Είμαι η Σάντυ Φαμελιάρη, υπεύθυνη προγραμμάτων για το κλίμα και την ενέργεια και ακτιβίστρια στο γραφείο μας. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι εν πλω, πάνω στο Rainbow Warrior, και μαζί με συναδέλφους μου και το πλήρωμα του πλοίου μας παρακολουθώ τις σεισμικές εκρήξεις που γίνονται ανοιχτά της Κέρκυρας από τα ΕΛΠΕ, με στόχο να βρεθούν κοιτάσματα αερίου και πετρελαίου.
Σου στέλνω το email αυτό γιατί όσο κι αν πιστεύουμε ότι κατανοούμε τι σημαίνει σεισμικές εκρήξεις, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Ήδη, πλησιάζοντας στην περιοχή και ενώ ήμασταν ακόμη 45 περίπου μίλια μακριά, το υδρόφωνό μας άρχισε να “πιάνει” ασυνήθιστους ήχους, που δεν ήταν τα γνωστά ζωάκια, προπέλες ή κοντινά πλοία. Η πρώτη μας σκέψη επιβεβαιώθηκε όταν τσεκάραμε τη συχνότητα των ήχων: ήταν οι εκρήξεις.
Ήταν ένα μεγάλο σοκ: η ζώνη αποκλεισμού γύρω από το ερευνητικό SW Cook είναι 2 ναυτικά μίλια, αλλά εμείς εντοπίσαμε τις εκρήξεις από την 20πλασια σχεδόν απόσταση! Φαντάσου πόσο δύσκολο και τρομακτικό είναι αυτό για τα ζώα της θάλασσας. Η καλύτερη επιλογή τους είναι να φύγουν, με πιθανότητα να αποπροσανατολιστούν ή να τραυματιστούν. Η εναλλακτική είναι να παραμείνουν, με τον κίνδυνο μόνιμης απώλειας ακοής και την αίσθηση μόνιμου στρες, που ειδικά στα κητώδη αποδεδειγμένα αναπτύσσεται.
Στα 8 μίλια απόσταση από το SW Cook, ήρθε από το πουθενά η ακτοφυλακή να μας τσεκάρει, χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα, και παρέμειναν για περίπου 40 λεπτά. Στα 3 μίλια, από περιέργεια φόρεσα τα ακουστικά από το υδρόφωνό μας και στην πρώτη έκρηξη με διαπέρασε ένα ρίγος. 12 δευτερόλεπτα μετά, στην επόμενη, τρόμαξα σαν να ήταν κάτι καινούριο. Ανάγκασα τον εαυτό μου να ακούσει λίγο ακόμα, να μπω στη θέση των ειδών που ζουν στη θάλασσα και δεν έχουν επιλογή να το αποφύγουν, και στην πέμπτη έκρηξη ένιωθα πραγματικό φόβο, έτοιμη να βουρκώσω.
Τελικά, πλησιάσαμε λίγο ακόμα και σηκώσαμε πανό με τα μηνύματά μας, ώστε να μας δουν, να μάθουν ότι τους “βλέπουμε” και διαφωνούμε με τη δραστηριότητά τους. Η ακτοφυλακή ήταν συνέχεια μπροστά από το ερευνητικό πλοίο, ίσως για να το “προστατεύσει” από την τρομερά “επικίνδυνη” φωνή μας και ειρηνική μας διαμαρτυρία. Μακάρι να έβλεπα τον ίδιο ζήλο και στην προστασία της βιοποικιλότητας, η οποία υποφέρει. Τη νύχτα, σιωπηλά πλέον παρακολουθούσαμε το πλοίο απέναντί μας. Μόλις έφυγε η υπερένταση και κόπασαν τα κύματα, συνειδητοποιήσαμε ότι ακόμα δονούμασταν, συγκεκριμένα ανά 12 δευτερόλεπτα.
Τα ΕΛΠΕ έχουν τη δύναμη να ακυρώσουν τα καταστροφικά πλάνα για εξορύξεις στη θάλασσα του Ιονίου και οπουδήποτε αλλού εμπλέκονται. Η πραγματικότητα στις θάλασσές μας πρέπει να είναι το απόλυτο μπλε και η ησυχία. Είναι το όνειρό μας για το αύριο και για αυτό το όνειρο μαχόμαστε!
