεν ετοιμάζετε σιγά-σιγά και την επόμενη μονάδα; Τότε πλέον ήμουν σίγουρος. Ο άνθρωπος αυτός έκανε λήψη αυτού που εμείς προσφέρουμε. Για λίγο τον παρατήρησα. Ήσυχος και υπομονετικός, μα το πρόσωπο του, με εμφανή σημάδια ταλαιπωρίας. Και τότε η καρδιά μου γέμισε με συναισθήματα και το μυαλό μου με σκέψεις. Ένιωσα να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μου, ένας νοητός κύκλος της ζωής…
Εύχομαι, όλοι εμείς που είμαστε για την ώρα ικανοί να προσφέρουμε, να είμαστε πάντα εκεί, για όλους αυτούς που πάντα θα χρειάζονται την προσφορά μας!
ΥΓ. Αξίζει και ένα μπράβο στο προσωπικό του τμήματος αιμοδοσίας, που πάντα προσπαθεί, παρά τις δυσκολίες, να κάνει τη διαδικασία όσο πιο ανώδυνη γίνεται!
ΚΔ”
