Χειμερινό Ηλιοστάσιο (21/12). Ακολουθούν οι τρεις μεγάλες νύχτες, 22, 23 και 24 Δεκεμβρίου, έως τη γέννηση του Αήττητου Ηλίου (Sol Invictus) στις 25, της επιστροφής του Φωτός μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι.
Επίσης, ίδιος συμβολισμός, ο Τριέσπερος Ηρακλής (Ήλιος) και ο Φοίνιξ (Ήλιος) που μετά από τρεις ημέρες αναγεννάται.
Το άστρο στην Ανατολή είναι ο Σείριος, που στις 24 Δεκεμβρίου ευθυγραμμίζεται με τα τρία λαμπρότερα άστρα της Ζώνης του Ωρίωνα, που αποκαλούνται και οι Τρεις Βασιλιάδες και δείχνουν την ανατολή της 25ης Δεκεμβρίου.
Για αυτό οι «Τρεις Βασιλιάδες» ακολουθούν το άστρο της Ανατολής για να δουν την γέννηση του Ήλιου.
Ο ζωοδότης Ήλιος, όπως εξηγεί ο αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος, δεν είναι Θεός αλλά ιδέα και παράδειγμα του Θεού.
Για αυτό και ο Ιησούς αποκαλείται «νοητός Ήλιος».
«Inventori lucis soli invicto augusto» (δοξάζω τον Αήττητο Ήλιο, τον Δημιουργό του Φωτός).
Το ελληνικό «Τριέσπερον» είναι εορτή προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ’ όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου.
Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει).
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι εόρταζαν στις 25 Δεκεμβρίου τα Μπρουμάλια (η λέξη υποδηλώνει τη μικρότερη ημέρα του χρόνου, dies brevissima > brevma > bruma, δηλ. το χειμερινό ηλιοστάσιο).
Σε αυτά τιμούσαν την «ημέρα της γεννήσεως του αήττητου Ήλιου» (dies natalis invicti Solis), αφού ο Ήλιος από εκείνες τις ημέρες έπαυε να χαμηλώνει την τροχιά του και άρχιζε να επανέρχεται ψηλά στον ουρανό ως θριαμβευτής για να ξαναφέρει τη ζέστη και τη ζωή στην παγωμένη φύση.
Αργότερα, με την επιβολή της κρατικής ηλιολατρίας από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αυρηλιανό, το ελληνικό «Τριέσπερον» επισκιάσθηκε (κατά μίμηση της περσικής λατρείας του Θεού Μίθρα που εόρταζε και αυτή την γέννηση του Θεού στις 25 Δεκεμβρίου) από την «επίσημη» ρωμαϊκή εορτή του Αήττητου Ήλιου (Sol Invictus).
Η «Ημέρα της Γεννήσεως του Αήττητου Ηλίου» («Dies Natalis Solis Invicti»), είναι η στιγμή που ο ακατάβλητος Ήλιος, έχοντας θριαμβεύσει επάνω στο σκοτάδι της «bruma», αρχίζει να ανέρχεται δυναμικά και υπερήφανα στον ουράνιο θόλο.
Τον ίδιο συμβολισμό έχει και ο Φοίνιξ (από το «φοινός» = πορφυρός, βαθυκόκκινος), το μυθολογικό πουλί που ξαναγεννιέται απ’ τις στάχτες του.
Το πουλί του Φοίνικα τιμόταν στην αρχαία Ελλάδα και συνδεόταν με την λατρεία του Ήλιου και του Απόλλωνα.
Σύμφωνα με τους Αιγυπτίους ονομάζεται Μπένου (Bennu) και βρισκόταν στη κορυφή της πυραμίδας που ξεπρόβαλε στη Δημιουργία από τα αρχέγονα ύδατα.
O Φοίνιξ συνδέεται με το γιο του Όσιρη (Σείριος) και της Ίσιδος (Παρθένου), τον Ώρο, που είναι το θείο βρέφος.
Ο Φοίνιξ αποτελεί ιερό ζώο του Βισνού, στην Ινδουιστική θρησκεία.
Για την ακρίβεια, συνδέεται με το Avatar του Βισνού (ένας από τους τρεις μεγάλους θεούς της συγκεκριμένης θρησκείας και κατά αυτούς ο συντηρητής των πάντων), τον δοξασμένο Ράμα (Ραμ) που είναι ο θεός του Ήλιου. Εκεί ονομάζεται Garunda.
Στον πρωτοχριστιανισμό, ο Φοίνιξ (Φοίνικας) αναπαριστά τον Ιησού Χριστό, που επίσης πεθαίνει και ανασταίνεται σε τρεις μέρες, όπως και ο Φοίνιξ αναγεννιέται πλήρως σε τρεις μέρες.
«Για μένα ήσουν θανατηφόρος πυρετός
»που μου `δωσε όμως χάρη και μ’ άφησε να ζήσω.
»Και είδα πώς γίνεται απ’ τα σκοτάδια φως,
»σιγά σιγά και εγώ ν’ ανατέλλω μαζί του».
Οι τρεις μεγάλες νύχτες
Τριέσπερο. Τρεις ημέρες σκότους, ο Ήλιος φαίνεται να «αργοστέκεται» πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει.
Στις 25 Δεκεμβρίου ο Ήλιος θα ανεγερθεί ξανά, ως Αήττητος Ήλιος (Sol Invictus), ως Ηρακλής (προσωνυμία του Αήττητου Ήλιου).
Η λαϊκή θρησκεία μετέτρεψε το αστρονομικό γεγονός και τον υπέροχο συμβολισμό που έδωσαν οι μύστες, οι ελευθερωτές των ανθρώπων, σε «θεϊκή σύλληψη»: Έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος ότι ο Ηρακλής «συλλαμβάνεται» και «κυοφορείται» κατά τις τρεις μεγάλες νύχτες, την 21η, 22α και 23η Δεκεμβρίου, και «γεννάται» τη νύκτα της 24ης προς την 25η Δεκεμβρίου, οπότε η ημέρα αυτή εορτάζεται ως γενέθλια του Ηλιακού Θεού.
Η λαϊκή θρησκεία αρέσκεται στην εξιστόρηση παρθενογεννήσεων, το όνομα του θεού Ήλιου μόνο αλλάζει.
Όσοι όμως μετέχουμε στον Ορθό Λόγο, ως «πιστοί και αφοσιωμένοι στρατιώτες του λαού», αναγνωρίζουμε και τιμούμε τον συμβολισμό ότι μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι θα ανακάμψει και θα θριαμβεύσει το φως.
Ότι η Δικαιοσύνη, η Ελευθερία και η Αρετή θα επικρατήσουν επί της αδικίας και της φαυλότητας.
Ότι οι ελεύθεροι άνθρωποι θα καταβάλουν τους τυράννους.
Και όλα αυτά θα επιτευχθούν όχι με τρόπο μεταφυσικό και παράδοξο αλλά μέσα από αγώνες.
Ο Αήττητος Ήλιος μας οδηγεί. Ave Sol Invictus. Jupiter Tonans Esterminatore Dei Tiranni Dell’ Universo.
