ΓΡΑΦΕΙ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝΤΩΝΑΤΟΣ
Κάθε φορά που βλέπω μια συνέντευξη με ένα αναγνωρίσιμο (λιγότερο ή περισσότερο κάθε φορά) πρόσωπο να παραδέχεται την αλήθεια για την προσωπική του ζωή εγώ το απολαμβάνω. Σήμερα τρεντάρει η πρόσφατη δήλωση του Γιώργου Περρή. Τα ελληνικά media φυσικά δεν του αφιέρωσαν ποτέ τόσο χώρο για τα τραγούδια του. Για το κρεβάτι του βέβαια είδατε, σπεύσαμε να μεταδώσουμε την είδηση. Αλλά γιατί όχι; Αφού το δήλωσε ο ίδιος, να κοιτάξουμε αλλού;
Εμένα με ενοχλεί όμως που οι αναγνώστες (μας) δεν μένουν στο μεγαλείο της παραδοχής μιας άβολης αλήθειας για τη συντηρητική μας κοινωνία. Ξέρετε, αλήθειες έχουμε να πούμε όλοι, όχι μόνο οι διάσημοι gay άντρες της όποιας showbiz παρακολουθούμε. Όταν ένα διάσημο φημολογούμενο ζευγάρι μιλήσει για τον έρωτά του, μπαίνει ο άλλος σε ένα ποστ στο facebook και βάζει καρδούλες. Όταν ένας επιτυχημένος στον τομέα του άνδρας πει “είμαι γκέι” αρχίζει το κράξιμο. Μιλάμε για χοντράδες, όχι κάτι μικρό… περιπαικτικό. Αλλά αυτοί είμαστε. Πίσω από ένα πληκτρολόγιο μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Άλλοι με υπογραφή, άλλοι χωρίς καν ένα πραγματικό όνομα. Το παιχνίδι της αποψάρας. Εκεί όμως είναι που η σοβαρή άποψη, ξεχωρίζει από την ειρωνική γνωμούλα.
Outing -στο κεφάλι μου τουλάχιστον- θα έπρεπε να είναι (και) όταν ένας στρέιτ άνδρας, όπως ο Βασίλης Μπισμπίκης, μίλησε ανοιχτά για τη σχέση του με τη Δέσποινα Βανδή. Ξέρω, ως outing ορίζουμε το να βγεις απ’ τη ντουλάπα, δηλαδή να παραδεχθείς μια αλήθεια που κρύβεις μέσα σε αυτή. Αλλά μήπως η επιβεβαίωση μιας διάσημης σχέσης δεν είναι η παραδοχή μιας φημολογούμενης αλήθειας; “Δεν θέμα συνήθειας, είναι θέμα ευγένειας” είπε ο διάσημος ηθοποιός και σκηνοθέτης στον ρεπόρτερ που χαζογελώντας τον ρωτούσε αν συνήθισε πια να του κάνουν άβολες ερωτήσεις για τη γυναίκα με την οποία περνά την καθημερινότητά του. Δείτε το κι εσείς. Είναι καφρίλα να τον ρωτάς αν συνήθισε να τον ρωτάνε για τη σύντροφό του, όταν σου μιλάει για τη δουλειά του. Είναι το ίδιο αγενές με το να περιπαίξεις κάποιον επειδή είναι ομοφυλόφιλος. Τον κάνεις να αισθανθεί άβολα. Εγώ θα το πω αλλιώς. Δεν είναι θέμα συνήθειας, ούτε ευγένειας. Είναι θέμα αγένειας.
Βγήκε ο Γιώργος Περρής, δεν τον ξέρουν και πολύ, τον προσπέρασαν. Βγήκε ο Γιώργος Καπουτζίδης τον άκουσαν. Βγήκε ο Ιάσονας Μανδηλάς, τον αποδέχθηκε το κοινό του. Βγαίνει ο Φώτης Σεργουλόπουλος, που έχει και παιδί, τον ακούμε με κάπως μεγαλύτερη προσοχή γιατί, σου λέει η γιαγιά μου, παιδί έκανε δεν το λέει μόνο για τον έρωτα, είναι σοβαρός άνθρωπος. Βγαίνει ο χωρισμένος Μπισμπίκης να μιλήσει για κάτι, τον ρωτούν για την επίσης χωρισμένη Βανδή. Έτσι για την πλάκα της κάμερας. Τι άλλο θα σου πει; “Κάποια στιγμή θα μας ρωτήσετε και τι στάση μας αρέσει στο…” είχε πει κάποτε σοφά η Δέσποινα Βανδή. Προσπαθούσε από τότε να βάλει όρια, αλλά δεν.
Γιατί όμως μας τελειώνει η είδηση, η κατανόηση, αρχίζει το σχόλιο της πλάκας. Και εκεί ξεκινά η αγένεια. Η αγένεια απέναντι στον άνθρωπο που λέει την αλήθεια του, είτε αφορά τον σεξουαλικό του προσδιορισμό, είτε αφορά την/ τον σύντροφό του. Δεν γίνεται να γράφεις στα social media “και τι μας νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου”. Δεν σου λέει τι κάνει στο κρεβάτι του, σου λέει πως έχει δικαίωμα να μην κρύβει τους ανθρώπους που αγαπά στην καθημερινότητά του. Κι αυτό θα έπρεπε να σε νοιάζει.
Έχει σημασία λοιπόν οι άνθρωποι να ανοίγονται και να λένε αλήθεια. Είναι στρέιτ; Να το λένε. Είναι γκέι; Να το λένε. Είναι υπέρμαχοι της οικογένειας με την παραδοσιακή έννοια; Φυσικά να το λένε. Είναι υπέρμαχοι της απόκτησης παιδιών με άλλους, νεότερους τρόπους; Φυσικά και να το λένε. Έφτασε η εποχή που διεκδικούμε ο κόσμος να μπορεί να λέει αλήθεια.
Και αυτό θα πρέπει να μας νοιάζει. Όχι για το κουτσομπολιό, αλλά γιατί κάποτε πρέπει η κοινωνία να αλλάξει, να αναπνεύσει, να χαμογελάσει.
