Στην Ταμπουρέλο. Την καταραμένη Ταμπουρέλο. Εκεί που ο Χρόνος αποφάσισε να πάρει μία διευρυμένη ανάσα και να ξεκουραστεί, σταματώντας όταν ακούστηκε το αποκρουστικό ΜΠΑΜ! της σύγκρουσης. Λίγο αργότερα, ράθυμος, συνέχισε να κυλάς προς τη μοναδική κατεύθυνση που ξέρει: μπροστά.
Πίσω του, όμως, άφησε τη μεταλλική γεύση του θανάτου απ’ άκρη σ’ άκρη στην πίστα του Σαν Μαρίνο. Μια μεταλλική γεύση που απλώθηκε, εν ριπή οφθαλμού μόλις μαθεύτηκαν τα νέα, σε όλο τον κόσμο.
Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, άλλωστε; Ο Άιρτον Σένα, μετά από ένα κάκιστο ξεκίνημα στην σεζόν το 1994 (όταν και, λόγω της κραταιάς Williams, θεωρείτο το τεράστιο φαβορί για να πάρει τον 4ο προσωπικό του τίτλο) κυνηγούσε τον Μίκαελ Σουμάχερ και βρισκόταν πολύ μπροστά στο συγκεκριμένο grand prix.
Αντί για σαμπάνια, όμως, το τέλος του προσωπικού του δρόμου είχε γεύση χαλασμένου ξιδιού: ο Βραζιλιάνος θρύλος έχασε τον έλεγχο του μονοθέσιού του, προσέκρουσε με τρομακτική δύναμη στον τοίχο κι έβαψε με αίμα την Ταμπουρέλο, χάνοντας την ζωή του.
Η είδηση του θανάτου του «μούδιασε» σύσσωμο τον πλανήτη, ενώ στη χώρα του κηρύχθηκε εθνικό πένθος. Τα αφιερώματα, φυσικά, έδιναν και έπαιρναν από ειδήμονες, άσχετους, άσχετους που το έπαιζαν ειδήμονες και ούτω καθεξής.
Στα της δικής μας τηλεοπτικής πραγματικότητας, ευτυχώς υπήρχε ο αείμνηστος Άρης Σταθάκης: ο εκ των κορυφαίων δημοσιογράφων αυτοκινήτου ever στα μέρη μας, παρουσίαζε στον ΑΝΤ1 το υπέροχο «Από τη θέση του οδηγού», μια εκπομπή που είχε συχνές αναφορές και στην Φόρμουλα 1.
Μετά τον θάνατο του Σένα, ο γνωστός παρουσιαστής προέβη σ’ ένα εκπληκτικό «σφάξιμο με το βαμβάκι» για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε, και κανιβαλίστηκε φυσικά, η απώλεια του τρεις φορές παγκόσμιου πρωταθλητή, προσφέροντας ένα… λουτρό αλήθειας διάρκειας τεσσάρων καθαγιασμένων λεπτών.
Είπε, χαρακτηριστικά: «Μόλις σκοτώθηκε, σκοτώθηκαν όλοι να κάνουν αφιερώματα. Δέκα ολόκληρα χρόνια κέρδιζε αγώνες, κέρδιζε πρωταθλήματα, έκανε ρεκόρ. Αλλά τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είχανε τον χώρο και τον χρόνο να ασχοληθούνε με όσα έκανε όταν ζούσε…»
Το ημερολόγιο έδειχνε 1994 και αυτό το συγκεκριμένο βίντεο «έπαιξε» κανονικά, κανονικότατα. Πλέον, δείχνει 2022. Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε, πια, να «βγει» στον αέρα;
Ακριβώς: αυτό φανταστήκαμε κι εμείς…
