Βρε πως αλλάζουν οι καιροί!
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στο καθημερινό λεξιλόγιό έχουν εισβάλει νέοι όροι που δεν μπορούν πάρα να αφήσουν το στίγμα τους στο πολιτικό και κοινωνικό μας διάλογο.
Ένα εξαιρετικά επίκαιρο παράδειγμα είναι αυτό της δημόσιας υγείας που η πανδημική κρίση φρόντισε ώστε να γίνει το Α και το Ω σε κάθε συζήτηση. Θα αναρωτηθεί κάποιος: Μα πάντα δεν ήταν; Πάντα δε μας ενοχλούσαν τα ράντζα στα νοσοκομεία και οι ελλείψεις σε προσωπικό;
Ναι βέβαια! Είναι η απάντηση.
Αλλά ποτέ δεν ήταν το πρώτο!
Ποτέ οι πολιτικές εξελίξεις δεν κρινόταν κατά βάση από θέματα σχετικά με τη δημόσια υγεία. Άλλο ένα, ας μου επιτραπεί να πω, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της κλιματικής κρίσης (Γιατί αλλαγή απλώς δεν το λες).
Ας είμαστε ειλικρινείς! Η κλιματική κρίση μέχρι πριν από μερικά χρόνια φαντάζε σαν κάτι ανεπίκαιρο, σαν κάτι εκτός πραγματικότητας (ενώ δεν ήταν).
Κάτι με το οποίο άρεσε να ασχολούνται η Σκανδιναβοί επειδή έχουν λύσει τα άλλα τους προβλήματα.
Περίτρανη απόδειξη του γεγονότος αυτού ότι μέχρι πριν λίγο καιρό ελάχιστοι πολιτικοί αναφέρονταν σοβαρά στο περιβάλλον. Συνήθως το τοποθετούσαν στο τέλος των ομιλιών τους λόγω του πιασάρικου και καθολικώς αποδεκτού χαρακτήρα του θέματος.
Κανείς όμως δε σκέφτηκε να δώσει σε αυτό το ζήτημα την έκταση που του αρμόζει.
Το πολιτικό κόστος, η ευθυνοφοβία και η υποτίμηση της σοβαρότητας του προβλήματος μας εφεραν στο ζοφερό σήμερα. Η γή καίγεται , ο πλανήτης εκπεμπει σήμα κινδύνου.
Όποιος πολιτικός προσπαθούσε να θέσει την κλιματική αλλαγή ως το μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης εποχής θα έβρισκε τοίχο. Τι τοίχο; Ογκόλιθο!
Στη χώρα μας συνέβαλε βέβαια σε αυτό η οικονομική κρίση που έκανε πολλούς συμπολίτες μας να αντιλαμβάνονται τον προβληματισμό σχετικά με τα περιβαλλοντικά θέματα ως περιττή πολυτέλεια.
Τώρα όμως;
Τώρα σε ολόκληρο τον κόσμο η κλιματική κρίση επελαύνει προκλητικά μη θέλοντας να αφήσει περιοχή που να μην κάνει αισθητή την παρουσία της.
Οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Σιβηρία καίγονται και κεντρική Ευρώπη βάλετε από κατακλυσμούς πρωτοφανούς έκτασης.
Η ίδια η πραγματικότητα φωνάζει προς κάθε κατεύθυνση για την ανάγκη λήψης ουσιαστικών μέτρων.
Είναι πράγματι ελπιδοφόρο που και στην Ελλάδα τα κόμματα διαμορφώνουν προγράμματα με στόχο τον προσανατολισμό στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, την μικρότερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας.
Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι το ζήτημα είναι αν θα αντιμετωπίσουμε την κλιματική κρίση! Δεν έχουμε άλλη επιλογή!
Το ζήτημα είναι πώς θα φτάσουμε στο Επιθυμητό σημείο;
Ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε;
Αυτόν που εγγυάται στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την ευημερία όλων με άλλα λόγια -τον δρόμο της συμπεριληπτικής πράσινης ανάπτυξης ή εκείνο της εκμετάλλευσης στο βωμό της ενεργειακής μετάβασης;
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολιτικά – οικονομικά συμφέροντα αντιμετωπίζουν την κλιματική κρίση ως ευκαιρία πλουτισμού .
Η μεγάλη αυτή η μετάβαση θα πρέπει να γίνει από την αρχή σωστά γιατί σε άλλη περίπτωση θα έχει χαθεί μια ιστορική ευκαιρία που όμοια της δεν θα γνωρίσουμε εύκολα.
Θα ρωτήσει κάποιος: Μα στο χέρι μας είναι το πως θα γίνουν όλες αυτές οι αλλαγές;
Την απάντηση σε αυτό έχει προ πολλού δώσει ο Νίκος Καζαντζάκης:
Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ μοναχός μου θα σώσω τον κόσμο και αν αυτός χαθεί θα φταίω εγώ!
(*) Ο Νίκος Χριστοδούλου είναι μαθητής Λυκείου Ληξουρίου και εξελέγη έφηβος βουλευτής Κεφαλονιάς για το 2021.
Πηγη φωτο εξωφυλλου https://imperiumromanum.pl/ciekawostka/rzymscy-uczniowie-pisali-na-tabliczkach-woskowych/
