Ήταν αρκετό να δεις μία φορά τη φωτογραφία του Mehmet Aslan για να μην την ξεχάσεις ποτέ. Ένας πατέρας να κρατάει με τα δύο χέρια το γιο του και να τον σηκώνει ψηλά, με τους δυο τους να χαμογελούν πλατιά, κοιτώντας στα μάτια ο ένας τον άλλο. Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα ευτυχισμένο οικογενειακό στιγμιότυπο, αν ο πατέρας δεν είχε ακρωτηριασμένο το ένα πόδι και δεν ακουμπούσε στις πατερίτσες του και αν από το γιο του δεν έλειπαν και τα τέσσερα άκρα.
Όπως εξήγησε ο φωτογράφος, ο οποίος είδε το έργο του, με τίτλο «Hardship of Life» («Η δυσκολία της ζωής»), να αποσπά τη διεθνή διάκριση της Φωτογραφίας της Χρονιάς στα Sienna International Photo Awards 2021, «ο πατέρας του αγοριού, Munzir, έχασε το δεξί πόδι του από μια βόμβα, που εξερράγη ενώ διέσχιζε ένα παζάρι. Ο γιος του, Mustafa, γεννήθηκε χωρίς άνω και κάτω άκρα εξαιτίας ενός γενετικού συνδρόμου που προκάλεσαν τα φάρμακα τα οποία έπρεπε να πάρει η μητέρα του όταν αρρώστησε από τα χημικά αέρια που απελευθερώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου στη Συρία. Ο Mustafa θα χρειαστεί στο μέλλον ειδικά πρόσθετα μέλη, τα οποία δυστυχώς δεν είναι ακόμα διαθέσιμα στην Τουρκία [όπου ζούσαν, σε έναν προσφυγικό καταυλισμό, όταν τούς φωτογράφισε ο Aslan].
Νέα ζωή
Τι απέγιναν όμως πατέρας και γιος; Ο «Guardian» αναζήτησε τα ίχνη τους και τα νέα είναι ιδιαίτερα ευχάριστα. Η δημοσιότητα που έλαβε η φωτογραφία μετά τη βράβευσή της κινητοποίησε την Καθολική Εκκλησία. Με δική της πρωτοβουλία και χάρη στη συνεργασία διάφορων φιλανθρωπικών οργανώσεων, κατάφερε να φέρει την οικογένεια στην Ιταλία στις 21 Ιανουαρίου 2022. Όπως λέει ο 33χρονος Munzir στη βρετανική εφημερίδα: «Ό,τι και να πω για να ευχαριστήσω τους Ιταλούς και την Εκκλησία για όσα έκαναν για εμάς, δεν θα είναι αρκετό. Εδώ και έντεκα χρόνια, καμία άλλη χώρα δεν μας είχε βοηθήσει. Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ!».
Η σύζυγος του Munzir και μητέρα του παιδιού, Zeynep, διευκρίνισε πως «εξαιτίας του πολέμου, χιλιάδες άνθρωποι στη Συρία έχασαν πόδια και χέρια όπως και ο άντρας μου. Στην πόλη μου ξέρω ακόμα τέσσερις γυναίκες, θύματα των χημικών αερίων, που γέννησαν μωρά με την ίδια δυσμορφία με τον Mustafa».
«Εξαιτίας του πολέμου, χιλιάδες άνθρωποι στη Συρία έχασαν πόδια και χέρια όπως και ο άντρας μου. Στην πόλη μου ξέρω ακόμα τέσσερις γυναίκες, θύματα των χημικών αερίων, που γέννησαν μωρά με την ίδια δυσμορφία με τον Mustafa»
Το μεγαλύτερο όφελος της νέας ζωής τους στην Τοσκάνη -και συγκεκριμένα σε ένα χωριό κοντά στη Σιένα όπου μετακόμισε η οικογένεια με την υποστήριξη των ιταλικών αρχών, των Ηνωμένων Εθνών και καθολικών οργανώσεων- είναι ότι ο Mustafa έχει πλέον στη διάθεσή του εξαιρετικούς γιατρούς και τεχνολογίες αιχμής που θα μεταμορφώσουν την καθημερινότητά του. Ήδη το 6χρονο αγόρι έχει δεχτεί την επίσκεψη παιδιάτρων, χειρουργών και άλλων ειδικών που έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν τα πρώτα του τεχνητά άκρα.
Πώς έτυχε ο Mehmet Aslan να απαθανατίσει εκείνο το στιγμιότυπο που άλλαξε τη ζωή της οικογένειας; Όπως θυμάται ο Munzir στη συνέντευξή του στον «Guardian»: «Έκανα ό,τι και κάθε μέρα, έπαιζα με τον Mustafa». Ο ίδιος προσθέτει πως ο γιος του απολαμβάνει να τον σηκώνει ψηλά στον αέρα γιατί αυτό το παιχνίδι του δίνει την αίσθηση ότι πετάει, μια ελευθερία ανεκτίμητη για ένα αγόρι που γεννήθηκε χωρίς άκρα. Πλέον, δεν θα παίζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς αλλά στους μαγευτικούς λόφους της Τοσκάνης.
