Σε μια σημαντική αλλαγή πολιτικής απέναντι σε μια χώρα με την οποία υπάρχουν ισχυροί διπλωματικοί, ιστορικοί και οικονομικοί δεσμοί προχώρησε πριν μέρες η κυβέρνηση, στη σκιά του ρωσοουκρανικού πολέμου και της τραγωδίας με τους Έλληνες νεκρούς στη Μαριούπολη.
Η κυβέρνηση με αυτόν τον τρόπο βάζει τη χώρα σε εμπλοκή στις σφοδρές συγκρούσεις στην Ουκρανία, αποστέλλοντας στρατιωτικό υλικό και όπλα.
Η Ελλάδα και η Ρωσία είναι δύο χώρες που δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα με ιστορική και πολιτιστική ταυτότητα που την καθιστά παγκοσμίως σεβαστή. Η Ρωσία είναι μεγάλη χώρα, επίσης με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό που αναγνωρίζεται διεθνώς.
Η Ελλάδα είναι μικρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη, ενώ η Ρωσία το ακριβώς αντίθετο, μια υπερδύναμη. Και οι δύο χώρες κατάφεραν να συμβιώσουν αρμονικά εδώ και αιώνες, ακόμη και σε καιρούς που είχαν διαφορετικά κοινωνικά συστήματα και συμμετείχαν σε διαφορετικούς στρατιωτικο-πολιτικούς συνασπισμούς.
Το μυστικό βρισκόταν πάντοτε στον αλληλοσεβασμό. Στην αμοιβαία αναγνώριση του δικαιώματος των διαφορετικών θέσεων, των διαφορετικών επιλογών και συμμαχιών αλλά και στην αναζήτηση συνεργασίας χωρίς η μία πλευρά να επιδιώκει να θίξει τις στρατηγικές επιλογές της άλλης.
Η επιλογή του Ρώσου προέδρου Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία ήταν κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, την οποία η Ελλάδα ασφαλώς θα καταδίκαζε από θέση αρχών και λόγω των διεθνών συμμαχιών και δεσμεύσεών της.
Ηταν κάτι που η Ρωσία γνώριζε και προφανώς -στη βάση των παραδοσιακών σχέσεων των δύο χωρών- δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει. Το πρόβλημα άρχισε να υπάρχει από τη στιγμή που εμφανίστηκαν υπερβολές και υπερβάσεις.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είχε κανένα λόγο να είναι η επισπεύδουσα σε ενέργειες κατά της Ρωσίας και όφειλε να μείνει στο πλαίσιο των κυρώσεων που αποφάσισαν το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. Η αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία και η συζήτηση για γενικότερη εμπλοκή στον πόλεμο είναι έξω από το πλαίσιο αρχών πάνω στις οποίες βασίζονταν μέχρι τώρα οι ελληνορωσικές σχέσεις.
Από την πλευρά της η Ρωσία με αήθεις ανακοινώσεις προσέβαλε τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, θεσμούς και ΜΜΕ, φτάνοντας στο σημείο να κάνει υποδείξεις ποια μέσα ενημέρωσης πρέπει να παρακολουθούν οι Ελληνες πολίτες.
‘Ομως αν δούμε τα πράγματα σε βάθος χρόνου, τα κράτη έχουν συνέχεια. Η Ρωσία θα συνεχίσει να υπάρχει, όπως και στο παρελθόν, με ή χωρίς τον Πούτιν, οποιαδήποτε και αν είναι η κατάληξη του πολέμου.
Και η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να έχει διόδους και τρόπους συνεργασίας μαζί της, για τον πρόσθετο λόγο ότι υπάρχουν χιλιάδες ομογενείς στην Ουκρανία που υφίστανται τις συνέπειες της ρωσικής εισβολής. Μια συνετή εξωτερική πολιτική δεν γκρεμίζει ποτέ αυτό που σίγουρα θα χρειαστεί αύριο και το οποίο χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να χτιστεί και να στεριώσει.
ΣΚΛΗΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΣΥΡΙΖΑ:
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και πρέπει άμεσα να τερματιστεί με αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων. Η στήριξη μας στον ουκρανικό λαό είναι δεδομένη, όπως και η στήριξη μας σε όλα τα διαθέσιμα διπλωματικά μέσα, συμπεριλαμβανομένων των ισχυρών, στοχευμένων κυρώσεων προκειμένου να πιεστεί η ρωσική πλευρά και να τερματιστεί άμεσα ο πόλεμος.
Σε αντίθεση με τις οικονομικές, στοχευμένες κυρώσεις, είναι παντελώς λάθος ένα αντίστοιχο εμπάργκο στον τομέα του πολιτισμού. Ο πολιτισμός έρχεται να ενώσει τους λαούς, ο ρωσικός πολιτισμός δεν ανήκει ούτε στον Πούτιν, ούτε σε κανέναν άλλον ηγέτη που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Τέτοιες ενέργειες ενισχύουν την ρωσική ηγεσία αντί να την αποδυναμώνουν, καθώς τις αξιοποιεί για το δικό της απαράδεκτο αφήγημα.
Ταυτόχρονα, έχουμε εκφράσει την αντίθεση μας στους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης αναφορικά με την αποστολή θανατηφόρου εξοπλισμού και την εμπλοκή – με αυτόν τον τρόπο- της χώρας μας στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Ο κ Μητσοτάκης προσπαθεί να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό ισχυριζόμενος ότι δήθεν η πρωτοβουλία αυτή θα οδηγήσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σε αλλαγή στάσης εις βάρος της Τουρκίας σε περίπτωση νέας ελληνοτουρκικής κρίσης. Την ίδια στιγμή, συσκοτίζει τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή η πρωτοβουλία για τη διπλωματική θέση της χώρας στη Μεσόγειο, όπου ο ρόλος της Ρωσίας έχει ενισχυθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια.
Η Ελλάδα οφείλει να ενεργήσει ως πυλώνας ειρήνης και σταθερότητας που θα στηρίξει ενεργητικά την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της Ευρώπης (ΚΕΠΠΑ) και τη στρατηγική αυτονομία της έναντι σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Αυτή μας η θέση εντάσσεται σε ένα πλαίσιο ενεργητικής και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που θωρακίζει τα συμφέροντα της χώρας και αναβαθμίζει το ρόλο της. Αντιθέτως, η απομάκρυνση της χώρας μας από τις πάγιες θέσεις της εξωτερικής μας πολιτικής έχει συνέπειες για τις διεθνείς σχέσεις της.
